Sword of the Beast- Kedamono no ken (1965)
Regie: Hideo Gosha | 85 minuten | actie, drama | Acteurs: Mikijiro Hira, Go Kato, Shima Iwashita, Toshie Kimura, Kantaro Suga, Yôko Mihara, Kunie Tanaka, Eijirô Tono
Hideo Gosha’s tweede speelfilm volgt op zijn samoerai debuut ‘Sanbiki no samurai’ ofwel ‘Three Outlaw Samurai’ uit 1964. De film werd gemaakt in de lange slipstream van de all time favorite ‘Seven Samurai’ uit 1954 en de populaire ‘Zatoichi’ serie en was een groot succes in Japan. ‘Sword of the Beast’ is hierop geen vervolg, maar maakt wel gebruik van dezelfde ingrediënten: zwervende ronin, aristocratische schurken, samenzwering en duels tot de dood.
Onze held doet dit keer een beetje denken aan Clint Eastwood in bijvoorbeeld ‘The Good, the Bad and the Ugly’, hoewel hij Eastwoods charme mist. Ook het soort verhaal doet daaraan denken. Geweld komt soms rauw op je dak en gaat niet altijd even sierlijk en de personages in de film is geen menselijke eigenschap vreemd: jaloezie, bedrog, eerzucht, hebzucht. Bovendien zijn ze in de wereld van ‘Sword of the Beast’ niet voorbehouden aan een schurken elite, integendeel: zelfs onze held komt er niet vlekkeloos van af; zijn moord op de raadsheer is onnozel, naïef en wreed.
In die wereld van chaos en bedrog kun je je afvragen of strenge orde en wetten, autoriteit van bovenaf, niet juist heel erg goed en nodig zijn. Helaas zit het juist daar bovenaan de ladder zo fout en dat heeft zijn weerslag op heel de bevolking; een historisch gegeven dat in de film goed wordt geïllustreerd. Dat een en ander moet veranderen is overduidelijk. Zelfs de heroïsche samurai moeten eraan geloven, want het is ook en vooral hun stompzinnige eerzucht en volgzaamheid die hier ter discussie wordt gesteld, bijna nog meer dan het geweld en de corruptie zelf.
Net als in ‘The Last Samurai’ (2003; met Tom Cruise) wordt hier goed gebruik gemaakt van een sterk veranderende omgeving en wat dat met mensen doet en andersom natuurlijk. Feit is dat het feodale Japan op het punt staat de Amerikanen en Europeanen binnen te laten en daar zijn vooral de ouderwetse machthebbers niet allemaal even happig op. En zoals gewoonlijk reageren die dit af op het volk. In die zin is Gennosukes strijd absoluut te verdedigen. Hij is ook een beetje een rebel.
De plaatjes zien er goed uit en het acteerwerk is solide, met gelaagde personages als handvaten. Het is alleen niet perse een heel spannende film en de eerder genoemde kracht van de film, te weten de realistische gevechten, is tegelijkertijd ook een zwakte: de zwaardgevechten maken geen grote indruk. Wat ook te wijten is aan een gebrek aan opbouw er naartoe en misschien toch ook een hoofdpersonage dat je niet helemaal door krijgt. Misschien was het verhaal toch ook net iets te chaotisch. Al met al maakt het de film net geen classic.
Arjen Dijkstra