Sakuran (2006)
Regie: Mika Ninagawa | 111 minuten | drama, geschiedenis | Acteurs: Anna Tsuchiya, Kippei Shiina, Yoshino Kimura, Hiroki Narimiya, Miho Kanno, Masatoshi Nagase, Masanobu Ando, Kenichi Endo, Yasushi Higuchi, Akiko Hoshino, Yuki Hyôdô, Sadanji Ichikawa IV, Renji Ishibashi, Kyôko Koizumi, Narumi Konno, Minami, Keishi Nagatsuka, Yuri Nakamura, Mari Natsuki, Miho Ninagawa, Shun Oguri, Kenji Takama, Hiroyuki Tanaka, Ai Yamaguchi
Kiyoha (Anna Tsuchiya) wordt als jong meisje verkocht aan een bordeel in Yoshiwara waar ze tot courtisane zal worden opgeleid. Kiyoha wil niets liever dan te ontsnappen aan het bordeel maar ondervindt dat dit doel niet eenvoudig te verwezenlijken is. Ook volgen we Kiyoha en haar strijd om liefde te vinden in een wereld waar dit taboe is.
Er valt moeilijk onder uit te komen, de film doet op een aantal momenten sterk denken aan ‘Memoirs of a Geisha’. Misschien doet het de Japanse filmwereld nog steeds pijn dat in het groots opgezette spektakel over geisha’s de hoofdrollen door voornamelijk Chinese actrices werden vertolkt. ‘Sakuran’ zou in dit licht als een soort van Japanse reactie gezien kunnen worden, waarbij een grotere rol is weggelegd voor sensualiteit.
‘Sakuran’ is gebaseerd op de gelijknamige manga van Moyoko Anno, de mangastijl is dan ook duidelijk waarneembaar binnen de film. Zo speelt het zich af in Edo, voormalig Tokio, waar toch voornamelijk wordt gespeeld met de authenticiteit van de historische setting. Ook de soundtrack is een opvallende, de muziek is een wonderbaarlijke mengelmoes van moderne muziek, fragmenten van Argentijnse tango tot Westerse rock komen voorbij. In dit opzicht doet de film denken aan het eveneens in 2006 verschenen ‘Marie Antoinette’ van Sofia Coppola. De wereld van de courtisanes wordt als de modewereld gepresenteerd, de modellen presenteren zich met hun prachtige kleding en waren de iconen van hun tijd.
Ook zijn de scènes waarin Kiyoha tegen zichzelf praat (in tenenkrommende monologen) niet het resultaat van verstandverbijstering van regisseur Mika Ninagawa, maar kan puur aan de invloed van de mangacultuur worden toegeschreven.
De titel ‘Sakuran’ (kersenboom) doet al vermoeden dat beeldende pracht in deze film de boventoon zal voeren. Een juiste veronderstelling, des te meer omdat het verhaal weinig om handen heeft. Het laatste kwart van de film kent een ontzettend trage voortgang waarin niet veel belangrijke ontwikkelingen plaatsvinden. Het gevaar bestaat dat men dit als een negatief punt opvat, maar dit is niet geheel terecht. De ingetogen latere scènes vormen een sterk contrast met de bombastische openingsscènes en zorgen op deze manier voor een prachtige weergave van de ontwikkeling van Kiyoha. Dit wordt nog eens versterkt door de vele memorabele momenten van de altijd charismatische Anna Tsuchiya. Haar acteerwerk zit vol emotie en ze schrijdt als een model over de catwalk van het bordeel.
De beelden zijn van een zuivere schoonheid, van de kleding tot de eeuwig dwarrelende bloemblaadjes van de kersenbloesem. En ach, dat de symboliek tussen de jonge dames, kersenbloesem en rode vissen soms teveel wordt ingepast moeten we maar voor lief nemen.
‘Sakuran’ is een mooie verfilming over een jong meisje die wil ontsnappen aan het bordeel waaraan ze werd verkocht, maar ontsnappen aan het lot is nog nooit eenvoudig geweest. Helaas kent de film te weinig diepgang en lukt het niet gedurende de hele film de aandacht vast te houden. Niettemin is het een erg fijne film, met dank aan alle pracht en praal.
Meinte van Egmond