Rent-a-Girl (1965)
Regie: William L. Rose | drama, erotiek | Acteurs: Barbara Wood, Darlene Bennett, Franklyn Spencer, Jack Damon, Christopher Inge, David Ransom, Teresa Morgano, Elizabeth Walker, Gary Takata, Paul Dare, June Roberts, Margareta Lindblom, Gigi Darlene, Carol Dianne, Sam Mennine, Peter Paul
‘Rent-a-Girl’ maakt deel uit van een type film dat “grindhouse” is gaan heten, genoemd naar de achterafzaaltjes waar deze groezelige films in de jaren zestig en zeventig vertoond werden. Het zijn pure exploitatiefilms vol seks en/of expliciet geweld waaraan openlijk hommage werd betoond in de “double-bill” films ‘Death Proof’ en ‘Planet Terror’, van Robert Rodriguez en Quentin Tarantino. De exploitatiekenmerken zijn ook in ‘Rent-a-Girl’ aanwezig: vrouwen gaan veelvuldig uit de kleren, zijn verwikkeld in kinky en seksuele handelingen, en staan vooral aan het ontvangende eind van de SM-dimensie. Ook doet de motivatie voor het naakt in de film niet ter zake en stopt de vertelling regelmatig een aantal minuten lang om de dames in al hun glorie (met slipje aan, dat nog wel) aan de kijker te tonen. Toch is er, verrassend genoeg, nog wel iets van een verhaal aanwezig in ‘Rent-a-Girl’.
De kijker volgt de verwikkelingen van Karen en haar kersverse baantje als model, dat zij financieel gezien erg goed kan gebruiken. Ze wordt nog van enige achtergrond voorzien en toch zo’n half uur lang wordt de kijker effectief in de schoenen geplaatst van dit personage, dat nog redelijk overtuigend wordt neergezet door Barbara Wood. Dit is al meer dan van een dergelijke film verwacht kan worden.
Barbara is op zijn zachtst gezegd naïef, maar haar keuzes zijn tenminste gemotiveerd. Ze komt in aanraking met haar bovenburen uit nieuwsgierigheid, neemt het modellenwerk aan uit geldnood en omdat ze gevleid is door de complimenten van buren Evelyn en Adam. Ze besluit om naar een twijfelachtig feestje te gaan vanwege de breuk met vriend Ken, die haar beledigd heeft door te zeggen dat het slecht is voor zijn reputatie om een vriendin te hebben die naaktfotografie doet.
Helaas komen de exploitatiewortels van de film na een half uur goed naar voren. Na het eerste gedeelte van de film goed meegeleefd te hebben met Karen en via haar voice over door haar aan de hand te zijn genomen, wordt er ineens een kwartier besteed aan het tonen van de cliënten van het Rent-a-Girl call-girl bureau, en hoe ze de door hen ingehuurde meisjes behandelen. En dit wordt erg lang ingeleid, waarbij Adam eerst de meisjes zich uitgebreid laat uitkleden om te controleren of ze wel geschikt zijn voor hun klanten. Later wordt getoond hoe een van hen op haar armen met een zweepje wordt geslagen wanneer ze de sigaret van klant Harriet Grant niet goed aansteekt. Ook ziet de kijker hoe het naakte lichaam van een vrouw wordt beschilderd door een echtpaar dat niet op een echt canvas wenst te werken. Verder nog een klant die het wel fijn vindt om call-girl Darlene Bennett met een tuinslang nat te spuiten, eerst met haar jurk nog aan, en later met ontblote borsten. Al is dit zeker geen onplezierig aanblik, dit alles is een te lange en goeddeels onnodige zijsprong, voordat er eindelijk weer wordt teruggekeerd naar het gezichtspunt van Karen. Het was veel effectiever geweest om de kijker dit soort taferelen samen met Karen (voor het eerst) te laten beleven, zoals later op het speciale feestje gebeurt. Dit feestje is een interessant samenkomen van decadente rijken, in de traditie van ‘La Dolce Vita’. Zo ongeveer. Al zaten er in die film geen elkaar spankende, in ondergoed rondkruipende vrouwen of rondborstige dames die een potje strippool(biljart) spelen. Een aantrekkelijk aanblik.
Hoezeer de film echter pogingen doet een overtuigend geheel te vormen en dramatisch bevredigend te zijn, ‘Rent-a-Girl’ slaagt hier niet in. Bepaalde handelingen of het uitblijven hiervan doen de kijker achter het oor krabben – waarom houdt niemand op het feest Karen tegen wanneer ze de politie belt? – en het centrale personage is wel erg onnozel. Ook zijn plotpunten laat in de film onvoldoende gemotiveerd of komen oplossingen spontaan uit de lucht vallen. Het blijft natuurlijk een exploitatiefilm, dus te veel eisen kun je niet stellen, maar ook met de specifieke genreconventies is het mogelijk om een goed lopende film te maken; een film waarbij de kijker niet het gevoel heeft dat het verhaal een pauze inlast om aan bepaalde behoeften te kunnen voldoen. Toch is ‘Rent-a-Girl’ geen beroerde poging.
Bart Rietvink