Skin (2008)

Regie: Hanro Smitsman | 106 minuten | drama | Acteurs: Robert de Hoog, John Buijsman, Sylvia Poorta, Juda Goslinga, Juliann Ubbergen, Urmie Plein, Guus Dam, Teun Kuilboer, Mike Meijer, Jorik Prins, Bart Klever, Dajo Hogeweg

De Nederlandse telefilm ‘Skin’ is een ambitieus project. De film behandelt thema’s als racisme, nationaal-socialisme, zinloos geweld, vader-zoon-relaties en het sterven van een ouder. Het is regisseur en scenarioschrijver Hanro Smitsman (Gouden Beer winnaar voor korte speelfilm ‘Raak’) gelukt om hier een consistent en treffend geheel van te maken. ‘Skin’ kan slaan op skinheads, die een belangrijke rol spelen in de film, maar evengoed op de letterlijke betekenis van het woord, want niet alleen zit je de personages dicht op hun huid, ook kruipt de film onder je huid. ‘Skin’ slaat in als een bom en laat je nadenken over vooroordelen en relaties tussen oorzaak-gevolg. Smitsman liet zich inspireren door de moord op Kerwin Duinmeijer, die op 20 augustus 1983 doodgestoken werd in Amsterdam. Nico B, de jongen die hem de doodsteek toebracht, had de woorden ‘100 % blank’ op zijn arm getatoeëerd staan. De kinderrechter was er echter van overtuigd dat de moord op Kerwin geen racistische moord was, maar een daad van een jongen die geestelijk in de war was. Tegenwoordig zou de moord eerder onder de noemer ‘zinloos geweld’ worden geschaard.

Smitsman is zich ervan bewust dat zijn film reacties zal uitlokken. Hij benadrukt echter dat Frankie, de hoofdrolspeler in ‘Skin’ niet gebaseerd is op het leven van Nico B. Er zijn slechts enkele overeenkomsten, zoals het feit dat beide een Joodse vader hebben. Franks vader Simon heeft Auschwitz overleefd, maar draagt deze last nog altijd met zich mee. Als gevolg daarvan is hij niet bij machte te communiceren met zijn vrouw en zoon. Frank is een lieve, gevoelige jongen, die voor zijn moeder door het vuur gaat en moeite heeft met de houding van zijn vader. Het doet bijna fysiek pijn de twee in een scène te zien, waarin zij alleen maar verwijten naar elkaars hoofd kunnen slingeren. Er is geen sprake van een goede of een slechte kant: de sympathie van de kijker ligt bij beide personages, al slaat de weegschaal aan het eind van de film door naar Frankie. Het fenomenale acteerwerk van debutant Robert de Hoog in de rol van Frankie en John Buijsman als zijn vader is hier debet aan. Beiden zetten volkomen geloofwaardig hun personages neer en de emotionele betrokkenheid van de kijker wordt al snel groot. Wat ook meewerkt aan de positieve kijkbeleving is het tijdsbeeld dat de makers geschetst weten te hebben: ‘Skin’ speelt zich af in 1979 en er is op veel details gelet om dit zo waarheidsgetrouw over te brengen. Niet alleen de punkscene waarin Frankie zich begeeft, interieurs, kleding, taalgebruik en het straatbeeld: alles klopt.

‘Skin’ is een indrukwekkend speelfilmdebuut. Geen vrolijke film, maar wel overdonderend. Het is te hopen dat we zowel van Robert de Hoog als Hanro Smitsman nog veel zullen zien!

Monica Meijer

Waardering: 4

Bioscooprelease: 13 maart 2008