Shik – The Suit (2003)

Regie: Bakhtyar Khudojnazarov | 92 minuten | drama, komedie | Acteurs: Aleksandr Yatsenko, Artur Povolotsky, Ivan Kokorin, Ingeborga Dapkunaite, Andrei Panin, Nikolai Fomenko, Artur Smolyaninov

‘Papa Luna’ is de bekendste film van Bakhtyar Khudojnazarov, een regisseur uit Tajikistan. Vier jaar hierna kwam hij met ‘Shik’, ook wel bekend als: ‘The Suit’.

De film begint somber: Peaky (Aleksandr Yatsenko), Geka (Artur Povolotsky) en Dumbo (Ivan Kokorin) dolen rond in een kleurloos Russisch dorp in the middle of nowhere. Ze hangen, babbelen, jatten en knokken wat. Om te benadrukken hoe mistroostig hun levens zijn, worden hun moeders uit de kast gehaald. Moeder één is rijp voor een inrichting, moeder twee is schuw en supermelancholisch, (stief)moeder drie is wulps en overspelig.

Oh, oh, wat een ellende. Vreemd is het dan ook niet dat de drie zich zuchtend van de ene naar de andere scène slepen. Voortdurend kijken ze gekweld om zich heen. Totdat ze op een dag een ingeving krijgen: als ze maar een mooi pak hebben, dan wordt alles anders . Lees: beter en mooier. Hun laatste druppels energie stoppen ze in deze missie. En met succes: ze scoren een chique krijtstreepje dat de ene dag door Peaky en de andere dagen door Geka of Dumbo wordt gedragen.

Yes, denk je als kijker, nu het pak eenmaal binnen is, zullen de verwikkelingen zich wel opstapelen en zal de film eindelijk vaart maken. Eh, toch? Nou, dat is dus niet zo. ‘Shik’ kabbelt ook na het binnenhalen van ‘de schat’ tergend langzaam voort. En als er al wat gebeurt, dan heeft dit geen noemenswaardige relatie tot het pak. Hierdoor begin je je af te vragen waarom Khudojnazarov überhaupt over dat kostuum is begonnen.

Soepel loopt de film ook bepaald niet: geregeld is het verband tussen scènes zoek. Zo staar je minutenlang naar een vader die met een stoel over een plein danst en zo stuit je op een stel piepende zeehonden die voer krijgen. Dergelijke scènes worden afgewisseld met krijspartijen en suffe lach-of-ik-schiet-momenten.

Aan het eind van de film kijken de hoofdpersonen je opeens recht in de ogen. Blijkbaar wil Khudojnazarov daarmee een bepaalde intimiteit tussen hen en het publiek creëren. Hierin slaagt hij niet: zijn personages prikkelen voor geen meter. Daarvoor ontbreekt het ze aan humor, passie en charisma. Met dat soort dooie pieren kun je geen band krijgen. Zeker niet als ze ook nog eens niets boeiends beleven.

Patricia Jacob

Waardering: 1

Bioscooprelease: 21 augustus 2003