Shallow Ground (2004)

Regie: Sheldon Wilson | 93 minuten | horror | Acteurs: Timothy V. Murphy, Stan Kirsch, Patricia McCormack, Lindsey Stoddart, Rocky Marquette, Natalie Avital, John Kapelos, Steve Eastin, Tara Killian, Jeff Enden, Ori Pfeffer, Chris Hendrie, Christine Avila, Myron Natwick, Victor Campos, Eloisa de Laurentiis, Todd Worden

De nog onbekende regisseur Sheldon Wilson voegt een stuk broodnodige geloofwaardigheid toe aan het horrorgenre met een interessante film. ‘Shallow Ground’ heeft een apart verhaal, een diepere boodschap en wijkt, tegelijkertijd, niet teveel af van de geëffende paden in horrorland. De film is niet superieur, maar mogelijk wel een voorbode van een serieuzere toon in het genre.

Nadat Wes Craven in 1996 met ‘Scream’ de spot dreef met horror, veranderde het genre van gedaante. Er volgden films waarin moordenaars komisch werden en je, bij voorkeur, dom aankeken in de camera. Horror werd “geinig” voor een breder publiek en dreef steeds verder af van zijn oorspronkelijke huiveringwekkende, soms baanbrekende, boodschap. ‘Shallow Ground’ zorgt niet voor de grote ommekeer, maar is wel eindelijk een serieuze “shocker” met een interessant plot.

Een bitter verleden plaagt de plaatselijke sheriff van een afgelegen dorp, ver weg in de rimboe van Amerika. Nog gecompliceerder wordt het wanneer een mysterieuze figuur op bezoek komt en de politiechef en anderen herinnert aan een nooit opgeloste moord. De nauwelijks communicerende vreemdeling boezemt angst in omdat je hem niet kunt plaatsen. Knap aan ‘Shallow Ground’ is dat het je lang in het ongewisse laat omtrent de werkelijke details van de vreselijke moord, de schuldigen en de ontknoping. Als je alle losse eindjes aan het eind van de film ontrafelt, verrast regisseur Wilson je waardoor alle conclusies weer de prullenbak in kunnen.

De invalshoek van de film is weliswaar origineel, maar er zijn kanttekeningen. Zo valt geen enkele hoofdrolspeler op door geweldig acteren en is het op zijn minst raar dat de plaatselijke sheriff (Timothy V. Murphy) een aardig mondje Australisch spreekt. Belangrijker is het gebrek aan spanning in het eerste deel van de film. Scènes van de bloedrode figuur in de plaatselijke gevangenis duren te lang en gaan vervelen. Gelukkig is het tweede gedeelte van ‘Shallow Ground’ aanmerkelijk angstiger, omdat de met bloed overgoten jongensfiguur en zijn verrassende handlangers paniek zaaien.

In een film als James Wong’s ‘Final Destination’ uit 2000 vereffent de dood, als persoon, openstaande rekeningen met mensen die hun lot ontliepen. In ‘Shallow Ground’ gaat het niet om “de dood” die van leer trekt, maar om doden én hun familieleden. Geen loslopende zombies kortom, maar doden die geen rust is gegund omdat de nabestaanden hun overlijden niet accepteren. De film speelt handig in op menselijke emoties zoals schuldgevoel, verdriet en wraak en gaat – thematisch – verder dan menig horrorfilm van de afgelopen jaren.

Hoewel ‘Shallow Ground’ niet helemaal bekoort, zit de film knap in elkaar zonder al te ingewikkeld te worden. De plot is voor een horrorfilm redelijk doordacht, hetgeen ook gezegd kan worden van de sterfgevallen in de film. Zo zijn naakte vrouwen in een bos geen lang leven beschoren en krijgt de uitdrukking “het grijpt je naar de keel” een geheel nieuwe dimensie. Horror is niet dood; het leeft!

Robbert Bitter