Sparkle (2012)
Regie: Salim Akil | 116 minuten | drama, muziek | Acteurs: Jordin Sparks, Whitney Houston, Derek Luke, Mike Epps, Carmen Ejogo, Tika Sumpter, Omari Hardwick, CeeLo Green, Curtis Armstrong, Terrence Jenkins, Tamela J. Mann, Michael Beach, Brely Evans, Linda Boston, Sidi Henderson, Erika Hoveland, Debra Port
Salim Akils ‘Sparkle’, die als meest memorabele eigenschap heeft dat het de laatste film is met Whitney Houston, is een remake van een muziekfilm uit 1976 met dezelfde titel. De setting in deze versie uit 2012 is verplaatst van Harlem naar Detroit en speelt zich nu tien jaar later af. Verder zijn alle gebruikelijke clichés overeind gebleven, en is er weinig verrassends te ontdekken voor kijkers bekend met dit genre. De muziek, een combinatie van nummers uit het origineel, grotendeels van de hand van Curtis Mayfield, en nieuw werk geschreven door R. Kelly, is prima te verteren en verschillende optredens van de vrouwenband zorgen gelukkig voor de nodige energie, maar de rest van de film is vooral vlak en voorspelbaar.
De hoofdrol van Sparkle wordt gespeeld door “American Idol”-winnares Jordin Sparks en ze kwijt zich redelijk van haar taak. Ze heeft niet veel bereik en worstelt met de intensere scènes maar daarentegen heeft ze een lieve, sympathieke uitstraling en dat is meestal genoeg. Ze speelt immers een timide vrouw die de meeste tijd op de achtergrond blijft, terwijl haar oudere zus (Carmen Ejogo) de show steelt als de sexy leadzangeres. En als ze eenmaal de voorgrond opeist en haar krachtige, soulvolle stem optimaal ten gehore brengt, maakt ze absoluut indruk. Jammer genoeg komt dit wel erg laat in de film.
De schurk van de film, komiek Satin Struthers (Mike Epps), is een arrogant onderkruipsel dat er erg goed in slaagt om het bloed onder de nagels weg te halen. Hoewel “Sister” (Carmen Ejogo) uitgaat met een sympathieke jongeman, probeert Satin haar schaamteloos te veroveren door met geld te gooien en de man te vernederen. Het is natuurlijk erg dat Sister dit toestaat, maar Satin lijkt echt gewetensloos te zijn. Hij beledigt haar moeder (Houston) en de pastoor tijdens een familiediner, en begint Sister al snel te mishandelen en aan de drugs te “helpen”. Toch komen er flarden van een interessante tweestrijd in dit op geld beluste personage naar boven (over zijn zelfrespect als zwarte man en zijn praktische hoedanigheid als hofnar voor het blanke publiek) waar echter weinig mee gedaan wordt. Als archetypische slechterik voldoet hij echter prima.
‘Sparkle’ weet helaas nergens te verrassen. Het is in feite een soort afgeslankte versie van ‘Dreamgirls’ (een film die ook al niet uitblonk in originaliteit) maar raffelt dan de bekende thema’s en wendingen nog wat meer af. Zo is het bijna lachwekkend hoe snel na haar huwelijk en succes Sister aan de drugs verslaafd raakt en als boksbal wordt gebruikt. Ook Sparkles uiteindelijke (weder)opstanding als volwaardige, zelfverzekerde soloartiest vindt te gehaast plaats. Andere personages en thema’s lijken weer helemaal verlaten te worden halverwege de film. Zoals de rol die het integere vriendje van Sister speelt in het begin van de film, en zijn strijd met de oppervlakkige Satin. Het is net alsof de makers niet goed wisten hoe ze deze verhaallijn tot een goed einde moesten brengen en deze daarom maar gewoon hebben laten vallen.
Whitney Houston doet het goed als de strenge, en streng religieuze, moeder van de drie talentvolle zingende zusjes, die zelf kort in de spotlight had gestaan maar ten onder is gegaan en is verslonden door de muziekindustrie. Ze acteert prima, en maakt van de moeder een waardige, getroebleerde vrouw. Maar vooral vanwege haar eigen tragische einde en de parallellen van haar personage (en dat van filmdochter Sister) met haar echte leven, is de rol van Whitney Houston een gedenkwaardige. In sommige scènes wordt het pijnlijk en wrang – wanneer er over haar personage wordt verteld dat ze soms uitgeteld in haar eigen kots wakker werd en ze zelf haar dochters toespreekt met de woorden: “is mijn eigen leven geen waarschuwing genoeg geweest voor jullie?” – maar ergens is haar rol ook een mooie afsluiting van de afschuwelijke periode(s) in haar leven en is het passend om haar op een waardige manier het stokje te zien overdragen aan haar filmdochter Sparkle. Wanneer ze vlak voor haar laatste optreden met een glimlach op het gezicht haar dochter op het hart drukt dat ze vooral moet genieten, is het een prachtige herinnering aan de manier waarop zij zelf het grootste deel van haar carrière op het podium en de filmset heeft gestaan: genietend met volle teugen. Als ze optreedt, is ze in haar element. En gelukkig is dit in ‘Sparkle’ ook nog één keer mooi te zien, in een levensbevestigend gospeloptreden vol emotie. Houstons optreden in ‘Sparkle’ zorgt ervoor dat de film, ondanks de matige kwaliteit van de prent, voorgoed een plaats in de (film)geschiedenis heeft veroverd.
Bart Rietvink
Waardering: 2.5
DVD- en blu-ray-release: 6 februari 2013