Rosemary’s Baby (1968)

Regie: Roman Polanski | 136 minuten | drama, horror | Acteurs: Mia Farrow, John Cassavetes, Ruth Gordon, Sidney Blackmer, Maurice Evans, Ralph Bellamy, Victoria Vettri, Patsy Kelly, Elisha Cook Jr., Emmaline Henry, Charles Grodin, Hanna Landy, Phil Leeds

‘Rosemary’s Baby’ staat te boek als één van de belangrijkste horrorfilms van de afgelopen eeuw, maar is geen horrorfilm zoals we die nu in de bioscopen zien. Geen rondspattend bloed, geen afgehakte ledematen en schreeuwende slachtoffers. Toch is het, ondanks afwezigheid van deze elementen en het feit dat de film al meer dan vijfendertig jaar oud is, een beklemmende en spannende film, die terecht tot de horrorklassiekers behoort.

Regisseur Roman Polanski was in eerste instantie niet gecharmeerd van het idee Mia Farrow te casten in de hoofdrol. In zijn gedachten was Rosemary Woodhouse een all American girl en had hij niet een tenger popje als Farrow voor ogen. Maar nadat hij haar ontmoette was zij voor hem de perfecte Rosemary. En terecht. Zij overtuigt als jonge verliefde echtgenote van Guy, een acteur die op het punt staat door te breken en later in de film als gelukkige aanstaande moeder. Naarmate de film vordert, wordt haar geloofwaardigheid sterker. Zeker in de dramatische, paranoïde scènes weet zij haar publiek voor zich te winnen, op een manier dat je aan het eind van de film twijfelt of zij nu echt het slachtoffer is van een duivels pact tegen haar en haar baby of dat het allemaal waandenkbeelden zijn.

Ook de rest van de cast spettert van het doek. Ruth Gordon, als Minnie Castevet, heeft de Oscar gewonnen voor beste actrice in een bijrol. Ze heeft precies dat sluwe, opdringerige, nieuwsgierige èn flamboyante wat je van haar verwacht als je het boek gelezen hebt. De tweede Oscar voor deze film ging naar Roman Polanski voor best adapted screenplay, hij heeft het boek van Ira Levin nauwgezet gevolgd, elk detail klopt. Kleuren, kleding en dialogen zijn rechtstreeks uit het boek overgenomen.

Het door Farrow ingezongen wiegeliedje waar de film mee begint en eindigt zet de toon voor deze film, onheilspellend en donker. Wat ook onheilspellend is is het feit dat Polanski’s vrouw Sharon Tate net een jaar later, zwanger van hun eerste kind, vermoord werd door de cultbende van Charles Manson. Luguber detail is dat Sharon Tate een kleine rol speelde als gast van het feest bij Rosemary en Guy thuis.

Er is nog een cameo: Tony Curtis speelt de acteur die plotseling blind is geworden waardoor Guy zijn rol krijgt en met wie Rosemary een telefoongesprek voert. Tony en Mia zijn goede vrienden, maar Mia wist niet dat het Tony was die ze sprak. Dit kwam volgens Polanski haar acteerprestatie ten goede.

Het is een film die je niet meer loslaat, je blijft gekluisterd aan je tv-toestel tot de bizarre ontknoping. Een horrorfilm die het moet hebben van suggestie, je bent banger voor wat je niet ziet dan wat je wel ziet, en daardoor voor de makers met recht een ‘baby’ om trots op te zijn.

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 22 november 1973