The 39 Steps (2008)

Regie: James Hawes | 85 minuten | thriller, misdaad | Acteurs: Rupert Penry-Jones, Lydia Leonard, David Haig, Patrick Malahide, Patrick Kennedy, Eddie Marsan, Alex Jennings, Steven Elder, Werner Daehn, Peter Stark, Del Synnott, Roger De Courcey, David Gallacher, James Bryce, Stewart Preston

Puke en vomit… meer kunnen we eerlijk gezegd niet bedenken bij deze vrijblijvende interpretatie van de gelijknamige avonturen- en spionageroman van John Buchan. Vanwaar die harde conclusie? Wetende dat ene Alfred Hitchcock dit manuscript in 1935 al eens liet scannen door zijn superieure brein dringt zich een nijpende parlementaire vraag op: waarom?

Deze versie is reeds de vierde in de filmgeschiedenis en om daar meteen een conclusie aan vast te koppelen: redelijk inferieur aan het spionageborrelhapje van de Master of Suspense, dat nu toch ook weer niet de sterkste prent uit het draaiboek van de Brit was. Nog meer gemopper bij het krenkende gegeven dat zelfs een kwaliteitszender als de BBC zich laat meezuigen in de verwerpelijke maalstroom van recyclage. Hergebruik is goed voor het milieu maar niet voor de vindingrijkheid als symbool van het filmerfgoed. Dit opgepolijste exemplaar van ‘The 39 Steps’ zal dan ook opgaan in de anonieme eeuwigheid en daarmee kunnen we dit als een koddigheidje beschouwen.

We troosten ons evenwel met de convictie dat dit nog eens een oudmodische thriller is waarin nu eens niet om de twee minuten iemands oren worden doorgezaagd of bloedvaten ongevraagd opensplijten. Nostalgisch, wat voor een luwen denkraam zou moeten zorgen maar helaas ook het effect van een slaappil op een oudstrijder uit de loopgraven verwekt. Rupert Penry Jones, bekend van de serie “Spooks”, wil de voortvluchtige Richard Hannay neerzetten als een asbakkenras van een verfijnde gentleman en een coole James Bond maar blijft steken als een stijve hark op wollen pantoffels. Ook de wisselwerking met zonnebloem Lydia Leonard zorgt niet voor de broodnodige ontlasting van meeslepende en fantasierijke prints. De manier waarop Hannay een netwerk van Duitse spionnen op het spoor komt en vooral de wijze waarop belagers worden afgeschud zijn op een louche manier onderbouwd. Zelfs voor wie niet vertrouwd is met het verhaal en geen weet heeft van de andere filmversies draait de plot zich net zo geconditioneerd af als de hond van Pavlov. Onze spionnenjager krijgt in een Schots weiland een meute agenten en honden achter zich aan die al even plots verdwijnen als ze gekomen zijn, het vliegtuig dat zomaar uit de lucht komt gevallen en blijkbaar oplost in de Bermudadriehoek? Een prent voor een druilerige zondagnamiddag… op voorwaarde dat er werkelijk niets maar dan ook niets op tv is.

Voor wie er toch niet genoeg van krijgt…in 2011 komt er nog maar eens een weergave uit. Arme Alfred.

Jochem Geelen