Teenage Mutant Ninja Turtles II: The Secret of the Ooze (1991)

Regie: Michael Pressman | 88 minuten | actie, familie, fantasie | Acteurs: Paige Turco, Mark Caso, Leif Tilden, David Warner, Michelan Sisti, Ernie Reyes jr, Raymond Serra, Michael Pressman, Lisa Chess, Kurt Bryant, Mark Ginther, Kenn Scott, François Chau, Vanilla Ice

Na het succes van de eerste ‘live action-film’ rond de vier schildpadden, kon een vervolg natuurlijk niet uitblijven. ‘Teenage Mutant Ninja Turtles II: the Secret of the Ooze’ verscheen in 1991, toen de hype rond deze figuren op het hoogtepunt was. De prent breekt met zijn voorganger, door de grimmige, gewelddadige sfeer overboord te gooien en het over een komische boeg te gooien. De Turtles hadden inmiddels met hun tekenfilmserie voornamelijk kinderharten weten te veroveren. De eerste film rond de vier ninja’s mikte op een tienerpubliek dat bekend was met de originele, hardere strip rond de schildpadden. Deel 2 uit de Turtles-trilogie is een meer kindvriendelijke film, met aanzienlijk minder geweld.

In ‘Teenage Mutant Ninja Turtles II: the Secret of the Ooze’ ontdekken de vier reptielen dat hun origine een ongeluk was. Door samenloop van onstandigheden zorgde een capsule vol radioactieve smurrie, ’the ooze’, voor de mutatie van de schildpadden. Als hun sensei, de rat Splinter, vertelt waar de vier broers vandaan komen, worstelt met name Raphael (Kenn Scott) met zijn identiteit. De mutanten zijn ontdaan en bedroefd om hun bestaan dat eigenlijk niet mocht zijn. Maar veel tijd om te treuren hebben ze niet. ‘The Shredder’ (François Chau), dé gezworen vijand van de Turtles is terug en zint op wraak. De schurk heeft een capsule met ‘ooze’ in handen en wil met het spul mutanten cre-eren die het op moeten nemen tegen de vier schildpadden. ‘The Shredder’ verandert Tokka (Kurt Bryant), een bijtschildpad, en Razhar (Mark Ginther), een wolf, in metershoge mutanten. De sterke Tokka en Razhar nemen het op tegen de ninja’s.

Tja, het verhaal achter dit tweede deel is gewoon onzinnig. Het kleine beetje realisme dat de eerste Turtles-film kenmerkte is weg. Waar het origineel zich nog afspeelde in een redelijk herkenbare maatschappij, waarin jeugdbendes en criminaliteit voorkwamen, daar is in deze prent niets van over. De wereld waarin ‘TMNT II: the Secret of the Ooze’ zich afspeelt is een soort op hol geslagen sprookje waarin de boeven ontzettend dom en gemeen zijn en de helden slim en nobel. Een cartooneske, idyllische wereld waar niemand (ook maar enige vorm van) pijn hoeft te lijden. Eigenlijk is deze prent een anderhalf zo lang durende aflevering van de klassieke Turtlescartoon, maar dan in een ‘live action-jasje’.

Regisseur Michael Pressman mag dan wel alle scherpe kantjes van de film hebben weggehaald, de prent wordt door de vlotte regie nergens saai of langdradig. Pressman loodst de kijker in een moordend tempo door het verhaaltje heen. Het gevolg van deze aanpak is dat de prent het zonder karakteruitdieping moet doen. Nieuwe personages als Tokka en Razhar blijven vlak en hangen er nu maar een beetje als los zand bij. De acteurs proberen er het beste van te maken en leveren degelijk werk af. Oscarwinnende vertolkingen zitten er niet bij, maar het spel volstaat.

De erbarmelijke karakteruitdieping is gelukkig niet storend. De Turtles zelf komen er niet bekaaid vanaf en zodoende zit de prent vol grappige one-liners die de vier reptielen mogen spuien. Zoals gezegd raast de film aan je voorbij. Waar de eerste prent de kijker voorzag van harde actie, daar biedt dit tweede deel je voornamelijk slapstick aan. Waarschijnlijk viel het agressieve karakter van de originele Turtles-film niet in zo’n goede aarde bij verontruste Amerikaanse ouders, zodat de producers van deze prent zich genoodzaakt zagen ditmaal niemand voor het hoofd te stoten.

Het verzorgde uiterlijk in combinatie met een sterke soundtrack van John Du Prez levert een vrolijke film op waar vooral kinderen en verstokte Turtlesfans van zullen genieten. Iedereen aan wie de hevige, maar kortstondige hype rond de vier schildpadden voorbij is gegaan, kan deze film rustig overslaan. Over hypes gesproken: let op de verguisde, blanke rapper Vanilla Ice die tegen het einde van de film in een kort rolletje komt opdraven.

Frank v.d. Ven

Waardering: 3

Bioscooprelease: 12 juli 1991