Strange Frequency (2001)

Regie: Mary Lambert, Bryan Spicer | 82 minuten | horror, thriller, komedie |Acteurs: Martin Cummins, Christopher Masterson, Brandy Ledford, Danny Masterson, Judd Nelson, Erik Palladino, Eric Roberts, Marla Sokoloff, Holland Taylor, John Taylor, Christine Chatelain, Brian Drummond, Dean Marshall, Shawn Reis, Kendall Saunders, Jessica van der Veen, Trevor White, Emy Aneke, Shannon Beaty, Doron Bell, Preston Cook, Kurt Evans

In deze voor de televisie gemaakte productie worden vier verhalen verteld. Verhalen waarin muziek een belangrijk deel inneemt in het leven van de voorbijkomende personages. En naast de nodige geslaagde muzikale tonen die in de verhalen zijn te onderkennen, is ook qua spanning, horror en humor het een en ander geslaagd uitgewerkt.

Disco Inferno

De twee rockers Randy en Buck krijgen een auto-ongeluk. Gewond zoeken ze hun toevlucht in een nabijgelegen club. Daar wordt alleen maar disco gedraaid, een gruwel voor deze twee rockers. Randy begeeft zich tussen de discogangers en wordt in hun midden opgenomen. Buck komt er achter dat hun ongeluk meer gevolgen heeft dan hij had gedacht en dat er in de club ook een aantal dingen niet in de haak zijn. Randy en Buck proberen er vandoor te gaan, maar komen erachter dat dat nog niet zo makkelijk is.

Een geslaagd verhaal. Spannend door de unheimische en licht verontrustende sfeer die de twee rockers bespeuren in de club, ook door het op verschillende fronten merkwaardig gedrag van de aanwezige discogangers. Zij weten duidelijk meer van de club dan ze Buck en Randy vertellen en hebben ook hun eigen bedoelingen ten opzichte van het tweetal. Ook enigszins humoristisch op de momenten wanneer de verstokte rocker Randy wordt omgeturnd in een discodanser.

My Generation

De van middelbare leeftijd zijnde rocker Bob Henry heeft de gewoonte om elke lifter die afgeeft op zijn eigen muzikale voorkeuren van kant te maken. Wanneer hij de jonge Todd oppikt, ontstaat er al snel een discussie en Bob besluit om ook Todd te vermoorden. Todd is echter met soortgelijke bedoelingen als die van Bob op pad en al snel gaat de woordenstrijd over in confrontaties van fysieke aard wanneer Bob en Todd elkaar om zeep proberen te helpen.

Opnieuw een geslaagd verhaal, zowel qua spanning als de nodige zwarte humor die erin voorkomt. Spanning wordt opgeroepen door de steeds toenemende irritatie tussen Bob en Todd wanneer ze elkaars favoriete muziek afkraken en door de fysieke confrontaties waarin ze proberen elkaar de hersens in te slaan. Humoristisch door de sarcastische en beledigende opmerkingen die ze elkaar onderwijl naar het hoofd slingeren en doordat ze in een later stadium, hoe morbide dan ook, collegiaal overleggen op welke manier ze het best een behulpzame voorbijganger van kant kunnen maken. Ook een ontknoping die zowel voor Bob en Todd verrassend is, hoewel het wel past in de stijl van hun eigen praktijken.

Room Service

Rockster Jimmy Blitz feest er op los met een flink gebruik van drank en drugs. En zijn hotelkamer is na elk feest weer een grote bende. Schoonmaakster Marge maakt elke keer Jimmy’s kamer weer brandschoon, iets waar Jimmy zich steeds meer aan gaat ergeren. Jimmy richt moedwillig een steeds grotere bende aan, maar wanneer hij tenslotte Marge’s schoonmaakkarretje in puin slaat komt hij er op pijnlijke wijze achter dat Marge niet alleen staat in haar pogingen om zijn kamer netjes te houden.

Een vooral humoristisch verhaal. Opvallende verschijning is Duran Duran bassist John Taylor die met verve de feestende rockster Jimmy Blitz gestalte geeft. Een rol die hem, mede gezien zijn eigen overmatig drank- en drugsgebruik in het verleden, op het lijf lijkt geschreven. En in de strijd tussen Jimmy en Marge willen beiden van geen wijken weten. Humoristisch op de momenten waar Jimmy’s irritatie hoogtij viert, waar Jimmy’s en Marge’s onderlinge strijd steeds meer uit de hand loopt en waar Jimmy en een vriend met honkbalknuppels moedwillig zijn hotelkamer aan gort slaan. In het laatste deel van dit verhaal de nodige geslaagde spanning wanneer Jimmy denkt van Marge af te zijn maar er achter komt dat hij ook op andere manieren het slachtoffer van zijn eigen vernielzucht kan worden.

More than a feeling

De talentscout Martin Potter heeft een bijzondere gave. Hij kan aan de muziek van elke beginnende artiest horen of het een succes gaat worden. Vervelend is alleen wel dat bijna elke door hem ontdekte artiest binnen een paar jaar dood is. Reden waarom Martin besluit zijn werk op te geven. Zijn meest recente ontdekking Darcy King zit inmiddels echter zo diep in de problemen dat ze er zelf niet meer uitkomt. Martin besluit haar te helpen, maar ze lijkt daarvoor al te diep in de ellende te zitten en ook komt Martin voor een onaangename verrassing te staan als hij zijn eigen dochtertje piano hoort spelen.

Het meest duistere verhaal in deze film. Wellicht favoriet voor degenen die een meer duistere aanpak waarderen, maar in vergelijking met de andere verhalen in deze film komt dit verhaal wel erg zwaarmoedig over, ook door het ontbreken van welke komische noot dan ook. Daardoor komt dit verhaal wellicht ook enigszins misplaatst in deze productie over. Weliswaar interessante uitgangspunten en ontwikkelingen die de aandacht weten vast te houden, maar een iets luchtiger insteek zou hier passender zijn geweest. Ook een te vergezochte en te ongeloofwaardige afloop wanneer Martin zijn eigen dochter de ellendige perikelen van het sterrendom wil besparen.

Wat aan deze productie verder opvalt is dat, hoewel er de nodige effectieve spanning in de verhalen wordt opgeroepen en vastgehouden, het nergens echt eng wordt. Er vallen de nodige slachtoffers, maar het bloedvergieten blijft beperkt, mede omdat deze productie voor televisie gemaakt is. En ook door de ingebouwde komische noten zullen de verhalen niet nagelbijtend worden ondergaan. Daarnaast springen de geslaagde acteerprestaties van de acteurs in de verschillende verhalen in het oog. Deze dragen niet in het minst bij aan spanning en de humor in de diverse verhalen. Verder hebben de verhalen herhaaldelijk een ietwat vage en mysterieuze sfeer door de bovennatuurlijke aspecten die erin voorkomen. Vormgegeven op zo’n manier dat het de kenners zal doen denken aan bijvoorbeeld de ‘Twilight Zone’ films en ‘Twilight Zone’ televisieserie die in het verleden gemaakt zijn. Reden waarom deze ‘Strange Frequency’ zonder meer is aan te raden voor de liefhebbers daarvan. Maar ook voor de kijkers die daarmee onbekend zijn is deze productie er een die door de meesten zeker gewaardeerd zal worden.

Frans Buitendijk