The Bone Collector (1999)

Regie: Philip Noyce | 118 minuten | drama, thriller, misdaad | Acteurs: Denzel Washington, Angelina Jolie, Queen Latifah, Michael Rooker, Mike McGlone, Luis Guzmán, Leland Orser, John Benjamin Hickey, Bobby Cannavale, Ed O’Neill, Richard Zeman, Olivia Birkelund, Gary Swanson, James Bulleit, Frank Fontaine

Seriemoordenaars zijn al tijden een dankbaar onderwerp voor films. Enerzijds is de gedachtegang en psychologie van dergelijke psychopaten boeiende kost voor een (film)verhaal en anderzijds kan het opsporen en uit de handen blijven van een seriemoordenaar heel veel spanning opleveren. Het is vooral een kans voor de kijker om in een duistere wereld te stappen. Figuurlijk, maar ook vaak letterlijk. Met name sinds ‘Se7en’ werd de seriemoordenaarfilm met een groezelige, unheimliche sfeer razend populair. Soortgelijke films als ‘Kiss the Girls’ en ‘8MM’ volgden, alsmede Philip Noyces ‘The Bone Collector’, een van de meer succesvolle films uit het genre. Net als in ‘Se7en’ wordt in deze film een door de wol geverfde rechercheur gekoppeld aan een jong groentje, die nu pas echt wordt geconfronteerd met het echte werk. Het is dit personage waar de kijker zich mee identificeert en waarmee deze dus, op dezelfde manier, voor de eerste keer in aanraking komt met de wrede, harde werkelijkheid van criminaliteit en detectivewerk. ‘The Bone Collector’ biedt een tamelijk subtiele en effectieve reis naar deze duistere wereld.

Het niveau van ‘Se7en’of ‘The Silence of the Lambs’ wordt hier niet gehaald, maar Noyces non-sensationele benadering van het genre, de drukkende sfeer, en de degelijke acteerprestaties van Denzel Washington, maar vooral Angelina Jolie maken van ‘The Bone Collector’ nog best een aardige genrefilm. Jolie moet met haar vertolking een subtiele balans zien aan te houden tussen enerzijds een veelbelovende, talentvolle agente die van aanpakken weet, en anderzijds een onzekere jonge vrouw die niet precies weet in wat voor wereld ze is aanbeland en langzaam met behulp van Washington haar grenzen moet zien te verleggen. En dit weet ze op overtuigende wijze te doen. De kijker is getuige van haar groeiende angst wanneer ze de plaatsen delict bezoekt, vaak ondergronds en intimiderend, en van haar nieuwsgierigheid en behoefte om haar werk zo nauwkeurig mogelijk te doen en de lijken en ruimtes zo professioneel mogelijk te analyseren. Een “mooie” scène is die waarin ze, van afstand begeleid door de bedlegerige Washington die contact met haar heeft via een walkie talkie, van Washington de opdracht krijgt de handen van een lijk door te zagen om zo de handboeien te kunnen bemachtigen – die nuttige vingerafdrukken kunnen bevatten – en het angstzweet haar steeds meer uitbreekt, totdat ze het plaats delict moet verlaten omdat ze te overstuur raakt.

Washington heeft de lastige taak om slechts met gezichtsuitdrukkingen en zijn stem een personage neer te zetten, aangezien zijn personage praktisch de gehele film op bed ligt en hij slechts zijn wijsvinger kan bewegen, maar slaagt hier prima in. De kijker krijgt een goed beeld van zijn karakter en er is een goede dynamiek met de andere acteurs – zoals Jolie, en bijvoorbeeld Queen Latifah, die zijn verzorgster speelt.

De rustige sfeer, die zich meer concentreert op drama en opbouw dan sensatie en bloedlust, is een pluspunt en de acteurs doen het, zoals gezegd, goed, maar het verhaal zelf is wat minder opzienbarend. Het verhaal verloopt erg episodisch en de aanwijzingen die worden achtergelaten door de killer worden vrij eenvoudig achterhaald (meestal door Washington). Dit laatste is gezien de identiteit van de moordenaar wel enigszins te verklaren, maar het zorgt toch soms voor een teveel uitblijven van frustratie en spanning. Daarbij zijn de identiteit en de uiteindelijke beweegredenen van de killer een stuk minder intrigerend dan in het geval van ‘Se7en’. De onthulling is daarmee een teleurstelling. Desalniettemin zorgt ‘The Bone Collector’ wel degelijk voor enkele uurtjes sfeervolle, pakkende cinema, waarbij het belang van een kundige regisseur en competente acteurs weer eens goed wordt benadrukt.

Bart Rietvink

Waardering: 3

Bioscooprelease: 10 februari 2000