Retribution – Sakebi (2006)

Regie: Kyoshi Kurosawa | 100 minuten | horror, thriller |  Acteurs: Kôji Yakusho, Manami Konishi, Tsuyoshi Ihara, Riona Hazuki, Jô Odagiri, Ryo Kase, Hiroyuki Hirayama, Kaoru Okunuki, Ikuji Nakamura, Hironobu Nomura

Kyoshi Kurosawa is een regisseur die in Japan de nodige faam geniet. Met name het cryptisch getinte meesterwerk ‘Cure’ werd in Japan op de diverse filmfestivals met de nodige prijzen overladen. Ook ‘Kairo’ uit 2001 is voor de liefhebbers van het genre een uiterst genietbare film. Kenmerkend voor de films van Kurosawa is dat er over het algemeen een belangrijke rol is weggelegd voor geesten en bovennatuurlijke verschijningen. Bovendien is de hoofdpersoon in veel verhalen een politieagent of detective die onderzoek doet naar een reeks mysterieuze moorden. In ‘Retribution’ (originele Japanse titel ‘Sakebi’) wordt hetzelfde patroon gebruikt. We maken kennis met rechercheur Noboru Yoshioka, die een aantal opvallende moorden onderzoekt. De slachtoffers zijn namelijk allemaal de verdrinkingsdood gestorven nadat hun hoofd geruime tijd in een bak met zout water is ondergedompeld. Yoshioka is er dan ook vast van overtuigd dat het hier gaat om het duivelse werk van een seriemoordenaar. Langzaam maar zeker duiken er echter steeds meer tegenstrijdigheden op die de zaak gecompliceerder maken en lijken de bewijzen zelfs steeds meer in de richting van Yoshioka zelf te wijzen. Is hij in staat om zijn nuchtere verstand te behouden en de zaak uiteindelijk op te lossen?

Als je de recensies en de beoordelingen op de gezaghebbende filmsites naleest, kom je tot de conclusie dat de meningen over deze film ruwweg in twee categorieën verdeeld kunnen worden. De ene groep beoordeelaars prijst de film om zijn intelligentie en subtiliteit, en is dan ook van mening dat Kurosawa met ‘Sakebi’ weer een meesterwerkje heeft afgeleverd. Een kleine groep is echter van mening dat de film niet veel meer is dan een ongeïnspireerde en kwalitatief ondermaatse kloon van ‘Kairo’. Het is inderdaad zo dat Kurosawa’s laatst uitgebrachte film verhaaltechnisch veel weg heeft van ‘Kairo’ en daardoor niet bijster origineel valt te noemen. Toch wil dit niet zeggen dat ‘Retribution’ geen goede film an sich is. Er zijn genoeg sterke punten te noemen die ervoor zorgen dat deze film beter is dan de gemiddelde bovennatuurlijke thriller. De experimentele, soms enigszins kunstzinnig aandoende aanpak, de goede uitwerking van de rol die het bovennatuurlijke in het verhaal speelt, de duistere, onheilspellende sfeer die onder meer tot uiting komt in het desolate decor waartegen het verhaal zich afspeelt, de beeldende, metaforische symboliek, het zijn allemaal aspecten die het vakmanschap van Kurosawa verraden. Let ook eens op het beeld van het moderne Tokyo dat Kurosawa in deze film schetst. Het hypermoderne, door oneindig veel neonlampen verlichte Tokyo uit bijvoorbeeld ‘Lost in Translation’ wordt ingeruild voor een asgrauw, vervallen en aartslelijk oord met een desolate en welhaast postapocalyptische uitstraling. Ook thema’s als dood, onsterfelijkheid, schuld, boete en wraak worden op een manier uitgewerkt die tot nadenken stemt en weinig ruimte laat voor al te veel positieve en rasoptimistische bespiegelingen. Kortom, het filmuniversum van Kurosawa is in veel opzichten inktzwart en uitzichtloos.

Ondanks al deze positieve bespiegelingen valt er ook best nog wel wat aan te merken op ‘Retribution’. Zo is het acteerwerk, zeker als je een vergelijking trekt met andere Japanse genregenoten, niet altijd het neusje van de zalm. Sommige personages komen een beetje ongeïnspireerd en monotoon over. Daarnaast bevat de film een paar scènes die weggelaten hadden kunnen worden en daardoor het verhaal soms onnodig traag maken. Ook de uiteindelijke uitleg voor de geestesverschijningen en diverse mysterieuze gebeurtenissen die aan het eind wordt gegeven, is niet helemaal bevredigend en laat ruimte open voor de nodige vraagtekens.

Al met al is ‘Retribution’ een vakkundig gefabriceerde film met hier en daar wat schoonheidsfoutjes. De prent is wat toegankelijker en minder angstaanjagend dan veel genregenoten, maar desondanks uiterst genietbaar voor kijkers die houden van een polyinterpretabele thriller met de nodige diepgang.

Frank Heinen