Revolution (2004)

Regie: Christine Molloy, Joe Lawlor | 10 minuten | drama, korte film

Ze zijn eigenlijk altijd wel interessant, de korte films van Christine Malloy en Joe Lawlor op de verzameldvd ‘Civic Life’. Soms is het vooral de inhoud die boeit, dan weer de vorm, en soms is het beide. In ‘Revolution’ is met name de vorm buitengewoon fascinerend, al kan deze niet losgekoppeld worden van de onderwerpen en thematiek, die tamelijk symbolisch gepresenteerd worden en ook intrigeren.

Er lijkt een statement te worden gemaakt over de prijs van revolutie en vooruitgang. In één enkel indrukwekkend shot worden verschillende mensen getoond in een gemeenschap, met als enig commentaar de woorden “Revolution” en “After the Revolution” halverwege en aan het eind van de film. Deze woorden lijken de twee helften van de film in te leiden. Eerst wordt er een rondje gemaakt in de straat, langs mensen die zich vrijwel allemaal amuseren middels muzikale optredens, loterijspelletjes, en recordpogingen zoenen. Een vrouw is op zoek naar een boek, en een jongen klimt met een ladder in een bovenkamer waar een stel gorilla’s zit. Ook staat er echter een stel kinderen naast elkaar met het bordje “Lost Children” erop. In de tweede helft, wanneer de kijker iedereen heeft gezien, gaat de camera dezelfde weg terug, met dramatische gevolgen, een schattig hondje is dood gegaan, net als de gitarist van de band, en de vrouw die door een gigantisch boek is verplettert. De verloren kinderen blijken bij de gorilla’s te zitten, en met hen is niets aan de hand.

‘Revolution’ is een qua vorm altijd spannende film vanwege de mooie voorbereiding van het shot en de gezichtspunten die gedurende die ene take worden ingenomen. Dan weer draaiend recht van boven, dan op grondniveau van voren, en constant in beweging, om de in beeld verschijnende of zich naar een specifieke locatie lopende personages optimaal te kunnen tonen of volgen. En het mogelijke statement van de makers prikkelt. Wat willen Malloy en Lawlor hier eigenlijk zeggen? Het lijkt een aanklacht tegen de revolutie of vooruitgang te zijn. Of de stelling dat deze vooruitgang, wetenschappelijk, intellectueel, technisch, altijd een (menselijke) prijs heeft. Er vallen namelijk doden en gewonden in de naam van vooruitgang. Ook het simpele genieten van en in een gemeenschap lijkt niet meer mogelijk te zijn getuige de dood van de gitarist na de revolutie. Of misschien worden maatschappelijk bewuste zangers en artiesten monddood gemaakt na een revolutie. En dan die gorilla’s… Zijn zij symbolen van de eenvoudige mens die niet geobsedeerd is door vooruitgang? Zijn zij de roots waarnaar de mens moet terugkeren en veilig is? Maar waarom zien we dit dan pas na de revolutie gebeuren? En waarom zijn er vóór de revolutie juist vermiste kinderen? Is de jeugd de toekomst, oftewel vooruitgang? Hebben zij nu eenmaal behoefte aan ontwikkeling en is dit zelfs noodzakelijk voor uiteindelijke rust of vrijheid en een terugkeer naar zichzelf? Er zijn verschillende interpretaties mogelijk, wat van ‘Revolution’ zowel inhoudelijk als qua vorm de moeite waard maakt om herhaaldelijk te bekijken.

Bart Rietvink

Waardering: 4