The Broken Circle Breakdown (2012)

Regie: Felix Van Groeningen | 110 minuten | drama | Acteurs: Veerle Baetens, Johan Heldenbergh, Nell Cattrysse, Geert Van Rampelberg, Nils De Caster, Robbie Cleiren, Bert Huysentruyt, Jan Bijvoet, Blanka Heirman

In alle opzichten is ‘The Broken Circle Breakdown’ van de Vlaamse regisseur Felix van Groeningen een ontroerende en meeslepende film over liefde en dood. Het scenario dat van Groeningen schreef, is een geslaagde filmische bewerking van het oorspronkelijke toneelstuk dat zijn hoofdrolspeler, acteur Johan Heldenbergh, schreef. Vanuit een familietragedie die de kijker direct in het hart raakt, duiken we terug naar het spetterende (door Bluegrass muziek voortgedreven) begin van hun gepassioneerde relatie.

De sierlijk – van top tot teen – getatoëerde blonde Elise (een veeleisende rol waarin de charismatische Veerle Baetens volkomen overtuigt) valt als een blok voor zanger/banjospeler/klusser Didier (Johan Heldenbergh). Zij lijkt een aandoenlijk cliché van een pin-up, wanneer ze is gekleed in een Stars and Stripes-bikini en over de rode motorkap naar de – naar haar verlangende – zanger toekruipt. En je ziet Didier zich verheugen. Op de achtergrond zien we zijn huis dat nog niet helemaal bewoonbaar is.

Didier (sneeuwwit pak, baard, grote cowboyhoed) is als Bluegrass-vertolker en dromer bezeten van Amerika: “Amerika, van waar ge ook komt, ge kunt er opnieuw beginnen, dat is een land van dromers,” vertelt hij zijn lief. Het zou zo makkelijk fout kunnen gaan en in doodse clichés en kitsch kunnen ontaarden, wanneer er maar iets zou haperen aan het vakmanschap van de makers van deze film. Dat zou het geval zijn wanneer deze film in Bluegrass-setting (vrolijk getokkel, een vurige viool; alleen hout en snaren, en géén drums! Plus een mooi meisje dat samen met haar schat en het bandje country zingt) zich slechts tot het uiterlijk zou beperken. Maar dat is niet het geval.

De opbouw van de film wordt mede gedragen door een effectieve montage, die de gemoedstoestanden en de eigenheid van de personages verdicht. Het drama van twee geliefden die hun kind verliezen, is per definitie niet het simpelste gegeven. Van Groeningen zit in beider harten, wanneer hij hun belevenissen en herinneringen verbeeldt. Hun plusminus vijfjarig dochtertje Maybelle heeft een eenzaam intens verdriet wanneer ze de vogel wil begraven, die zich zojuist dood vloog tegen een glazen afdakje dat haar pappa, de Americanofiel, als afdak voor een veranda had bedacht. Zijn idee dat een grijzige levensgrote sticker van een roofvogel die hij zojuist op het glas heeft geplakt andere vogels zou waarschuwen voor het glas, wordt door Elise bikkelhard met de grond gelijk gemaakt. In haar woede en verdriet volgen haar beschuldigingen om een nog niet te vinden reden te hebben om het verlies te kunnen accepteren.

Bij Didier die naar het journaal kijkt openbaart zich dat anders. En ook dit is een interessante vondst. Van Groeningen stopte televisiearchief-beeldmateriaal in zijn film, waarin -na de aanval op het World Trade Centre- het gezicht van de oorlog, president George Bush, ‘uit respect voor ieder uniek mensenleven’ stamceltherapie afwijst. Een methode die de redding van hun kind zou kunnen zijn geweest. ‘En dat alleen maar vanwege die schijt-religie’, zoiets zegt een woedende Didier. De energie en waarachtigheid die Veerle Baetens en Johan Heldenbergh in hun acteren en muziek ten beste geven, bezorgt je kippenvel.

Redactie Cinemagazine

Waardering: 5

Bioscooprelease: 13 december 2012
DVD- en blu-ray-release: 23 april 2013
DVD-release: 27 september 2016 (DVD-box ‘Felix van Groeningen Collection’)