Tarzan (1999)

Regie: Chris Buck, Kevin Lima | 88 minuten | animatie, avontuur, drama, familie, romantiek | Originele stemmencast: Tony Goldwyn, Glenn Close, Minnie Driver, Rosie ODonnell, Brian Blessed, Nigel Hawthorne, Lance Henriksen, Wayne Knight, Alex D. Linz, Taylor Dempsey | Nederlandse stemmencast: Mosche Burmeister, Peter Blok, Katja Schuurman, Plien van Bennekom, Ernst Daniël Smid, Piet Ekel, Tannele Hartzuiler, Peter Bolhuis, Mila Teule, Jack Wouterse, Frans van Deursen, Bram Bart, Corry van der Linden, Marjolein Algera, Marlous van den Heuvel, Koos van der Knaap, Fred Meijer, Freek Bos

Het klopt, Disneyfilms kunnen soms te zoet en prekerig zijn en zullen door hun musicalvorm zeker niet iedere animatiefan aanspreken. Maar het overdonderende spektakel dat ‘Tarzan’ heet zal voor weinig mensen te weerstaan zijn. Dit is een film die je alleen om zijn geweldig dynamische actiescènes al keer op keer kunt kijken. En als er dan ook nog leuke personages, goed gedoseerde humor, en een vleugje romantiek in de film zit, kan er weinig meer fout gaan.

‘Tarzan’ gebruikt een nieuwe techniek waarmee er meer lagen in de animatie kunnen worden aangebracht, en dat is te merken. De wild begroeide jungle, vol met indrukwekkende bomen en bladerdaken en kleurrijke flora en fauna, komt op een opwindende manier tot leven. Er zit bijna meer diepte in dan in ‘Avatar 3D’. En Tarzan manoeuvreert hier, één met de natuur, als een volleerde snowboarder en trapeze-artiest doorheen, al dan niet op de hielen gezeten door een horde bavianen, een luipaard of een kudde olifanten. En al dan niet met een gillende Jane in zijn armen. Soms moet je even op adem komen, maar het is een luxeprobleem.

De verhaalelementen en type personages zijn natuurlijk bekend – de wees die een nieuw huis vindt, het verlies van een kind, de frivole dame in nood, de gemene blanke indringer die de nobele dieren/inboorlingen voor zijn eigen gewin wil ketenen of uitroeien – maar op de uitvoering is nauwelijks iets aan te merken. En het talent van de stemacteurs heeft hier ook mee te maken. Zo geeft Rosie O’Donnell wat sjeu aan de stereotiepe sidekick Terk en is Minnie Driver een waar genot als de flirterige en levendige Jane, die weliswaar mondig is maar ook op belangrijke momenten haar rol vervult als gillende, onhandige vrouw die gered moet worden.

De soundtrack van Phil Collins is misschien niet tot ieders smaak, maar hij is tenminste niet te overheersend of een doel op zich. Het musicalgehalte is daarmee beperkt, met meer aandacht voor het vertellen van het verhaal in traditionele vorm.

Wellicht dat Tarzan in deze Disneyversie iets te onderdanig is – als hij maar waardering en liefde heeft van zijn gorilla-ouders – maar dat betekent niet dat de film ‘Tarzan’ kinderachtig en tam is. Integendeel. De allerkleinsten kunnen beter wat anders gaan doen vanwege de heftige actie, in beeld verschijnende scherpe tanden en enge gezichten, en enkele sterfgevallen. De wat volwassener kijkers zullen zich echter uitermate goed vermaken. Zowel mannen als vrouwen. Er komt eigenlijk geen gepreek in voor en de boodschap, en de romance wordt lichtvoetig, middels humor en actie gepresenteerd. Voor de echte Disneyliefhebber is het tenslotte goed te weten dat de familiewaarden goed gecommuniceerd worden. Hoe krijgen ze het toch allemaal in zo’n compact pakketje van nog geen anderhalf uur? Respect.

Bart Rietvink

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 18 november 1999
Blu-ray-release: 30 mei 2012