The Architect (2006)
Regie: Matt Tauber | 82 minuten | drama | Acteurs: Anthony LaPaglia, Viola Davis, Isabella Rossellini, Hayden Panettiere, Sebastian Stan, Paul James, Serena Reeder, Walton Goggins, Malcolm Goodwin, Marsha Stephanie Blake, Lauren Hodges, Duane McLaughlin, Julius Tennon, Eisa Davis, James O’Toole
Alejandro González Inárittu maakte met ‘Amores perros’, ’21 Grams’ en ‘Babel’ gelauwerde films die als uitgangspunt verschillende verhaallijnen hadden die toch op de één of andere manier met elkaar verbonden waren. Natuurlijk zijn er meerdere regisseurs die deze manier van filmen hanteren, zo was bijvoorbeeld het magnifieke ‘Magnolia’ van Paul Thomas Anderson al een jaar eerder (1999) dan ‘Amores perros’ in de bioscoopzalen te zien. Feit is dat een geslaagde en nieuwe manier van filmmaken vaak tot in den treure opnieuw wordt gebruikt. Dit is ook het geval bij ‘The Architect’ dat gebaseerd is op een theaterstuk van Daniel Grieg. Regisseur Matt Tauber kiest voor de verschillende en persoonlijke verhalen binnen een niet goed functionerend gezin. Een gezin in woord en schrift, luisteren doet men nauwelijks naar elkaar.
Leo Waters (Anthony LaPaglia) is architect en de spil van zijn gezin. Zijn vrouw Julia (Isabella Rosselini) lijkt nauwelijks enige inbreng in zijn leven te hebben en het mag dan ook niet verwonderlijk zijn dat ze langzaam maar aan het doordraaien is. Leo wil dat zowel zijn zoon Martin (Sebastian Stan) als dochter Christina (Hayden Panettiere) zich ook gaan interesseren in architectuur om zo een familiebedrijf op te kunnen richten. Martin voelt hier niet veel voor, hij kampt met persoonlijke problemen over zijn seksuele geaardheid en de zestienjarige Christina is een mooi meisje die zich in een moeilijke fase van puberteit bevindt: ze is onzeker en raakt hierdoor met zichzelf in de knoop.
Tonya Neely (Viola Davis), die ook lijdt onder haar gezinsproblemen, woont in een appartementencomplex dat niet meer is wat het geweest is. Leegstaande kamers worden al snel door bendes ingepikt. Tonya voert, mede door gebeurtenissen uit het verleden, actie om dit complex te laten slopen. Ze zoekt de architect van het gebouw op om hierover te praten, dat is natuurlijk Leo.
Het uitgangspunt van ‘The Architect’ is het gebrek aan communicatie binnen een gezin en de hierbij behorende persoonlijke verhalen van de gezinsleden. In tegenstelling tot bijvoorbeeld ‘Crash’ komen de verhaallijnen uiteindelijk niet bij elkaar. De losse eindjes laten je met een immens onbevredigend gevoel achter, mede omdat voor niet één probleem een echte oplossing wordt gevonden. Het is alsof de verschillende personages zich misschien alleen wat meer bewust raken van hun complexe identiteit en dat het leven niet pure vreugde is. Er valt niks anders te doen dan deze depressieve werkelijkheid te aanvaarden. Een nogal duistere kijk op de samenleving in het algemeen die gedeeltelijk misschien wel waar is maar niet erg aanmoedigt tot veel zelfontplooiing.
Werkelijk elk personage, met uitzondering van Hayden Panettiere die misschien nog wat iets te overdreven haar emoties acteert maar verder een prima rol neerzet, doet afstandelijk aan. Anthony Lapaglia is iemand waar je totaal geen vat op krijt, Isabella Rosselini (‘Blue Velvet’) heeft een uiterst vreemde rol en acteert eigenlijk gewoon zwak en Sebastian Stan lijkt niet te kunnen kiezen wat voor rol hij neer wil zetten. Het kan dan ook niet anders dat je als resultaat een zeer afstandelijke film krijgt die maar niet kan imponeren of interesseren.
Met ‘The Architect’ probeert Matt Tauber aan de hand van verschillende verhaallijnen zowel de gezinsproblematiek in beeld te brengen als de persoonlijke strubbelingen in het dagelijks leven van diens gezinsleden. Het resultaat is een kluwen wol dat compleet verstrikt is geraakt, zonder einde of begin.
Meinte van Egmond