Scar (2007)

Regie: Jed Weintrob | 90 minuten | horror, thriller, misdaad | Acteurs: Angela Bettis, Kirby Bliss Blanton, Devon Graye, Ben Cotton, Christopher Titus, Brittney Wilson, Monika Mar-Lee, Brandon Jay McLaren, Carey Feehan, Al Sapienza, Bill Baksa, Emma Duncan, James D. Hopkin, Kristin Kowalski, Tegan Moss

3D is een fenomeen dat niet nieuw is. Vroeger had je die groen-rode brilletjes, die wel werkten maar waarbij de kleuren nog wel eens raar deden zodra je bewoog. Dat is stukken beter geworden, sterker nog: hier werkt het uitstekend. Hoe eigenlijk precies?

‘Scar 3D’ is geschoten in een nieuwe ‘high-definition 3d process’, dat is ontwikkeld door het bedrijf RealD, waarbij lineaire polarisatie is vervangen door circulaire polarisatie, ahem. De toeschouwer verkrijgt een diepteperceptie doordat linker- en rechteroog elk een apart beeld waarnemen. Om die stereoscopische impressie op te wekken, is het nodig dat elk oog enkel zicht heeft op de daarvoor bestemde informatie. Die scheiding wordt verwezenlijkt door de twee beelden vanuit verschillende cameralocaties te filmen, om daarna geprojecteerd te worden. De lichtbundels die door de projector worden uitgezonden, krijgen daarbij een specifieke polarisatierichting mee. Voor of in de projectielens is een polarisatiefilter verwerkt, die op basis van materiaaleigenschappen enkel lichtgolven doorlaat waarvan de elektrische veldcomponent de juiste oriëntatie vertoont. De toeschouwer draagt op zijn beurt ook gepolariseerde brilglazen. Het licht kan zich slechts voorplanten door het brillenglas met de corresponderende polarisatierichting. Snapt u het nog?

En nu over de film: ‘Scar 3D’ is een film in de traditie van ‘Saw’, waarschijnlijk is er bewust voor een soortgelijke eenlettergrepige naam gekozen. Het verhaal is minder ingenieus en eigenlijk alleen aanwezig als voorwaarde voor martelpraktijken. Het gegeven is ook zo anoniem, dat er makkelijk twintig vervolgen gemaakt kunnen worden. Of wij daar op zitten te wachten is natuurlijk een tweede.

Waar het in een film als deze om gaat is niet zozeer meer de verrassing of het grote schrikmoment. De film mikt op het voorstellingsvermogen van mensen rond sadistische (en voor de kijker bijna masochistische) martelpraktijken, waarbij de martelaar mensonterende spelletjes speelt met zijn slachtoffer. Alle standaard horror/thriller effecten worden, lichtelijk verveeld, als een verplicht nummer toegepast. Het heeft dan ook geen enkele zin je te verbazen over het feit dat de mensen in ‘Scar 3D’ (en vele andere soortgelijke films) maar blijven weigeren als het donker is gewoon het licht aan te doen en steevast op plekken komen waar ze niets hebben te zoeken, terwijl ze weten dat er een moordenaar in de buurt is, dom, dom, dom.

Net als in ‘Saw’ is de gore niet over the top, ook een belangrijk stijlelement. De martelingen zijn wel expliciet, je ziet het allemaal gebeuren maar toch ook weer net niet, waardoor de kracht van de gruwelijke suggestie overeind blijft. Op zich goed, want het voorkomt dat je met poppen of andere ingenieuze, maar tijdrovende en (dus) dure oplossingen moet werken, die vaak vooral op de lachspieren werken. Het neemt niet weg dat de afdeling schmink en bloed zijn werk goed heeft gedaan, maar subtieler, als je daarvan in deze context überhaupt mag spreken!

Zoals eerder gezegd zijn de sadistische beelden ook masochistisch te noemen, dat wil zeggen: voor de ‘genietende’ kijker. Want ze werken alleen als je als kijker meegaat in de suggestie dat dit echt gebeurt allemaal. En als je je daar aan overgeeft ben je in feite getuige van gruwelijke, traumatische gebeurtenissen. In die zin is het ook niet aan te raden met een volle maag te gaan kijken, kotsneigingen zijn niet uitgesloten en wellicht is het beter helemaal niet te gaan kijken. Dit klinkt (onbedoeld) als het perfecte verkooppraatje voor een dergelijke film, omdat het exact het beoogde effect is van de makers.

Waarom mensen dit zo graag willen zien is in wezen onbegrijpelijk en misschien wel een beetje verontrustend. Verhalend is dit is een totaal zinloze, lege film, waarin plot, dramaturgie en dieper uitgewerkte ideeën geen rol van betekenis spelen. De acteurs zijn vrij onbekend en ook niet allemaal even goed. De beeldkwaliteit is iets minder dan bij echt grote films, maar dat komt ook doordat het een 3D film is en die bestaat waarschijnlijk niet in 35mm maar alleen digitaal. Het 3D effect fascineert, ziet er in wezen prachtig uit en zorgt er voor dat een B-film nieuwsgierig maakt, maar er is te weinig tijd en geld in gestoken om het werkelijk ingenieus in te zetten. Als u dus geen zin hebt in totaal zinloze bloederige onzin, vindt dat er op het journaal al genoeg realistische horror te zien is, als u nog genoeg gevoel en leven in u hebt om niet wakker gebeukt te hoeven worden, of als u denkt dat dergelijke films in een huidige soms best kille maatschappij mensen wel eens verkeerde inspiratie zou kunnen geven, is dit niet uw film.

Arjen Dijkstra

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 26 juni 2008