The Bounty Hunter (2010)

Regie: Andy Tennant | 106 minuten | actie, komedie, romantiek | Acteurs: Gerard Butler, Jennifer Aniston, Christine Baranski, Natalie Morales, Jason Sudeikis, Siobhan Fallon, Cathy Moriarty, Peter Greene, Liam Ferguson, Daisy Tahan, Ruby Feliciano, Dorian Missick, Adam Rose, Frank Apollonio, Peter Conboy, Joel Garland, Eric Zuckerman, Kevin Cannon, Jason Kolotouros, Reyna de Courcy, Bob Kaplan, Frosty Lawson, Robert Feeley, Joe Zarriello

Echt geslaagde romantische komedies zijn zeldzaam. Een eerste en redelijk belangrijke drempel voor filmmakers binnen dit genre. In de laatste decennia komt eigenlijk alleen ‘Groundhog Day’ boven drijven, en misschien dat je ‘Shakespeare in Love’ kunt tellen. Daarnaast heeft Woody Allen een geheel eigen speelveld, maar ook daar zijn al heel lang geen goede wedstrijden gespeeld. Hoe het komt dat de romcom toch ongekend bij blijft dragen aan de jaarlijkse filmproductie heeft dan ook een steeds sterker commercieel aspect. Films in dit genre hoeven namelijk niet goed te zijn. Zolang het sterrenkoppel op het affiche voldoende bankable is, worden regisseur, plot en verdere cast bijzaak om de kosten laag te houden en heb je toch een stevig rendement. Althans, dat is de formule.

Als je geluk hebt, gaat dat gepaard met een paar sterke grappen (vaak van de bijrollen), een onderhoudend verhaal en een vrolijke soundtrack. ‘The Bounty Hunter’ is echter noch een hoogvlieger, noch geslaagd vermaak voor tussendoor en valt dus buiten genoemde categorieën. Alle onderdelen die binnen die standaard formule voor het filmplezier moeten zorgen, zijn afwezig. In de eerste plaats is er nul chemie tussen Aniston en Butler, is de ene bij de haren er bij gesleepte komische bijrol nog achterlijker dan de ander en weet het verhaal nergens te boeien. Nu is dat laatste vaak het geval bij de voorspelbare plots van het genre, maar de ontwikkelingen zijn hier zo standaard dat je de gehele film op basis van de titel en de premisse in kan vullen. Enige komische afleiding of originele vondst is dus nergens te bespeuren. Niet in de stuntelige introductie, niet in het voorspelbare midden, niet in het afgezaagde einde en zeker niet in de rommelige en absurde verhaallijnen die naast het hoofdthema lopen. Waar regisseur Andy Tennant in het verleden regelmatig slaagde bijdragen aan het genre enigszins boven het gemiddelde te verheffen (‘Anna and the King’, ‘Hitch’) blijkt de koek voor deze productie even op te zijn. Zelfs de ondersteunende soundtrack wordt gekenmerkt door ongelukkig gebruikte, tijdelijke pophitjes (Kesha, bijvoorbeeld) en nummers waardoor je van het verhaal afgeleid wordt omdat je de vraag moet stellen wiens idee het was deze belachelijke scène met dit nummer bij te staan.

Het meest in het oog springend minpunt echter is het onrecht dat Aniston en Butler aangedaan wordt. Beiden hebben bewezen veel beter te kunnen, in diverse genres, maar worden hier door de plot en de ondersteunende cast mateloos tekort gedaan, waardoor hun interactie uiteindelijk alleen maar gaat irriteren. Maar een groter onrecht valt eigenlijk op het bord van de kijker. Een komedie van bijna twee uur waar nergens een lach te vinden is, is tenslotte gewoon vervelend. Vooral omdat je diezelfde twee uur een onophoudelijke reeks kansloze pogingen van de acteurs en het verhaal moet aanschouwen. Hoe de makers erbij komen dat fans van het genre nog zitten te wachten op golfkarretjes die in vijvers rijden, stalkende losers die achter de vrouwelijke hoofdrol aanzitten en stereotypische Disneyeske bad guys, is eigenlijk de enige grap van de film.

Robert Nijman

Waardering: 2

Bioscooprelease: 1 april 2010