Safe Harbor (2009)

Regie: Jerry Jameson | 86 minuten | drama | Acteurs: Treat Williams, Nancy Travis, Reiley McClendon, Myra Turley, Cameron Monaghan, Justin Alston, Orson Bean, Daniel Berilla, John Colton, Pamela Gray, Kim Morgan Greene, Blake Hood, Sam Jones III, Maitland McConnell, Charlie McDermott, Jimmy O’Heir, Jimmy Ortega, Dan Paulson, Marti Rich, Krista Ryan, Alison Woods

Hoe krijg je jeugdcriminelen weer op het rechte pad? Leer ze zeilen! Dat is de filosofie van Robbie (Nancy Travis) en Doug (Treat Williams) Smith. In 1984 startte het echtpaar een opvanghuis op de kade van een jachthaven in Jacksonville, Florida. Ontspoorde pubers met gezinsproblemen vinden er tot op de dag van vandaag een veilig thuis en leren er de fijne kneepjes van het zeemansvak. De achterliggende gedachte: als je het verschil weet tussen bakboord en stuurboord en je sloep veilig door de woelige wateren kunt navigeren, zul je op termijn ook je weg in het leven leren vinden. De Smiths lijken het bij het rechte eind te hebben, want de Safe Harbor Maritime Academy heeft naar verluidt een succespercentage van 95 procent. Daar kan geen tuchtschool of jeugdgevangenis tegenop. Een inspirerend verhaal als dit vraagt er natuurlijk om verfilmd te worden. In 2009, het jaar waarin het tehuis zijn 25-jarig jubileum vierde, bracht de van oorsprong religieuze zender Hallmark daarom de made-for-tv movie ‘Safe Harbor’ uit.

‘Safe Harbor’ is een film waar je een warm gevoel van krijgt, maar meer ook niet. Williams en Travis zijn het stralende middelpunt van het verhaal. Hun personages zijn sympathiek, maar niet zo wollig dat de goedertierenheid er te dik bovenop ligt. De Smiths hebben humor, relativeringsvermogen en een eindeloos geduld. Geen uitdaging is hen te groot. Dat alles wel erg van een leien dakje gaat is meteen ook de zwakte van de film. Robbie en Doug laten zich door niemand van de wijs brengen, zelfs niet door een knul die hun boot in de fik steekt, en na een jaartje schipperen zijn zelfs de meest notoire probleemjongeren veranderd in ware zeemanshelden. Als tegenhanger van zoveel goedheid wordt een dame van Jeugdzorg opgevoerd, die het echtpaar constant in de wielen rijdt zonder dat duidelijk wordt waarom. Officiële instanties zijn slecht, lijkt de boodschap. Maar met liefde en gehesen zeilen is elk jeugdtrauma weg te poetsen. In waargebeurd formulewerk is nou eenmaal geen plaats voor nuances of problemen die niet binnen anderhalf uur op te lossen zijn. Sympathiek mag ‘Safe Harbor’ dan zijn, overtuigen doet hij niet.

Paula Koopmans