Taiketsu (2007)

Regie: Sven Knüppel | 105 minuten | actie, drama, science fiction | Acteurs: Fabian Monasterios, Cécile Decker, Justus Beckmann, Jens Ristedt, Liane Siems, Sarah Diener, Yuri Beckers, Johanna Malsch, Mirko Thiele, Stephan Schreck, Tayfun Baydar, Jacob Weigert, Wolfgang Riehm, Frank Sauer, Christian Hinrichs, Henrick Winkler, Henning Stich, Michael Wanker, Frank Schubert

Wat gebeurt er wanneer je amper een budget heb, maar je wilt perse toch een sci-fi spektakel film maken? Dan krijg je ‘Taiketsu’ (2007), een film die een kruising is tussen ‘Snatch’ (2000) en TV soap “The Bold and the Beautiful” met daarover een dikke laag post-apocalyptische digitale animatie. En is het wat?

Laten we beginnen met de digitale animatie; voor een film uit 2007 is het computerwerk al minstens tien jaar verouderd, het ziet er ronduit beroerd uit. Regisseur Knüppel probeert dit een beetje te verdoezelen door bijna alle kleuren uit het beeld te bleken en het contrast flink op te voeren zodat er sowieso amper nog detail overblijft. Het resultaat is een vies beeld met veel zwart en explosief wit met daartussen wat vale beelden. Toegegeven het past bij het post-apocalyptische sfeertje, maar echt lekker kijken is het niet.

Volgens de producenten is ‘Taiketsu’ geïnspireerd op ‘The Fifth Element’ (1997) en ‘Akira’ (1988), maar qua verhaal heeft ‘Taiketsu’ vooral leentjebuur gespeeld bij de Japanse manga “Battle Angel Alita” waarvan de verfilming nog steeds ligt te wachten totdat James Cameron klaar is met zijn ‘Avatar’ films. Er is een bovenwereld met een elite van een nieuwe mensensoort en een onderwereld waar het slijk der aarde moet zien te overleven tussen het puin en uit handen moet zien te blijven van illegale orgaanhandelaren. En er worden gewelddadige sporten gespeeld waarin de spelers worden opgelapt met ledematen afkomstig van de zwarte markt.

Voor het verhaal zijn een groot aantal personages nodig die allemaal met één of ander snood plan bezig zijn en op het laatst allemaal elkaars pad kruisen, een beetje zoals in ‘Snatch’ van Guy Ritchie, inclusief het stopgezette beeld bij de introductie van een nieuw personage met daarbij de naam en een persoonsbeschrijving. Met dat laatste probeert ‘Taiketsu’ hip over te komen, maar gaat daarin te ver, door werkelijk ieder personage zo te introduceren gaat de gein er snel af. Daarbij weten we na tien minuten al niet meer wie wie is: teveel acteurs uit hetzelfde vriendenclubje van dezelfde leeftijdsgroep. En tel daar de slecht beeldkwaliteit nog maar bij op.

Voor het camerawerk is er goed gekeken naar “Law and Order” want het beeld schiet hoekig van links naar rechts met dramatische zooms wanneer iemand geconfronteerd wordt met schijnbaar iets onthutsend. Bij gebrek aan decor staan de acteurs allemaal dicht op elkaar te acteren, een eenvoudige bouwput bijvoorbeeld moet dienst doen als een ver uitstrekkend nucleair wasteland. Daardoor heeft ‘Taiketsu’ ook wel iets weg van een soap waar telkens twee mensen in een ruimte met elkaar heel indringend aan het converseren zijn. Net zoals in een soap draait het om liefde, verraad, overspel en allerlei intriges; kortom: het moet broeien in zo een scène, maar net zoals in “The Bold and the Beautiful” is het eerder lachwekkend dan meeslepend.

En lachwekkend is ‘Taiketsu’ zeker door de merkwaardige Engelse overdub die blijkbaar bij de originele Duitse productie hoort en die niet synchroon loopt. Het zijn Duitsers die met een Amerikaans accent zichzelf overdubben, op sommige teksten na die dan weer wel Duits gesproken zijn. Niet geheel toevallig bevat “Battle Angel Alita” veel Duitse termen en hier is het precies andersom. Er zal wel een Duits-Japanse relatie zijn op dit gebied…

Je kan ‘Taiketsu’ een dappere poging noemen om een groot aantal genres met elkaar te combineren tot een soort cyberpunk ervaring waar niets te gek is en alles kan, maar daarvoor is het beroerde beeld, het amateuristische acteerwerk, de mislukte CGI en het slappe onsamenhangende verhaal dat op niets uitloopt teveel doorslag gevend. Het dieptepunt van de film is wel wanneer regisseur Knüppel een scène met een gevangene en een kale kerel met “betwijfelbare methodes” modelleert naar de befaamde scène met Marlon Brando en Martin Sheen uit ‘Apolcalypse Now’ (1979).

In de film wordt er gesproken over een legende waarin degene die zich van het hoogste punt van de bovenwereld laat vallen, veilig landt en dat al zijn wensen zullen uitkomen. In het geval van de film zelf gaat dat echter niet op: regisseur Knüppel heeft met ‘Taiketsu’ te hoog gegrepen en is daarna keihard op zijn snufferd gegaan.

Alberto Ciaccio

‘Taiketsu’ verschijnt dinsdag 18 december 2012 op DVD.