Slow Burn (2005)
Regie: Wayne Beach | 93 minuten | drama, thriller | Acteurs: Ray Liotta, LL Cool J, Mekhi Phifer, Jolene Blalock, Guy Torry, Taye Diggs, Chiwetel Ejiofor, Bruce McGill, Frank Schorpion, Donny Falsetti, Barbara Alexander, Joe Grifasi, Richard Jutras, Arthur Holden, Fisher Stevens, Robert Reynolds, Daniel Hilfer, Peter Anthony Tambakis, Christian Paul
Ondergewaardeerde thriller uit 2003, die twee jaar op de plank bleef liggen en uiteindelijk op het filmfestival van Toronto in 2005 in première ging. Ondanks bekende namen als Liotta en LL Cool J werd de film in veel landen vrijwel direct op dvd uitgebracht. Wel ging de film in 2007 in de VS in roulatie, maar bracht veel minder op dan het gekost had de film te maken. Meestal houdt zo’n voorgeschiedenis niet veel goeds in en betekent dit dat de kwaliteit van de film zwaar onder de maat is of er iets anders “mis” is met de film. Dat blijkt wel mee te vallen. ‘Slow Burn’ is geen hoogvlieger, maar direct-to-video voer is het nu ook weer niet.
De hoofdrol is voor Ray Liotta als de ambitieuze aanklager Ford Cole (bespottelijke naam trouwens, die andersom wellicht beter had gewerkt). Cole is kandidaat voor het burgemeesterschap van zijn (niet nader genoemde) stad, maar ziet die kans allengs slinken door de situatie waarin hij zich geplaatst ziet. De aanwezigheid van nieuwsgierige reporter Ty Trippin (Chiwetel Ejiofor) die een stuk schrijft over Cole lijkt daar ook bepaald geen goed aan te doen.
Liotta krijgt goed tegenspel van James Todd Smith, zoals LL Cool J in het echt heet. Van diens mysterieuze personage Luther Pinks blijft het lang duister wat zijn motieven zijn en wie hij is. Hierdoor vindt er een prima interactie tussen de ondervrager en de getuige/verdachte plaats. Cole loopt telkens heen en weer tussen de ruimte waar Pinks zit en de kamer waar zijn assistente Nora Timmer (Jolene Blalock) zich bevindt, omdat hun verhalen totaal verschillend zijn. Blalock heeft een centrale rol, als de vrouw waar meerdere mannen in de film mee aan blijken te leggen. In zachte tinten wordt er in flashbacks stevig op los gevreeën door Nora, waaronder (volgens Luther) met Isaac Duparde (Mekhi Phifer). Duparde is het slachtoffer van de fatale schietpartij in Nora’s slaapkamer. Zij beweert dat hij haar stalkte en probeerde te verkrachten. Luther houdt vol dat de twee een relatie hadden. Cole moet tussen de verhalen zien te schipperen, voordat rechercheur Godfrey (Bruce McGill in een veel te kleine rol) bij zonsopgang de zaak overneemt. Dan leiden verschillende aanwijzingen naar de informant en kleine crimineel Jeffrey Sykes (Taye Diggs) die wellicht informatie heeft over de supercrimineel Danny Looden, waarvan niemand weet hoe hij eruit ziet.
En dan zijn er nog een aantal plotelementen, die het verhaal soms zo ingewikkeld lijken te maken, zoals schimmige bouwprojecten, brandstichting, de criminele Omens-bende, geheimzinnige opdrachten voor ‘ene’ Rupert, achtergelaten voicemails door Isaac en een gaslek. Regisseur Wayne Beach schreef ook het verhaal en heeft daarbij goed gespiekt bij soortgelijke thrillers. Soms heeft hij echter wel leentjebuur gespeeld bij (vooral) ‘The Usual Suspects’, zonder het niveau van die film te halen. Het aardige van deze film is dan weer wel, dat ondanks de ogenschijnlijke voorspelbaarheid, er toch een paar kleine verrassingen uit komen rollen. In hoeverre deze “onthullingen” echt passen binnen de interne logica van de film, is discutabel, maar het geeft ‘Slow Burn’ genoeg sprankeling mee om boven de middelmaat uit te stijgen. Beach neemt iets te veel hooi op zijn vork om al zijn ideeën in de film te verwerken. Maar uiteindelijk komt het tot een bevredigend einde, de ridicule namen van de personages en het gebrek aan originaliteit ten spijt.
Hans Geurts