The 7th Voyage of Sinbad (1958)

Regie: Nathan Juran | 88 minuten | actie, avontuur, fantasie | Acteurs: Kerwin Matthews, Torin Thatcher, Kathryn Grant, Richard Eyer, Alec Mango, Danny Green, Harold Kasket, Alfred Brown, Nana DeHerrera, Nino Falanga, Louis Guedes, Virgilio Teixeira    

‘The 7th Voyage of Sinbad’ was de eerste Sinbadfilm “van” Harryhausen en was zowel bij critici als het publiek een groot succes. Harryhausen had hiervoor veel films gemaakt met slechts één enkel monster, meestal om een stad te vernietigen, maar wilde met deze film een nieuwe weg inslaan. Hij wilde laten zien dat stop motion animatie veelzijdig kon zijn, en dat er echt ruimte was voor zijn creaturen in “waardige” films, die als hoofdfilm vertoond kunnen worden. Ook kwam met ‘The 7th Voyage of Sinbad’ zijn wens uit om niet één maar een hele serie wezens in een film te stoppen.

Gelukkig dat de producenten hem zijn gang hebben laten gaan, want hierdoor konden we steeds maar weer genieten van films met een uiteenlopende verzameling aan geanimeerde personages (want zo kunnen we ze vaak wel noemen). Of ‘The 7th Voyage of Sinbad’ uiteindelijk de beste Sinbad-film is van Harryhausen valt te betwisten, hoewel dit wel de algemene opinie is. Het zal deels afhangen van de toeschouwerbetrokkenheid met betrekking tot de romance tussen Sinbad en zijn snel tot duimgrootte gereduceerde verloofde. Een flink gedeelte van de film wordt ingenomen door de beslommeringen en liefdesuitingen van dit tweetal. Voor mensen die houden van dit soort cheesy zoetsappigheid (met romantische verklaringen als “Your eyes are mightier than all your father’s kingdoms”), zal de film misschien aandoen als een mooie herleving van romances in oude verhalen. Voor de rest, vooral voor diegenen die komen voor Harryhausen en wat ouderwets avontuur, zullen deze scènes onnodige oponthoud vormen. Gelukkig wordt het interessant wanneer Sinbad en zijn maten een cycloop tegenkomen die hen gevangen neemt. Het is een mooi geanimeerd beest, dat zichtbaar plezier heeft bij het één voor één uit de kooi plukken van zijn “voedsel”. Ook de draak en de tweekoppige vogels die ze tegenkomen, zijn erg amusant. De draak komt vooral goed over in zijn uitbraak uit de grot en gevecht met de cyclops.

Het acteerwerk is vaak matig. Matthews is een maar weinig overtuigende Sinbad, en zijn dame in nood Kathryn Grant werkt vaak op de lachspieren met haar pulpy benadering, wat echter gezien het genre soms wel te vergeven is. Torin Thatcher is gelukkig goed geslaagd als de gluiperige magiër die Sinbad om de tuin weet te leiden.

De grootste zonde is het feit dat de iconische scène van de film aanvankelijk geknipt was. Het gaat hier om een mooi zwaardgevecht tussen Sinbad en een skelet op een wenteltrap (wat later nog eens uitgebreid over zou worden gedaan met zeven skeletten in ‘Jason and the Argonauts’). Het is het hoogtepunt van de film, en was in feite de scène waar Harryhausen de hele film omheen gebouwd had. Ook als je niet weet welke scène er ontbreekt, is het overduidelijk dat er iets mist. Heel abrupt wordt er van een interieurscène geknipt naar een moment op een brug, dat de kijker vragend zijn handen in de lucht doet gooien. Het zou goed kunnen dat deze specifieke scène het verschil maakt tussen een (algemeen) bevredigende en onbevredigende film. Ga dus zeker de complete versie zien.

Bart Rietvink