Take Me Naked (1966)
Regie: Michael Findlay, Roberta Findlay | 69 minuten | drama, erotiek | Acteurs: Ken Sullivan, Roberta Findlay, Michael Findlay
Zou koning van de wansmaak Michael Findlay het ooit zat zijn geweest? Altijd maar naakte vrouwen filmen, altijd maar verhalen over mensen aan de bodem van de samenleving, altijd maar weer die decadentie, dat verval? Helaas is de heer Findlay er niet meer om het ons te vertellen, maar afgaande op zijn films had de man er een oneindig plezier in zijn publiek onder te dompelen in lelijkheid.
In het stuurloze projectiel ‘Take Me Naked’ leren we de alcoholist Kevin kennen die zijn buurmeisje bespiedt en hierin uiteindelijk over de schreef gaat. Hij steekt het arme meisje neer in een staat van delirium en vermoordt ook nog even een mede-alcoholist. Verder ligt hij vooral veel op zijn bed te fantaseren over naakte vrouwen. Tot zover de plot van de film. Erg veel heeft het niet om het lijf en dat geldt ook voor de dames in ‘Take Me Naked’. Ditmaal zijn het de hallucinerende dromen van Kevin waarin de vrouwen in overvloede aanwezig zijn. Findlay neemt uitgebreid de tijd om ons close-ups van borsten en lange sequenties van strelingen te tonen. Tot zover genoeg ingrediënten voor een prima b-film, zou je zeggen.
De op sensatie beluste kijker komt echter bedrogen uit, want ‘Take Me Naked’ blijkt een slaapverwekkend prutswerkje te zijn. Wat de film dodelijk langdradig maakt is dat Findlay niet eens probéért een verhaal te vertellen. Eindeloos lang moeten we kijken naar de dromen van Kevin, waarbij een goedkope schemering op de randen van het scherm een dromerig effect moeten bewerkstelligen. Wat we te zien krijgen zijn eindeloze variaties op hetzelfde thema: Kevin fantaseert over zijn buurmeisje, die aan zichzelf zit. Kevin fantaseert over zijn buurmeisje, die aan een ander meisje zit. Kevin fantaseert over zijn buurmeisje… enzovoort.
Findlays goedkope soft-porno wordt daarbij nog opgesmukt met wat poëzie. Een wat ongemakkelijke combinatie, want het wekt de suggestie dat het hier niet om een semi-pornografische film gaat. Laat u niet van de wijs brengen, dat is het namelijk wel. De film heeft geen boodschap, geen moraal en leidt ook niet tot diepere inzichten in wat dan ook. Het is naakte vrouwen wat de klok slaat. Eén voordeel biedt de poëzie overigens wel: de slechte acteerpogingen blijven ons ditmaal bespaard. De film heeft namelijk geen dialogen, maar slechts wat zwoele stemmen die de naaktfotografie van zweverig commentaar voorzien. Geen slechte one-liners of houterige dialogen dus.
Natuurlijk worden dit soort films niet voor niets uitgebracht in de zogenaamde ‘American Grindhouse’ collectie en verwacht je als kijker geen goede film, maar ‘Take Me Naked’ vraagt alsnog teveel van de geïnteresseerde kijker. Er gebeurt simpelweg te weinig. Na drie minuten heb je het trucje wel gezien en dan moet je nog een uur de film uitzitten. Zelfs voor de kijker in 1966 moet deze film doodsaai zijn geweest. Onderdeel van een seksuele revolutie of niet. Met de ene perversiteit na de andere die toentertijd in de bioscopen verscheen is ‘Take Me Naked’ veel te mild en onopvallend. Geen geweld, geen seksuele excessen, geen vermakelijk slecht acteerwerk. Slechts eindeloze zwart-wit beelden van elkaar betastende vrouwen en dat is alles. Gaap…
Sander Colin