Rurôni Kenshin: Meiji kenkaku roman tan: Tsuioku hen (1999)

Regie: Kazuhiro Furuhashi | 120 minuten | actie, drama, animatie | Engelse stemmencast:  J. Shanon Weaver, Judson L. Jones, Gary G. Haddock, Shaneye Ferrell, Derek Wade, Ken Webster, Clay Towery, Bill Wise, Bill Harwell

‘Samurai X’ is een meesterwerk geworden. De Japanse animatie staat al decennia lang op een zeer hoog niveau. Maar deze anime doet daar nog een schepje bovenop. De visuele stijl is ongelooflijk. Het detail in de tekeningen is ontzettend hoog, de animatie is vloeiend en zelden is er zo’n overtuigende symbiose tussen achtergrond en voorgrond te zien geweest. De inkleuring is handmatig gedaan, het ziet er schitterend uit. In sommige scènes is waterverf gebruikt en dat geeft de film een dromerige, sfeervolle uitstraling.
Deze prent mag moeiteloos tot de crème de la crème van (Japanse) getekende films worden gerekend. Zelfs het niveau van de oudere Disney-films wordt moeiteloos overstegen.

Verhaaltechnisch gezien kan deze film zich meten met de betere oorlogsfilms uit de filmindustrie. Regisseur Kazuhiro Furuhashi heeft een evenwichtige balans gevonden tussen actie en drama. Er vloeit veel bloed in deze prent en gewelddadige momenten worden niet geschuwd, maar al het bloed is er niet ingestopt om de amusementswaarde op een goedkope manier te verhogen. Het sterke verhaal staat stil bij de gevolgen van het geweld, dus wordt de impact van al het bloed veel groter. Het hoofdpersonage staat vaak stil bij zijn daden. De dood ligt altijd op de loer en hij kan geen innerlijke rust vinden. Kenshin is een talentvol zwaardvechter, maar hij haalt geen voldoening uit zijn gave. Zijn idealen zijn besmeurd met bloed. Zijn reputatie als huurmoordenaar, heeft de samurai de bijnaam ‘Hitokiri Battoussai’ (de slachter) bezorgd.
De jeugdige zwaardvechter wilde zijn wapen alleen gebruiken om goed mee te doen, maar nu beseft hij dat een mens doden nooit te rechtvaardigen is. Ongeacht de reden. Zijn taak als samurai bestaat voornamelijk uit gevaarlijke missies waarin hij moorden moet plegen. Dit vreet aan hem. Om zichzelf te beschermen voor zijn emoties, sluit hij zich af voor de buitenwereld. Kenshin wil met niemand een band opbouwen en de muur die hij om zich heen heen gebouwd schermt zijn gevoelens af. Zijn emotionele schild begint barsten te vertonen als hij de jonge vrouw Tomoe ontmoet.

Kenshin wordt verliefd op Tomoe. De vrouw koestert ook gevoelens voorde jonge krijger, maar ze wordt innerlijk verscheurd door haar emoties. De man waar ze verliefd op wordt is namelijk verantwoordelijk voor haar tragische verleden. Door toe te geven aan haar liefde voor de samurai, voelt ze zich een verader van haar eigen geschiedenis. Een erg volwassen verhaal dus. De beelden staan vol symboliek. De mooie Oosterse muziek zorgt voor een melancholisch tintje. Het drama staat op de eerste plaats in deze anime. Er zit voldoende actie in om de liefhebbers van een goede knokpartij te plezieren, maar de regisseur wil bovenal een verhaal vertellen over een tot mislukken gedoemde liefde.

‘Kenshin: Meiji kenkaku roman tan: Tsuioku hen ‘ is een gevoelige film geworden. Alles is tot in de perfectie uitgewerkt. Zelfs de Amerikaanse stemacteurs zijn goed, een unicum in de nasynchronisatie van Aziatische producties. De stemacteurs die de hoofdrollen op zich nemen, hebben beide een monotoon stemgeluid. Het is bewonderenswaardig hoeveel emotie de voice-actors desondanks in hun uitspraak kunnen leggen. De kwaliteit van deze animatiefilm is zo hoog, dat je nu al van een klassieker in de filmgeschiedenis kan spreken.

Frank v.d. Ven