The 39 Steps (1959)
Regie: Ralph Thomas | 93 minuten | actie, drama, komedie, avontuur, misdaad | Acteurs: Kenneth More, Taina Elg, Brenda De Banzie, Barry Jones, Reginald Beckwith, Faith Brook, Michael Goodliffe, James Hayter, Duncan Lamont, Jameson Clark, Andrew Cruickshrank, Leslie Dwyer, Betty Henderson, Joan Hickson, Sid James
Het is natuurlijk heiligschennis om een klassieker van Hitchcock als ‘The 39 Steps’ te willen “remaken”. Of in ieder geval een slecht idee, aangezien een vergelijking met dat origineel bijna altijd slecht uitpakt voor de nieuwe versie. Je kunt verschillende kanten uit met zo’n bewerking, maar het meest verstandige om te doen lijkt om toch niet al te veel te kopiëren van de originele film en om een eigen visie te laten zien. (En als je hier dan toch voor zou kiezen is het misschien het beste om er een soort experiment van te maken, zoals Gus Van Sant deed met de bijna shot-voor-shot remake van ‘Psycho’). Gelukkig heeft Ralph Thomas, de regisseur van de eerste remake (er zou er nog één volgen in 1978 en één in 2008), dit goed begrepen. Hij volgt de hoofdpaden van het origineel getrouw, waarmee het verhaal op zijn minst herkenbaar blijft, maar hij wijkt hier tegelijkertijd voldoende vanaf om de film toch zijn eigen gezicht te kunnen laten hebben.
Vanaf het begin zit je naar een andere ‘The 39 Steps’ te kijken. De film opent met een scène in een park. Een man haalt zijn miniatuurbootje uit een meertje en zwaait naar wat mensen aan de overkant, een vrouw staat te wachten met haar kinderwagen, en een andere man, hoofdpersonage Hannay, slaat dit allemaal gade. Na een actievolle, spannende ontknoping van deze eerste momenten, waarbij iets duidelijker wordt wat – of in ieder geval dát – deze mensen met elkaar te maken hebben, verandert de setting naar een bekend tafereel: het optreden van “Mr Memory” in een groot theater. In deze film is het echter niet pas hier waar Hannay met de vrouwelijke spion kennis maakt, dit heeft hij al eerder gedaan, in het park, waardoor zowel Hannay en de vrouw wat meer achtergrond hebben gekregen, en iets meer reden om na de voorstelling bij hem thuis af te spreken (in tegenstelling tot het origineel, waar ze hem na de voorstelling aanklampt en vraagt of ze met hem mee mag). Het is wat minder mysterieus en spannend, maar evengoed prettig. Ditzelfde geldt eigenlijk voor de hele film. In het theater is meteen al duidelijk dat de vrouw in de gaten wordt gehouden door mannen, die ook nog interesse hebben in Mr Memory. En later kiest de film ook vaker voor humor dan voor zorgvuldig opgebouwde spanning of prikkelende dynamiek tussen personages, zoals dit veel aanwezig was in de film van Hitch.
Deze iets andere toon is echter geen heel groot probleem. Kenneth More is een sympathieke en charmante Hannay en de capriolen waar hij mee te maken krijgt, zijn grappig en actievol (zoals een achtervolging of ontsnapping op de racefiets en een bezoekje bij een wat zweverige vrouw, die van alles denkt de kunnen voorspellen met een glazen bol, maar intussen de feiten rond de moord uit de krant heeft (en stiekem hoopt met Hannay het bed te kunnen delen).
De schooljuffrouw die hem eerst wil verraden maar later – tegen wil en dank – zijn partner wordt om de zaak op te lossen, is best een leuke verschijning maar de wisselwerking die ze met Hannay heeft, is een stuk minder interessant dan in Hitchcocks film, waar de vrouw toch wat meer tegenstand bood en voor erotische spanning zorgde. De dialogen die ze samen hebben, terwijl ze geketend in het weiland staan, voelen nu wat te verplicht aan (want letterlijk overgenomen uit het origineel) en lijken niet voort te komen uit de karakters van de personages.
Al met al is deze nieuwe ‘The 39 Steps’ een redelijk onderhoudende, al zij het natuurlijk inferieure, remake van Hitch’s klassieker. Prima voor een druilerige zondagmiddag, of om een gezellig “zoek-de-verschillen-met-het-origineel”-spelletje te spelen.
Bart Rietvink