The Broken – The Brøken (2008)

Regie: Sean Ellis | 88 minuten | drama, horror, thriller | Acteurs: Lena Headey, Ulrich Thomsen, Melvil Poupaud, Michelle Duncan, Asier Newman, Richard Jenkins, Daren Elliott Holmes, Howard Ward, Damian O’Hare, Dennis Banks, In-Sook Chappell, Peta Longstaff, Ziad Alyan, Lucy Bingham, Marie Flood, Jessica Stratton, William Armstrong, Kubrick Ellis, Andrew Havill, Lobo Chan, Ronnie Fox, Tara Hugo, Stan Ellis, Rita Davies, Natasha Alderslade, Tom Collier, Chris Wilson

Het lijkt tegenwoordig niet mee te vallen om originele concepten te bedenken voor het thriller/horrorgenre. Al vele soorten monsters, bezeten poppen, geesten, en geflipte seriemoordenaars hebben in de filmgeschiedenis het leven van onschuldige slachtoffers zuur gemaakt. Regelrechte kopieën van- of vervolgen op succesfilms zijn dan ook meer regel dan uitzondering. ‘The Texas Chainsaw Massacre’, ‘Last House on the Left’, ‘The Hills Have Eyes’, ‘The Ring’, ‘The Grudge’, ‘A Tale of Two Sisters’, ‘The Eye’, alles van klassieker tot buitenlandse hit wordt bewerkt. ‘The Broken’ doet het wat dat betreft wat beter, aangezien het geen directe kopie is van een reeds bestaande film, maar veel origineels weet deze stemmige horror helaas niet te produceren op inhoudelijk niveau. De film is een soort kruising tussen de ook al in verschillende incarnaties verschenen ‘The Invasion of the Body Snatchers’ en ‘A Tale of Two Sisters’, met knipogen naar ‘Psycho’, ‘What Lies Beneath’, en ‘The Sixth Sense’. Filmtechnisch gezien is ‘The Broken’ een degelijke film, met goede opbouw van spanning door prikkelende montage en soms tergend langzame cameravoering. Inhoudelijk en emotioneel laat de film echter sterk te wensen over vanwege een gebrekkige ontwikkeling van de personages en het uitblijven van een uitleg over de oorsprong en het doel van de dreiging in de film.

‘The Broken’ is een film die goed kijkbaar is en zelfs lange tijd spannend blijft vanwege het kundige camerawerk en de onheilspellende muziek, die al meteen dreigend begint en vaak op de achtergrond aanwezig blijft om dan op bewuste momenten aan te zwellen om de hartkloppingen van de kijker te doen toenemen. Hoewel veel spannende momenten al in zekere zin in andere films te zien zijn geweest, blijven ze effectief. De vrouw die argeloos gaat douchen, waarbij er vervolgens een point-of-view-shot te zien is vanuit de badkamer die uitzicht geeft op het douchegordijn. Of een vrouw die voor een beslagen spiegel staat en deze schoonveegt met haar hand, of het kastdeurtje met spiegel opendoet en sluit – waarna er natuurlijk iets engs te zien zal zijn in de spiegel. Het is echter verfrissend dat meestal het verwachte shockeffect uitblijft. En toch is er spanning omdat de kijker zelf het werk al doet, door kennis van andere films te gebruiken, waar ‘The Broken’ mee speelt.

Hoewel de muziek een belangrijke rol speelt in de spanningsopbouw en enkele momenten door de muziek eng lijken terwijl er eigenlijk niets aan de hand is, maakt de film, verrassend genoeg, weinig gebruik van overdreven “boe-momenten”. Het trage camerawerk alleen en soms juist de afwezigheid van muziekcues kunnen voor zenuwslopende situaties zoeken, zoals wanneer Gina een bad neemt en de camera langzaam een positie net boven het waterniveau inneemt. Het is veel te stil en sereen. Er móet gewoon wat gebeuren. En dan hoort en ziet Gina het ineens druppelen. Betekent dit iets?

Ondanks de geslaagde spannende momenten, is de film als geheel weinig opzienbarend. Misschien heeft de hedendaagse toeschouwer teveel films met twists gezien en is het verhaalgegeven te bekend om nog echt verrast te kunnen worden, maar de onthulling van de film laat de kijker vooral met een “ja, en?”-gevoel achter. Het zou een emotionele, shockerende climax moeten zijn, maar ook al is het voor Gina een betekenisvolle ontdekking, op de kijker heeft het om verschillende reden minder uitwerking. Enerzijds zal de gemiddelde toeschouwer de twist al lang hebben zien aankomen, en anderzijds – wat het grootste probleem is van de film – heeft de kijker niet echt een band met Gina of de andere personages. Er wordt nauwelijks iets bekend over de personages of hun karakters en eigenlijk is alles er alleen maar op gericht om de thrillerelementen tot uiting te laten komen. En vanuit dit oogpunt gedraagt Gina zich achteraf gezien niet heel consistent of logisch en blijkt het concept van de film niet voldoende uitgewerkt te zijn. Het basisidee is prikkelend, maar roept uiteindelijk vooral vraagtekens op en zorgt hierdoor niet voor de gewenste rillingen op de rug. De toon van de film is voldoende beklemmend en het kleurenpalet is koel en donker, maar de personages komen nooit echt tot leven en hun relaties zorgen voor te weinig betrokkenheid bij de kijker. De acteurs doen allemaal goed werk, maar niemand communiceert echt met elkaar, en het verhaal als geheel is helaas te slecht uitgewerkt om een blijvende indruk te kunnen achterlaten bij de kijker.

Bart Rietvink