Session 9 (2001)
Regie: Brad Anderson | 100 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: David Caruso, Peter Mullan, Josh Lucas, Stephen Gevedon, Paul Guilfoyle, Josh Lucas, Peter Mullan, Brendan Sexton III, Charley Broderick, Lonnie Farmer, Larry Fessenden, Sheila Stasack
Een spookhuisfilm zonder spoken: zo zou je ‘Session 9’ van regisseur Brad Anderson nog het beste kunnen omschrijven. Hoewel… Technisch gezien speelt dit verhaal zich niet eens af in een spookhuis, maar in een gesticht. Een gesloten gesticht weliswaar. En toch is ‘Session 9’ zonder zijn geesten, indrukwekkende spookkastelen en beroemde acteurs een knap gemaakte en beklemmende, psychologische horrorthriller geworden. Maar wel een voor de fijnproevers, want toegankelijk kun je deze film niet noemen.
‘Session 9’ begint met de introductie van de werklui. de mannen moeten in zeer korte tijd onder grote druk een oud gesticht opruimen dat vol asbest zit. Al snel blijkt dat de mannen het niet al te goed met elkaar kunnen vinden. Met name de achterbakse David Caruso heeft nogal een hekel aan zijn zwijgzame baas Peter Mullan. Langzaamaan valt het haastig bijeengeraapte clubje uit elkaar. Heeft de vreemde historie van het gesticht er iets mee te maken?
Hoewel regisseur Brad Anderson veel tijd besteed aan zijn personages, weet hij ze nooit op een bevredigende manier uit te diepen. De acteurs blijven dankzij de beperkte karakterontwikkeling steken in karikaturale typetjes. Zo heb je te maken met de zwijgzame baas met huwelijksproblemen, de louche chef met een dubbele agenda, de bekende wietroker, de mislukte advocaat en het domme neefje. Kortom: clichés worden niet geschuwd.
Irritant wordt dat nooit dankzij de beklemmende sfeer, maar jammer is het wel. Als de personages beter vormgegeven waren, dan zou de spanning veel groter zijn en zou je je meer betrokken hebben gevoeld bij de film. De acteurs weten het gebrek aan inhoud redelijk te camoufleren met hun spel, maar het lukt ze niet helemaal. Mullan is als altijd goed op dreef en vergoedt veel door zijn intense spel.
Ook Caruso is prima op zijn plek als de schimmige, slinkse voorman. De krachtige vertolkingen van dit duo zijn zonder twijfel het beste wat de film te bieden heeft. Lucas en Gevedon zijn aardig om naar te kijken, maar daar houdt het dan ook mee op. Ze doen hun werk vrij goed, maar bevlogenheid of enthousiasme is niet terug te vinden in hun spel.
Wat ‘Session 9’ anders maakt dan het gros van de horrorfilms is het gebrek aan ‘blood and gore’. Op een enkele scène na is er geen spatje bloed te zien. Ook de standaard killer is niet terug te vinden in deze film. De film moet het hebben van onderhuidse spanning en suggestieve dreigingen. En daar slaagt ‘Session 9’ erg goed in.
De beklemmende sfeer wordt opgeroepen door geheimzinnige tapes waarop een psychiater en zijn patiente te horen zijn. Stukje bij beetje kom je steeds meer te weten over het schokkende verleden van de inrichting en de dubieuze methodes die er gebruikt werden. Juist de zoektocht naar het verleden is erg bevredigend uitgewerkt door Anderson.
De acteurs die de stemmen van de psychiater en zijn patient in hebben gesproken zijn erg overtuigend. Hoewel er niets te zien is kruipen de rillingen over je rug als de kille, statige stem van de psych en de trillende, doodsbange klanken van zijn studie-object te horen zijn.
Helaas is niet alles even goed uitgewerkt in deze film. Het einde van ‘Session 9’ is warrig, vaag en afgeraffeld. Wat Anderson nu eigenlijk precies wilde met de afsluiting zijn film blijft onduidelijk. Jammer, want een beter uitgewerkt einde had de film beslist goed gedaan.
Frank v.d. Ven