Sense and Sensibility (2008)

Regie: John Alexander | 150 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Hattie Morahan, Charity Wakefield, Dominic Cooper, David Morrissey, Dan Stevens, Janet McTeer, Claire Skinner, Anna Madeley, Lucy Boyton, Daisy Haggard, Mark Williams, Linda Bassett, Leo Bill, David Charles, Steve Cornwall, Robert Forknall, Ray Gardner, Mark Gatiss, David Glover, David S. Glover, Campbell Graham, Johanna Hargreaves, Caroline Hayes, Jean Marsh, Tim McMullan, Oriane Messina, Morgan Overton, Damien Thomas, Tabitha Wady, Mark Williams, Simon Williams

‘Sense and Sensibility’ is naast ‘Pride and Prejudice’ een van de bekendste verhalen van de Engelse schrijfster Jane Austen. Austen leefde in een tijdperk waar hand in hand lopen en een zoen stonden voor een heftige uiting van affectie. Je kan rekenen op een flinke portie romantiek in haar boeken, maar zo ook in de verfilmingen. De BBC verfilmde ‘Sense and Sensibility’ al eens eerder in 1971 en 1981, maar dat belet de omroep niet om het gewoon nog eens te bewerken tot een miniserie.

Deze BBC-miniserie vult het gat dat is ontstaan na de laatste bewerking van ‘Sense and Sensibility’; de filmversie uit 1995. Hierin spelen Kate Winslet, Emma Thompson, Hugh Grant en Alan Rickman de hoofdrollen. De Amerikaanse adaptatie verbleekt echter bij deze miniserie ‘Sense and Sensibility’. Dit is te danken aan de fantastische cast. Ze laten je vrijwel vanaf het eerste moment de filmversie vergeten door hun sterke spel en de chemie. Daarbij is het script van Andrew Davies (‘Pride and Prejudice’, ‘The Line of Beauty’) van hoge kwaliteit. Je komt meer te weten van het personage Edward Ferrars dan bij alle andere voorgaande bewerkingen, Mrs. Dashwood komt ook meer naar voren en je ziet zelfs een confrontatie tussen de karakters Willoughby en Kolonel Brandon.

Hattie Morahan (‘The Bank Job’) speelt de ingetogen Elinor Dashwood overtuigend. Morahan weet zonder moeite de emoties die haar personage in zich vasthoudt, toch duidelijk te maken door veelzeggende blikken en intonatie. Om te voorkomen dat ze zich teveel zou aantrekken van Emma Thompsons spel en het wellicht zou kopiëren, heeft Morahan de film niet bekeken. Morahan mag trots zijn; haar uitwerking is beter dan Thompsons Elinor. Tegenspeelster Charity Wakefield bruist als de gevoelige Marianne Dashwood. Waar Kate Winslet iets té geforceerd gevoelig overkwam in de film, brengt Wakefield het gedoseerd en meer naturel. Ook brengt Wakefield een volwassener draai aan het gedrag van Marianne, wanneer haar personage een tegenslag verwerkt en meer informatie wil inwinnen of haar vermoedens juist kloppen. Zowel Morahan als Wakefield laten zien dat ze zich duidelijk thuis voelen in een verhaal uit de oude Engelse literatuur. Beide actrices kunnen flink leunen op hun eerder opgedane ervaring. Zo speelde Morahan zoal in ‘Hamlet’ en maakte zij tot 2002 deel uit van het toneelgezelschap The Royal Shakespeare Company, en Wakefield had een rol in de miniserie ‘Jane Eyre’.

De andere vrouwelijke actrices die opvallen naast Morahan en Wakefield, zijn Janet McTeer, Lucy Boynton en Claire Skinner. McTeer (‘Wuthering Heights’) vervult de rol van Mrs. Dashwood en zet de weduwe met veel respect neer, je ziet geen zielig hoopje. Dochtertje Margaret wordt vertolkt door Lucy Boyton (‘Miss Potter’). Boyton weet met haar jeugdige onschuld een prima indruk achter te laten. Wie weet zien we haar over een paar jaar terug in grotere producties. Waar Claire Skinner redelijk lieflijk was in ‘Bridget Jones’ Diary’ als Magda, zo vlijmscherp is Skinner als Fanny Dashwood. De actrice zet een waar serpent neer die met haar figuurlijke giftong de mensen weet te manipuleren en naar haar hand te zetten. Skinners blikken en stem passen prima bij Fanny’s karakter. De haardracht van het personage versterken deze eigenschappen nog eens extra.

Behalve de vrouwelijke cast, is de mannelijke cast ook prima vertegenwoordigd. Dominic Cooper zet met zijn rol van Willoughby een sterkere prestatie neer in vergelijking met zijn simpele personage Sky uit de film ‘Mamma Mia!’. Cooper kan veel meer in zijn rol in ‘Sense and Sensibility’ kwijt. Coopers Willoughby is innemend en charmant. Daarnaast brengt hij de donkere kant van het personage ook met schwung. David Morrissey (‘The Other Boleyn Girl’) mag dan wel lichtelijk de tweede viool zijn als Kolonel Brandon, in de scènes met Cooper houdt de acteur zich goed staande. De blikken die de mannen onderling met elkaar wisselen, liegen er niet om. Dat Alan Rickman de rol van Kolonel Brandon vertolkte in de film van 1995, zal zeker een zware last zijn geweest voor Morrissey. Maar er is geen moment dat je verlangt naar Rickman, Morrissey geeft een verfrissende draai aan het personage en de chemie spat meer van het scherm tussen Kolonel Brandon en zijn jonge geliefde. Tot slot vertolkt Dan Stevens (‘In The Line of Beauty’) de sympathieke Edward Ferrars. Stevens pakt je gelijk in met zijn innemende en intense blauwe ogen. Als kijker moet je wel bijna blind zijn om de spanning tussen Edward en Elinor te missen. Stevens en Morahan knetteren van het scherm. Voor Stevens is het de tweede keer dat hij met Andrew Davies samenwerkt. In ‘In the Line of Beauty’ liet Stevens zich van een heel andere -letterlijk en figuurlijk – kant zien: hij speelde een homo ten tijde van de jaren tachtig.

De miniserie ‘Sense and Sensibility’ mag met recht een lust voor het oog worden genoemd. Niet alleen de cast is hier debet aan; het camerawerk is fenomenaal. Je ziet gedurende de hele serie prachtige close-ups van details uit de natuur. Maar ook de overzichtshots zijn prachtig; zoals wanneer Marianne haar zusje Margaret meetrekt om te wandelen en je als kijker ziet welke afstand ze hebben afgelegd vanaf hun huis in Devonshire. De VVV van Engeland zou best een aantal shots uit deze miniserie kunnen gebruiken om hun land te promoten.

Jane Austen-liefhebbers kunnen met deze versie van ‘Sense and Sensibility’ hun hart ophalen en intens genieten van het welbekende verhaal dat in een heerlijk nieuw jasje is gegoten. En ook al ben je geen Jane Austen kenner, iedereen die een beetje romantiek én een sterke cast kan waarderen, zal zich zeker vermaken gedurende de speelduur van 150 minuten.

Ans Wijngaarden