Stormy Weather (2003)
Regie: Sólveig Anspach | 91 minuten | drama | Acteurs: Élodie Bouchez, Didda Jónsdóttir, Baltasar Kormákur, Ingvar Eggert Sigurðsson, Christophe Sermet, Natan Cogan, Tinna Gudmundsdóttir, Davíð Örn Halldórsson, Ólafía Hrönn Jónsdóttir, Marina Tomé
Deze film is lastig te duiden. Regisseuse Anspach heeft een blauwe maandag psychologie gestudeerd en het vak is haar altijd blijven boeien. ‘Stormy Weather’ lijkt aan de ene kant een pleidooi voor een andere manier van omgaan met psychiatrische patiënten: hier in de ‘geciviliseerde’ wereld sluiten we mensen die ‘anders’ zijn op en behandelen we ze net zo lang tot ze weer ‘normaal’ zijn. Op het IJslandse eilandje Vestmannaeyjar, waar dit verhaal zich voor een groot deel afspeelt, ligt dat anders: de zwijgende patiënte Loa maakt hier gewoon deel uit van de gemeenschap. Hier zou ze opgesloten zitten in een inrichting, daar heeft ze een baan, een man en een kind. Die man rekent zelfs op haar om hem te steunen en te helpen. Aan de andere kant lijkt deze aanpak niet te werken: Loa wil de behandeling die psychologe Cora haar biedt en lijkt er ook minder ‘raar’ van te worden. Bovendien functioneert ze niet echt in haar maatschappij: op haar werk moet ze worden aangekleed door een collega, ze verwaarloost haar kind, ze heeft agressieve aanvallen.
De regisseur neemt hierin dus geen standpunt in en dat is irritant. Waarom heeft ze deze film dan gemaakt? Is het dan misschien een soort bizar liefdesverhaal? Psychologe Cora lijkt wel verliefd op haar patiënte: waarom laat een succesvolle psycholoog met een (erg) leuke vriend en een lieve grootvader in godsnaam alles achter zich om naar een akelig eiland te gaan, achter een rare, onaantrekkelijke vrouw aan? Want Didda mag dan ‘in het echt’ misschien wel een mooie vrouw zijn, in deze film is ze dat zeker niet en we krijgen veel meer van haar te zien dan we zouden willen (die naaktscène beneemt je dagenlang elke eetlust) Toch is het moeilijk om een andere verklaring te geven voor Cora’s gedrag. Dit is niet zomaar een gedreven psycholoog die een patiënt wil helpen, dit is een verlaten minnares. De titel ‘Stormy Weather’ lijkt dit ook te suggereren (de tekst van het beroemde liedje gaat “Stormy weather/since my baby and I ain’t together/keeps raining all the time”) Bovendien lijken de, zeker niet onaantrekkelijke mannen, in Cora’s omgeving, zoals haar vriend, een aantal van haar collega’s en de leuke dokter in Vestmannaeyjar haar volkomen koud te laten. Alleen Loa lijkt haar wat te doen. Maar het loopt allemaal met een sisser af: Cora en Loa proberen van het eiland te vluchten, worden betrapt en uiteindelijk vertrekt Cora onverrichter zake van het eiland. Loa blijft achter en of het ooit goed met haar komt weten we niet. Ze lijkt wel iets beter, maar ze heeft net ook weer een enorme aanval gehad. Kortom: een vage, onbevredigende film, die je toch aan het denken zet.
Liesbeth Broekhuyse