Sing Street (2016)

Recensie Sing Street CinemagazineRegie: John Carney | 106 minuten | komedie, drama, muziek, romantiek | Acteurs: Ferdia Walsh-Peelo, Kelly Thornton, Maria Doyle Kennedy, Jack Reynor, Aidan Gillen, Ian Kenny, Ben Carolan, Percy Chamburuka, Mark McKenna, Don Wycherley, Des Keogh, Kian Murphy, Dolores Mullally, Lucy Boynton, Marcella Plunkett, Vera Nwabuwe, Conor Hamilton, Karl Rice

Ieder jaar zijn er wel films die onder de radar van menig filmkijker vliegen. Een indie krijgt immers niet de aandacht die een blockbuster opeist. Soms is dat begrijpelijk, blockbusters krijgen die naam immers voor een reden. Maar in het teleurstellende filmseizoen waarin deze film uitkwam (najaar 2016), is het ronduit schandalig dat een bescheiden meesterwerk als ‘Sing Street’ zo weinig aandacht genoot.

John Carney heeft al flink wat mooie films over muzikanten op zijn naam staan. Eerder vergaarde hij al succes met ‘Begin Again’ en ‘Once’, die beiden een interessante kijk op het moeilijke bestaan en liefdesleven van een singer-songwriter boden. Niet eerder werd het voor hem zo persoonlijk als in ‘Sing Street’. Conor (Ferdia Walsh-Peelo) heeft het maar zwaar. Zijn ouders maken constant ruzie, door geldproblemen wordt hij naar een enorm strenge kostschool gestuurd, en zijn enige voorbeeld (zijn broer, gespeeld door Jack Reynor) staat op het punt om van huis weg te lopen. Zet dit alles tegen een zeer deprimerend Ierland in de jaren tachtig en deze opbeurende coming of age film begint zo zwart als de nacht.

Conor vind een uitlaatklep in het spelen van muziek. Na tot over zijn oren verliefd te zijn geworden op Raphina (Lucy Boynton), het mooiste meisje uit het dorp, trommelt hij de meest verschillende jongens bij elkaar en starten ze een band genaamd Sing Street. Ze doen alles wat bij muziek maken hoort in de eighties: muziek schrijven, videoclips opnemen en zich opmaken met veel;, héél veel make-up. En dat alles voor het meisje, en de vrijheid uiteraard.

Waar te beginnen met de vele wonderen die deze film huist. De nummers zijn geweldig en hebben allemaal een eigen sound. Niet geheel toevallig aangezien de band in iedere scène door een andere groep wordt beïnvloed. De ene keer is dat The Cure, de andere keer Duran Duran. Het is dan ook een schande dat een lied als “Drive it Like You Stole it” in de zomer van 2016 geen hit was, het zou in ieders kop blijven steken.

De jongens spelen de sterren van de hemel in alle liederen maar er is maar één echte muzikant: Eamon (Mark McKenna). Als een ware Lennon/McCartney werken Conor en Eamon zich door de nummers heen. McKenna’s performance springt hierbij het meeste in het oog en hij steelt iedere scène die hij in beeld is. Niet ten nadele van Walsh-Peelo overigens, hij is de ideale protagonist in dit verhaal. Hij maakt immers de meeste groei door en verandert van verlegen nieuweling naar tegendraadse en vrijgevochten muzikant.

Regisseur John Carney maakt het geheel zo authentiek mogelijk en schrijft hiermee overduidelijk een liefdesbrief naar de muziek uit de jaren tachtig. De film schiet op vrijwel alle vlakken raak (al zijn sommige stijlwisselingen wel erg plotseling) en weet de kijker voor de gehele lengte te boeien. Het feit dat ‘Sing Street’ zó weinig aandacht heeft gekregen vanaf de releasedatum is bijna passend bij het thema van de film. Vecht voor je vrijheid en wees jezelf, trek je vooral niets van de massa aan. Cheesy? Zeker. Uitgekauwd? Misschien. Maar ‘Sing Street’ kan het hebben: de vrijgevochten “loner” van 2016.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 17 november 2016