Silent Hill (2006)

Regie: Christophe Gans | 127 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Radha Mitchell, Sean Bean, Laurie Holden, Deborah Kara Unger, Kim Coates, Tanya Allen, Christopher Britton, Jodelle Ferland, Elizabeth Harpur, Alice Krige, Janet Land

De film ‘Silent Hill’ had werkelijk een goed geslaagde videogame-verfilming kunnen worden en balanceert, zoals het er nu voorstaat, op de fictieve rand van net wel en net niet. Liefhebbers van het spel of van visueel aantrekkelijke horror en een dreigende sfeer kunnen de film best een kans geven. Verwacht echter geen aanhoudende spanning, een bijzonder boeiend plot, of sterke dialoog.  Voor een film die twee uur duurt, verspilt hij weinig tijd met opbouw. In het eerste frame zien we een gillende Rose (Radha Mitchell) in haar ondergoed een heuvel afrennen, op zoek naar haar dochtertje Sharon, dat ergens aan het slaapwandelen is. Even gaat er een schok door de kijker heen, wanneer we haar, tegenover een gigantische waterval, op de rand van een hoge rots zien staan. Ze staat als in trance en klaar om eraf te springen. We kijken met haar naar beneden en schieten omlaag terwijl de omgeving veranderd in soort industriële kelder met vuur aan verschillende kanten. Sharon staat op het punt om in de afgrond te springen, maar gelukkig is Rose er net op tijd bij om haar vast te grijpen. We zien een overzichtsshot met een groot verlicht kruis op de achtergrond. Het ding is zo opvallend dat het niet anders kan of het heeft een (symbolische) betekenis binnen het verhaal.

Tijdens haar slaapwandelsessie gilde Sharon van alles, maar het belangrijkste was de naam van de plek “Silent Hill”. Aangezien het niet de eerste keer is dat dit gebeurt, wil Sharon de plek gaan opzoeken om haar dochter van haar trauma af te helpen. Vrij hals over kop gaat ze naar deze plek op zoek, er niet mee zittend dat het donker is, of dat de stad een spookstad is. Ze ramt met haar auto door het hek heen dat de afslag naar de stad afsluit, om de achtervolgende agent (nog steeds geen alarmbellen) af te schudden. Het zijn wat onbegrijpelijke acties voor een moeder die haar kind van haar angsten af wil helpen, en ze doen dan ook louter aan als manier in het script om het kind in het stadje te krijgen en de ongeruste moeder erachter aan te sturen. Het helpt niet echt om de toeschouwer bij het verhaal te betrekken. Ook is het geen voordeel dat het kind zo irritant gilt en de kijker alleen maar op de zenuwen werkt. Wanneer de tekeningen van Sharon ineens veel donkerder en verontrustender zijn geworden en uitroept: “Who did this mommy? I don’t like this!”, gepaard gaand met onovertuigend gejammer, zou je haar als kijker het liefst uit de auto willen gooien en zeggen: “Loop zelf maar naar Silent Hill. We komen je later nog wel eens ophalen”. Maar gelukkig zitten we niet al te lang met haar opgescheept. Eenmaal in Silent Hill aangekomen loopt ze namelijk weg en spendeert Rose de rest van de film met het zoeken naar haar dochtertje.

De sfeer in het spookstadje, zoals die ook in het spel aanwezig was, is goed gevat. Het is nevelig en continu valt er sneeuw – dat echter geen sneeuw blijkt te zijn, maar as! Wanneer Rose ineens haar dochtertje ziet wegschieten in een gang die naar beneden lijdt tussen huizen door, neemt de beklemmende spanning toe. Helemaal wanneer er een sirene luidt en de stad verduistert. Ze moet nu verder lopen met louter haar Zippo om haar weg te verlichten. Ze gaat een trap af en in het zwakke schijnsel van de aansteker zien we vochtige, roestkleurige muren. Ze heeft nog niet lang gelopen of er komen allerlei enge wezens op haar af, een soort zombiekinderen met brandende, gloeiende plekken op hun lichamen. Ze kan geen kant meer op.  Het zijn deze episodes die ‘Silent Hill’ zo de moeite waard maken. Enge sequenties, waarin je je in een nachtmerrie waant. De duisternis duurt meestal niet lang, en wordt voortdurend afgewisseld met de heldere, mistige toestand van het begin, waarbij mogelijk aanwezige zombies, grote insecten met mensengezichten, of een intimiderende schurk met een gigantisch zwaard en een driehoekig blik als hoofd, genaamd “Pyramid Head”, in snippers uiteenvallen en omhoog fladderen. De lichte gedeeltes zijn saaie stukken waarin Rose met inwoners praat en wat over haar dochter en het stadje te weten probeert te komen. Vaak wordt hier op het belang van geloof teruggekomen. Wat we verder nog als afwisseling gepresenteerd krijgen zijn scènes waarin de vader van Sharon, gespeeld door Sean Bean buiten (en soms binnen) Silent Hill ook op zoek gaat, en het een en ander te weten komt over de historie van het stadje en de geadopteerde Sharon. Deze stukken voegen echter bar weinig toe. Het voegt wel extra frustratie toe wanneer hij met een agent in Silent Hill naar zijn vrouw zoekt maar niet vindt, en ook is het mooi om te weten dat er iemand thuis op vrouw en kind wacht, maar hij bewerkstelligt niets en we krijgen bijna alleen maar informatie die we later nog eens dubbel te horen krijgen.

De film is te eentonig – steeds maar Sharon roepen en door gangen rennen, dan ontmoetingen met monsters, en vervolgens weer gesprekken met de bevolking – en kent te veel saaie stukken om een sterke aanbeveling te verdienen. De effecten zijn echter erg mooi gemaakt, net als het setontwerp van Silent Hill zelf. Ook de muziek, soms letterlijk van de game overgenomen ondersteunt de sfeer goed. Het is jammer dat er niet wat meer voor psychologische spanning is gekozen in plaats van gore, maar de expliciete monsters en vijanden hebben ook wel hun eigen aantrekkingskracht. Christophe Gans, die eerder al in ‘Crying Freeman’ en ‘Brotherhood of the Wolf’ liet zien een visuele flair te hebben, stelt op het uiterlijke vlak dan ook niet teleur. De finale waarbij woekerend prikkeldraad een rol speelt is lekker goor, en qua spanning is een scène met zombiezusters met scalpels behoorlijk memorabel. En verder kijk je ieder keer dat het donker wordt en de muren langzaam afbladderen om een soort industriële hel te onthullen, je ogen uit. Het zijn deze gedeeltes van de film die het meeste bijblijven, tezamen met de drukkende spanning die de eerste serie momenten bij aankomst in Silent Hill typeren. Of dit genoeg is voor de gemiddelde kijker, is echter de vraag.

Bart Rietvink

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 25 mei 2006