The Adventures of Young Indiana Jones: Journey of Radiance (2007)

Regie: Deepa Mehta, Gavin Millar | 95 minuten | actie, drama, geschiedenis | Acteurs: Corey Carrier, Margaret Tyzack, Ruth de Sosa, Lloyd Owen, John Wood, Dorothy Tutin, Ping Wu, Nigel Fan, Hemanth Rao, Anatol Yusef, Kari Masengale, Naved Aslam, Vijoy Krishna, Chris Jose Matthew, Udayan Nair, Dr. Le, Gary Tang, Anna Kenrick, Ray Charleson, Jonathon Yong, Cecil Cheng, Mary Tenpow, Alice Fung, Wenjun Jin

Dit is het laatste deel van ‘The Adventures’ waarin Corey Carrier de jonge Indiana Jones speelt in diens jonge tienerjaren. Echt avontuurlijk wilden deze delen nooit echt worden, een enkel lichtpuntje daargelaten en het is dan maar goed ook dat de serie vervolgd werd met Sean Patrick Flanery als de late tiener Indiana en waarbij er wèl meer actie plaatsvindt. In de delen met Carrier werd de nadruk vooral gelegd op de historische personages en het leerzame en opvoedkundige karakter van de serie. Op zich prima, maar om daar de naam van ‘Indiana Jones’ aan te verbinden, met alle associaties die fans daarbij hebben, is er wellicht teveel met de haren bijgesleept. In elk geval heeft de jonge Indiana maar weinig te doen en is hij vooral met grote ogen aan het toekijken wat er allemaal om hem heen gebeurt. De knullige pogingen tot humor zijn hierbij ook niet echt behulpzaam.

In dit deel staan India en China op het programma, ieder verdeeld in twee even lange segmenten die samen van speelfilmlengte zijn. Zoals ook met de andere delen van ‘The Adventures’ is gebeurd, bestaat ‘The Journey of Radiance’ eigenlijk uit twee losse fragmenten uit ‘The Indiana Jones Chronicles’ uit 1992, die een paar jaar later opnieuw zijn gemonteerd tot één geheel. Om de scènes aan elkaar te smeden zijn er nieuwe scènes opgenomen in 1995 en 1996. De gevolgen zijn soms voorspelbaar: Corey Carrier is in de overbruggingscènes zichtbaar een paar jaar ouder en soms onvoorspelbaar: Lloyd Owen, die Henry Jones sr. speelt, heeft in de nieuwe scènes geen bruine contactlenzen in (om op de filmversie van Henry sr., oftewel Sean Connery, te lijken). Hierdoor heeft Owen soms blauwe, soms bruine ogen. Storend? Absoluut. Zeker omdat ook de chronologie van ‘The Adventures’ op enkele punten met zichzelf in tegenspraak is. Hoe kan Indy bijvoorbeeld een baseballplaatje ruilen met Krinshamurti als hij zijn collectie plaatjes al met de schrijver Tolstoj heeft geruild in ‘Travels with Father’? En de belangrijkste vraag: waarom zouden een spirituele leider uit India en één van de iconen uit de wereldliteratuur enige interesse hebben in het baseball spel, dat voornamelijk populair in de Verenigde Staten?

Had Lucas of Lucasfilm, die immers zo dol zijn op (het toevoegen van) digitale effecten in de ‘Star Wars’ films, niet wat meer aandacht kunnen besteden aan de special effects bij de dvd-release? Dat de trucage van de vleugelloze Messerschmidt in ‘Indiana Jones and the Last Crusade’ uit 1989 de tijd des tijds niet heeft doorstaan, heeft nog een zekere ouderwetse charme. Maar zelfs het minst kritische kind van tegenwoordig zal met de ogen rollen over de slordige afwerking van de special effects.

Het grootste probleem van beide segmenten is echter dat er eigenlijk maar weinig gebeurt. In het eerste segment leert Indy van alles over de Theosofische beweging en de leer van Krishnamurti, terwijl het tegenargument wordt vertegenwoordigd door zijn lerares Miss Seymour (Margaret Tyzack) die theosoof Charles Leadbeater (John Wood) het vuur aan de schenen legt. Ook zijn er aardige filosofische discussies over de grote wereldreligies die voor kinderen verhelderend zouden kunnen werden. Al het gepraat levert aardige plaatjes op de achtergrond op van India, maar voor jonge kinderen zal dit segment hen volkomen boven de pet gaan en zullen oudere kinderen het maar matig kunnen boeien wat Indy allemaal oppikt op zijn reis door het land. Wat Indy in elk geval wel oppikt in China, is tyfus. Het grootste deel van het segment gaat op aan zijn ziekte en behandeling. Na zijn rondreis door Griekenland met zijn vader, krijgt Indy nu wat extra tijd om met zijn moeder door te brengen. Hierbij komt nog een andere familietragedie aan het licht.

Het bedachtzame karakter en het trage verloop van ‘Journey of Radiance’ geeft het gevoel dat de speelduur nog veel langer is dan anderhalf uur. Een licht teleurstellende finale voor Corey Carrier, die zijn best deed om de jonge Indy wat leven in te blazen, maar eigenlijk als fictieve kapstok fungeerde om historisch verantwoorde en opvoedkundige thema’s voor het voetlicht te brengen.

Hans Geurts