Shadows in the Sun -The Shadowdancer (2005)
Regie: Brad Mirman | 96 minuten | komedie, romantiek | Acteurs: Harvey Keitel, Joshua Jackson, Claire Forlani, Armando Pucci, Giancarlo Giannini, Valeria Cavalli, Bianca Guaccero, Silvia De Santis, John Rhys-Davies, Jake Broder, Stomy Bugsy, Albert Dray, Ken Drury, Pierluigi Iorio
Aardige romantische komedie, die anderhalf uur luchtig vermaak biedt en net zo makkelijk wegglijdt als een rood (Italiaans) wijntje. ‘Shadows in the Sun’ is zo’n beetje het filmische equivalent van een reisbrochure en de VVV Toscane zal ongetwijfeld blij zijn geweest met de manier waarop de streek in beeld is gebracht. Een discrete sponsor, als ze al niet gesponsord hebben.
Het centrale personage is niet de schrijver Parish, maar de jonge, gladde Jeremy Taylor, gespeeld door Joshua Jackson. Taylor is redacteur (door de ondertitelaar steevast aangeduid als ‘uitgever’) van een grote uitgeverij en wordt door zijn baas (een kleine rol van Rhys-Davies) erop gestuurd om Parish (Harvey Keitel) te vinden. Ondanks tal van misverstanden en plagerijen door middel van nogal boertige humor van de kant van Parish weet Taylor uiteindelijk door Parish’ harnas heen te breken. Hierbij wordt hij geholpen door de slonzige uitbater van het enige hotel-restaurant Gustavo (Pucci), de pastoor (de altijd betrouwbare Gianninni) en niet te vergeten Taylor’s love interest Isabella (Claire Forlani).
Jackson kwijt zich kundig van zijn taak en heeft flink wat innemende lachjes in zijn repertoire opgenomen (hij wordt door sommigen als “de nieuwe George Clooney” bestempeld) en krijgt prima tegenspel van brombeer Keitel, die hier een sympathieker personage neerzet dan hij meestal doet. Forlani lijkt vooral bedoeld te zijn als beeldvulling. Echt heel goed acteerwerk laat ze niet zien, maar als beeldvulling is ze prima te verteren, vooral door haar opvallende ogen.
Brad Mirman geeft in zijn tweede film als regisseur Keitel en Jackson de ruimte om elkaar te irriteren en te vermaken, waardoor de vriendschap die zo langzaam ontstaat, realistisch over komt. Ook weet hij het Toscaanse landschap zo voordelig mogelijk in beeld te brengen en er zijn veel shots van de ondergaande zon, glooiende heuvels en pittoreske villa’s, wijngaarden en pleintjes. En dat het soms wel erg op een Bertolli-reclame lijkt, moet daarbij maar voor lief genomen worden. Als scenarioschrijver laat Mirman echter hier en daar wel wat steekjes vallen. Een subplotje over de rivaliteit met een Ierse schrijver (hoe groot is de kans dat er twee beroemde schrijvers in hetzelfde dorpje uithangen?) gaat na een tweetal komische situaties nergens meer heen en daarna verdwijnt de rivaal zelfs helemaal. Ook zit er een merkwaardige scène in, waarin Taylor een visioen krijgt op het dorpsplein. Hoewel bedoeld om te laten zien dat Taylor zelf ook weer inspiratie krijgt om te schrijven, is het qua toon een storende breuk met de rest van de film. Het einde is echt over de top met de schmaltz door wel erg veel geijkte romantiek op elkaar te stapelen. Dit is jammer, want verder is de film best vermakelijk.
De film staat, naast een Italiaanse titel, onder twee Engelstalige titels bekend: ‘The Shadowdancer’ en ‘Shadows in the Sun’. De eerstgenoemde titel verwijst nog naar een boek van Weldon Parish die in de film genoemd wordt, maar de tweede titel is heel slecht gekozen en slaat hoegenaamd nergens op. Zeker niet omdat er totaal geen raakvlak is met de inhoud van de film.
Hans Geurts