Street Days – Quchis Dgeebi (2010)

Regie: Levan Koguashvili | 86 minuten | drama | Acteurs: Guga Kotetishvili, George Kipshidze, Leo Antadze, Aleko Begalishvili, Ruso Kobiashvili, Irakli Ramishvili

De zogenoemde ‘verloren generatie’ van Georgië beslaat de generatie van regisseur Koguashvili zelf: personen die ten tijden van de ontbinding van de Sovjet-Unie in hun twintiger jaren waren. Zij zijn opgegroeid in een communistisch tijdperk en moesten in hun bloei-jaren plotseling een enorme omslag maken naar een kapitalistisch Georgië. Dat dit niet voor iedereen even makkelijk was, toont Koguashvili zonder veel opsmuk in dit reddeloze verhaal over Checkie, een toonbeeld van deze generatie.

De op straat dolende, steevast op zoek naar drugs of naar geld om aan drugs te komen, gescheiden vader Checkie rolt door zijn manier van leven van het ene probleem in het andere. De ellende stapelt zich op als hij naast zijn eigen dagelijkse beslommeringen, ook die van zijn ex-vrouw en zoontje op zich neemt. De moeder van het arme joch staat op het punt haar huis uit gezet te worden omdat ze de huur niet kan betalen. Ook het schoolgeld kan zij niet meer opbrengen. Checkie belooft haar te helpen, maar ondervindt dan dat aan zijn laatste strohalm van waardigheid – namelijk zijn moreel geweten – niet meer vast is te houden. De corrupte wereld waarin hij leeft, dwingt hem van zijn principes af te stappen; zodoende gaat hij in op het aanbod een stel malafide agenten te helpen om een minister erin te luizen. Hij zal diens zestienjarige zoon Ika aan drugs helpen maar merkt gaandeweg dat hij zich niet kan schikken in zijn lot als hulpje van de corrupte politie. Tot zijn verbazing merkt hij dat de enige persoon die hem probeert te helpen Ika zelf is, een verwijzing naar een nieuwe, jongere, generatie Georgiërs die misschien wél kan helpen het land er bovenop te brengen. Voor Checkie is het waarschijnlijk al te laat – althans, zo ziet hij dit zelf.

Het verhaal wordt weinig kleurrijk verteld; Checkie wordt slechts omringd door schreeuwende, egoïstische lapzwansen en een uitzichtloosheid waar niemand uit lijkt te kunnen ontsnappen. Een handvol zwarte humor – de toneelkostuums die Checkie en Ika van school hebben gepikt zijn hier het beste voorbeeld van – brengt hier en daar een glimlach naar boven, die steeds maar van korte duur is. Het enige sprankje hoop is dat het de volgende generatie wat beter af zal gaan – al zal dat voor het zoontje van Checkie niet gemakkelijk worden.

Ruby Sanders