Street Wars – True Justice: Street Wars (2011)
Regie: Wayne Rose, Keoni Waxman, Lauro Chartrand | 90 minuten | actie, drama, misdaad | Acteurs: Steven Seagal, William ‘Big Sleeps’ Stewart, Alex Mallari Jr., J. Anthony Pena
In 2011 maakte Steven Seagal een eigen tv-serie, waarin hij in 13 delen als detective Elijah Kane de strijd aanbond met misdadigers. De serie, getiteld ‘True Justice’, werd uitgezonden op de Spaanse zender Nitro en daarna in Engeland. Hoewel sommige delen nog niet eens waren uitgezonden, werden afzonderlijke delen direct op dvd uitgebracht als film. Dit werd vergemakkelijkt door het feit dat veel van de afleveringen in twee delen waren geknipt voor tv. Door ze aan elkaar te plakken, ontstond zo een complete film.
‘Street Wars’ is zo’n deel uit de ‘True Justice’ reeks, waarvan de delen prima los van elkaar gezien kunnen worden. Het nadeel is echter wel dat de personages niet of nauwelijks geïntroduceerd worden. Het is dus soms even puzzelen om erachter te komen wie wie is en wie er bedoeld wordt als er over een personage wordt gesproken die niet aanwezig is. Het verhaal heeft niet veel om het lijf: er is een drugsbende actief, een gevaarlijke drug zorgt voor slachtoffers, er worden mensen vermoord en de politie probeert de zaak op te lossen. Gelukkig is daar Elijah Kane (Steven Seagal zelf dus) met zijn speciale team om de boeven mores te leren. Helaas voor Kane krigt hij Gates (Kylie Cassie), het neefje van de burgemeester, in zijn maag gesplitst als “aanwinst” voor zijn groepje agenten. Kane is veel te eigenzinnig (hé, we hebben het over een politieagent die graag met zijn samoerai-zwaard tekeer gaat – in zijn vrije tijd weliswaar) om een dergelijke pottenkijker in zijn midden te hebben, terwijl ze achter de misdadigers aangaan. Regisseur Wayne Rose (die de scepter zwaaide over dit deel) houdt de vaart er goed in en loodst de kijker moeiteloos door het niet al te ingewikelde plot. Is het onrealistisch? Zeker. De criminelen ruimen op een ochtend één van hun dealers op en liquideren zonder problemen verschillend getuigen op midden op straat, terwijl het al licht is. Eén van de slachtoffers filmde alles op zijn mobieltje, wat de politie dan weer een aanknopingspunt biedt.
De setting is in Seattle, de regenachtige stad in de noordwestelijke staat Washington, waar het heel wat luchtigere “Frasier” zich ook afspeelde. Soms lijkt de film een poging te willen doen om CSI: Seattle te willen zijn door de manier van filmen met snelle shots, overzichtsplaatjes van de stad vanuit een helicopter, het inzoomen op het werk in de laboratoria en de interactie tussen de leden van het team. Misschien ligt het er ook aan dat je kunt zien dat het van oorsprong een tv-serie is en het niet de kwaliteit van een bioscooprelease heeft.
Voor Seagal is de ‘True Justice’ reeks een inspannend karwei. Niet alleen speelt hij de hoofdrol, hij fungeerde ook als mede-producent en schreef mee aan enkele afleveringen. Fysiek is hij niet meer zo in vorm, en dat is goed te zien. Zijn hoofd en middel zijn een stuk breder geworden sinds hij halverwege de jaren tachtig doorbrak. Door een snelle montage wordt nog enigszins gecamoufleerd dat Seagal niet meer de atletische stunts kan uithalen van zijn vroegere jaren. De hoogtijdagen van Steven Seagal van de jaren tachtig en negentig liggen toch wel definitief achter hem. Hij levert tal van films af, die allemaal gemeen hebben dat Steven Seagal daarin de slechteriken neerslaat en neertrapt. Zoals wel eerder door critici is opgemerkt, speelt Seagal eigenlijk in al zijn films hetzelfde personage. Hij mag dan een andere naam hebben, een andere baan en een andere reden om achter de bad guys aan te gaan, het is uiteindelijk allemaal één pot nat. De vraag is natuurlijk: is dat erg? Bij Seagal weet je immers altijd precies wat je krijgt. Hersenloze actie, een stoere held met een zwijgzaam karakter, die hees pratend Oosterse wijsheden of one-liners eruit perst en het goede dat triomfeert over het kwade. Wel zo overzichtelijk. Dat zijn films sinds ‘Under Siege’ (1992) in kwaliteit beduidend zijn afgenomen, het zij zo. Dat hij niet meer zo in vorm is, tja, bij het maken van de film was hij ook al bijna zestig. Seagal heeft zichzelf gewoon als een soort merk goed in de markt gezet. De niet al te kritische kijker zal zich prima vermaken en de fans? Ach, de fans zullen hier van genieten.
Hans Geurts