The Boys Are Back (2009)
Regie: Scott Hicks | 100 minuten | drama | Acteurs: Clive Owen, Laura Fraser, Tommy Bastow, George MacKay, Julia Blake, Emma Booth, Emma Lung, Natasha Little, Steven Robertson, Chris Haywood, Erik Thomson, Nicholas McAnulty, Alexandra Schepisi, Adam Morgan, Johnny Frisina, Klayton Stainer, Lynda-Maree Gerritsen, Timothy Giessauf, Tim Glanfield, Felicity Jurd, Rebekah Rimington
Joe Warr (Clive Owen) verruilde acht jaar geleden Engeland voor Australië. Hij ging zijn grote liefde Katy (Laura Fraser) achterna en scheidde van zijn vrouw Flick, met wie hij een op dat moment zesjarige zoon had, Harry. Met Katy krijgt hij ook een kind, Artie, die op het moment dat de film begint, eveneens zes is. Wanneer Katy kanker krijgt en komt te overlijden, wordt Joe geconfronteerd met het feit dat hij niet goed weet hoe hij Artie op moet voeden. Vanwege zijn drukke baan als sportverslaggever kwam veel van de zorg op Katy of haar moeder Barbara (Julia Blake) neer. Joe neemt het drastische besluit om Artie een tijd mee op een roadtrip te nemen om hem beter te leren kennen en te wennen aan zijn nieuwe rol als alleenstaande ouder. Dat gaat niet zonder slag of stoot voor beide partijen. Joe hanteert het ‘Just Say Yes’ regime: bijna alles mag, behalve vloeken en onbeleefdheid. Taken zijn er niet. Wanneer Harry (George MacKay), inmiddels een puber, te kennen geeft bij zijn vader te willen wonen, wordt Joe’s opvoedingsmethode helemaal op de proef gesteld. Zijn intenties zijn goed, maar is dit wel de beste manier om kinderen groot te brengen?
Clive Owen in de rol van Joe Warr is erg overtuigend; in de scènes met zijn twee filmzonen is hij zelf het grootste kind. Joe heeft nooit de verantwoordelijkheid hoeven dragen voor zijn kinderen; altijd waren de moeders er om deze taak op zich te nemen. Dat hij ook nooit de behoefte heeft gevoeld om zich als een ‘normale’ vader te gedragen, breekt hem nu op en het is bijzonder aangrijpend om te zien hoe hij zich probeert aan te passen aan de nieuwe situatie. Je houdt je hart vast wanneer je ziet dat Joe zijn kind weer langs de dunne scheidslijn tussen ‘veilig’ en ‘gevaarlijk’ laat aanschuren, zoals bijvoorbeeld de openingsscène op het strand, die makkelijk in het archief kan van ‘Opvoeden: zo moet het dus niet’.
Owen, die niet vaak in dit soort weke rollen te zien is geweest, slaat geen slecht figuur in de dramatische scènes. Gelukkig laat de regisseur de scènes met het verdriet om de overleden Katy niet de overhand te laten krijgen. Het zorgt er voor dat wanneer het wel emotioneel wordt, dit ook drie keer zo hard aankomt. De twee jonge acteurs die Joe’s zonen spelen doen overigens nauwelijks voor Clive Owen onder. Daarnaast doet de Australische natuur wonderen voor deze film, de cinematografie is dan ook om door een ringetje te halen.
Scott Hicks balanceert met het verhaal, dat geïnspireerd is door de memoires van Simon Carr, uiteraard op het randje; met gemak had zijn film een melodramatisch wangedrocht kunnen worden, dat zelfs voor de clichématige woensdagavond nog te klef zou zijn. In handen van een mindere regisseur en met een mindere cast was dat vast het geval geweest. Hicks heeft alles echter in goede banen weten te leiden. In het verhaal worden een aantal clichés omzeilt, waardoor het verhaal weliswaar minder spannend is, maar de geloofwaardigheid toeneemt. ‘The Boys Are Back’ is een film met het hart op de juiste plaats.
Monica Meijer