Reign over Me (2007)

Regie: Mike Binder | 124 minuten | drama | Acteurs: Adam Sandler, Don Cheadle, Jada Pinkett-Smith, Liv Tyler, Saffron Burrows, Donald Sutherland, Robert Klein, Melinda Dillon, Mike Binder, Jonathan Banks, Rae Allen, Paula Newsome, John de Lancie, Paul Butler, Camille LaChe Smith

Jarenlang kreeg acteur Don Cheadle dezelfde soort rollen toebedeeld. Meestal werd hij getypecast als grofgebekte, brutale maar domme criminele neger, die het altijd aflegde tegen een slimmere blanke – boef of niet. Bijvoorbeeld in ‘Out of Sight’ uit 1998. En dat terwijl de in Kansas City, Missouri geboren acteur zoveel meer in zijn mars heeft. In 2004 kreeg hij eindelijk zijn eerste dramatische hoofdrol. Na afzeggingen van Denzel Washington, Will Smith én Wesley Snipes klopte regisseur Terry George bij Cheadle aan voor de hoofdrol in de film ‘Hotel Rwanda’. Hij zal er geen spijt van hebben gehad, want de acteur met de integere oogopslag schitterde en overtuigde dusdanig dat hij werd genomineerd voor een Oscar. Eindelijk serieuze erkenning dus voor Cheadle. Binnenkort speelt hij in de biopic ‘Toussaint’ (over de Haïtiaanse slavenrebel Toussaint Louverture) en zal hij Miles Davis spelen in een film over het leven van de jazzgigant. In het drama ‘Reign over Me’ staat Cheadle tegenover komiek Adam Sandler, die voor de verandering eens een keer een serieuze rol speelt.

Voor Charlie Fineman (Adam Sandler) betekende 11 september 2001 het einde van zijn zorgeloze en vertrouwde leventje. Zijn vrouw en drie dochtertjes zaten die dag namelijk in een van de vliegtuigen die zich in het World Trade Center boorden. Sinds die dag is Charlie zichzelf niet meer. Hij heeft al zijn herinneringen aan zijn gezin ver weggestopt en bouwt een emotionele muur om zich heen. Zijn dagen slijt hij door doelloos met zijn scootertje door de straten van New York te rijden en oude lp’s te kopen, ’s avonds speelt hij computerspelletjes of verbouwt hij zijn keuken. Op een zekere dag komt hij Alan Johnson (Don Cheadle), zijn oude studie- en kamergenoot, tegen. Charlie herkent hem aanvankelijk niet, omdat hij ook dat deel van zijn verleden heeft weggedrukt. Alan, zelf een succesvolle tandarts die gelukkig getrouwd is met Janeane (Jada Pinkett Smith) en twee dochters heeft, schrikt erg van de staat waarin zijn vriend verkeert en besluit hem te helpen. Hij is zó bezig om Charlie te helpen dat zijn eigen leven op het tweede plan komt te staan, tot groot ongenoegen van zijn vrouw.

Je kon erop wachten. Na documentaireachtige films als ‘United 93’ en ‘Flight 93’ (beiden uit 2006) en de heroïsche verhalen à la ‘World Trade Center’ (eveneens uit 2006) zou het niet meer dan een kwestie van tijd zijn voordat er ook (fictieve) drama’s zouden komen over de aanslagen van 11 september 2001. Regisseur Mike Binder, bekend van de tragikomedies ‘The Upside of Anger’ (2005) en ‘Man about Town’ (2006), mikt met ‘Reign over Me’ wel heel erg duidelijk op de sentimenten van zijn kijkers. En het moet gezegd, er zijn zeker twee momenten waarbij het moeilijk is om het droog te houden. Achteraf kun je echter niet anders dan het gevoel hebben dat er sprake is geweest van effectbejag. En dat geeft deze film, die ongetwijfeld een oprechte intentie heeft, toch een nare bijsmaak. Wanneer Binder, die tevens het script schreef, zich beperkt zou hebben tot de twee hoofdrolpersonages Charlie en Alan, was de film ongetwijfeld beter geweest. Nu zitten er talloze subplotjes in de film (Alan heeft een lastige patiënte, Charlie krijgt het aan de stok met zijn schoonouders) met oninteressante personages die de kijker alleen maar afleiden van waar het werkelijk om gaat; de kracht van de vriendschap tussen deze twee mannen. De film, die maar liefst twee uur duurt, zou dan bovendien compacter zijn en beter wegkijken.

Adam Sandler krijgt in ‘Reign over Me’ de kans zich te bewijzen als serieus acteur. En hoewel hij het best in zich heeft zich verder te ontwikkelen in drama, is deze eerste serieuze poging niet helemaal geslaagd. Sandler heeft ter voorbereiding overduidelijk naar ‘Rain Man’ (1988) gekeken, want zijn Charlie doet sterk denken aan Dustin Hoffman als Raymond Babbitt. Als het de bedoeling was geweest een autistisch personage neer te zetten, dan was hij daar redelijk in geslaagd. Probleem is alleen dat Charlie niet autistisch is, maar aan een posttraumatisch stresssyndroom lijdt. En dat is dus heel wat anders. Gelukkig maar dat Don Cheadle als vanouds sterk acteert en bovendien meer screentime krijgt dan Sandler. Hij is geloofwaardig en dankzij subtiele veranderingen merk je de ontwikkelingen die hij doormaakt. Liv Tyler en Saffron Burrows spelen overbodige rollen als respectievelijk psychologe Angela en een patiënte van Alan die hem oneerbare voorstellen doet. Jada Pinkett Smith krijgt niet genoeg tijd iets van haar personage te maken. De enige bijrolacteur die echt iets toe weet te voegen is veteraan Donald Sutherland, die de rechter speelt die moet bepalen of Charlie naar een inrichting moet of niet. De cinematografie is uitstekend, met prachtige plaatjes van de New Yorkse straten. Ook de soundtrack, met muziek van onder anderen Bruce Springsteen, The Pretenders, The Who en Pearl Jam, heeft een duidelijke toegevoegde waarde.

‘Reign over Me’ is zeker geen slechte film. Het uitgangspunt is zelfs heel aardig. Het is alleen jammer dat de film zo’n leeg gevoel achterlaat na afloop. Je voelt je als kijker behoorlijk gemanipuleerd door de melodramatische verhaallijntjes, die het effect van het intrigerende centrale plot haast tenietdoen. Gelukkig dat een betrouwbaar acteur als Don Cheadle de sympathie van de kijker weet vast te houden. En ook good old Donald Sutherland is op dreef. En schrijf Adam Sandler als serieus acteur nog niet af; alle begin is moeilijk. Hier slaat hij de plank mis, maar het kan voor hem geen kwaad het nog eens te proberen. ‘Reign over Me’ is een aardige manier om de avond door te brengen, maar erg lang zul je bij deze film niet stil blijven staan.

Patricia Smagge