Sing for Darfur (2008)

Regie: Johan Kramer | 78 minuten | drama 

Op het moment dat er een heftige gebeurtenis of ramp plaatsvindt in de wereld, zoals in Darfur, lijkt heel de wereld stil te staan. Iedereen praat erover, iedereen stort geld of doet iets anders om te helpen, want daar zijn we allemaal mensen voor, om elkaar te helpen. Toch gaat het leven van alledag weer gewoon door bij de mensen die niet in de omgeving van het rampgebied wonen. En dat is waar de film ‘Sing for Darfur’ over gaat, over het gewone leven van alledag in Barcelona.

Het is geen documentaire, al heeft het er wel veel van weg. Verschillende mensen in Barcelona worden gevolgd op de dag dat het benefietconcert plaatsvindt voor Darfur. Toeristen die voor het concert zijn gekomen, zwervers, zakenmannen en taxichauffeurs. Gewone mensen, die hun leven blijven leiden alsof er niets ernstigs aan de hand is. De film is in zwart-wit en dat maakt de film ook wel bijzonder, alsof er toch een soort rouwrandje om het leven van de mensen in de film zit, ter nagedachtenis aan Darfur.

Een Britse toeriste is stiekem in haar eentje naar Barcelona gegaan en heeft een kaartje voor het concert. Dan wordt ze op straat beroofd van haar tas en is haar kaartje weg. Alsof er een soort estafette bezig is volgen we verder de tasjesdief die op zijn beurt weer iemand op straat ‘het stokje overgeeft’ en we een ander persoon verder gaan volgen. Zo volgen we steeds iemand anders in het dagelijkse leven van Barcelona, maar op de achtergrond speelt steeds het benefietconcert van Darfur. Uiteindelijk komen we weer terug bij de toeriste die een vriendelijke taxichauffeur heeft ontmoet die haar een onvergetelijke ervaring laat meemaken.

Een film waar eigenlijk zo weinig verhaal in zit, moet wel heel knap gemaakt zijn om toch te blijven boeien. Dat doet ‘Sing for Darfur’ wel. Omdat de achterliggende gedachte zo indrukwekkend is, blijf je ook geboeid kijken naar al die mensen die hun dagelijkse leven leiden. Hoe gaan de mensen verder als er ergens anders op de wereld zoveel ellende is? De slotscène van de film is adembenemend mooi. Als je nog niet overtuigd bent door het bijzondere effect van het zwart/wit filmen en het doorgeef-effect van de personages, dan zul je bij de laatste scène over de drempel getrokken worden.

Het enige minpunt aan de film is dat niet alle personages je bijblijven. Ze komen niet allemaal even lang in beeld en er zijn er ook te veel. Het was misschien beter geweest als af en toe dezelfde personen met elkaar in aanraking kwamen. Het duurt ook zeker een tijdje voordat je een beetje in de film zit, je verwacht een verhaal, maar dat komt er niet. Er is een onderwerp, geen verhaal. Maar dat onderwerp is bijzonder genoeg om er een mooie film omheen te maken. Zeker de moeite waard om te gaan kijken.

Eveliene Sanders