The Christmas Hope (2009)

Regie: Norma Bailey | 90 minuten | drama | Acteurs: Madeleine Stowe, James Remar, Ian Ziering, Tori Barban, Phillip Jarrett, Jayne Eastwood, Devon Weigel, Rebecca Gibson, Aaron Hughes, Garth Merkeley, Daniel Boiteau, Mariam Bernstein, Susanna Portnoy, Alicia Johnston, Sean O’Brian, Omar Khan

Haar naam doet misschien niet direct meer bij iedereen een belletje rinkelen, maar begin jaren negentig was Madeleine Stowe een van de meest gevraagde actrices in Hollywood. Met onder meer ‘Short Cuts’ (1992), ‘China Moon’ (1994) en ’12 Monkeys’ (1995) stal de mooie Madeleine – half Brits, half Costa-Ricaans – de harten van het filmminnend publiek. Het bekendst is ze waarschijnlijk van ‘The Last of the Mohicans’ (1992), waarin ze schitterde naast Daniel Day-Lewis. Daarna bleef het, op een enkel hoogtepunt (‘The General’s Daughter’ uit 1999) na, angstvallig stil rond Madeleine Stowe. In de eenentwintigste eeuw lijkt ze zich hoofdzakelijk te richten op haar ranch in Texas, waar ze samen met haar man woont. Zo af en toe verschijnt ze in tv-series en -films, zoals ‘The Christmas Hope’ uit 2009. Wie die film ziet zal onderstrepen dat het jammer is dat we Madeleine niet vaker meer in films zien, want verleerd is ze het acteren nog zeker niet.

‘The Christmas Hope’ is een kerstfilm volgens een bekend recept. In een zoetsappige eerste tien minuten wordt de setting geschetst: de feestdagen zijn in aantocht en iedereen maakt zich op om er een mooie tijd van te maken. Maar dan slaat het noodlot toe: de jonge alleenstaande moeder Traci (Devon Weigel) komt te overlijden nadat ze is aangereden. Haar dochtertje Emily (Tori Barban) blijft alleen achter. Het is aan Jeugdzorg om voor haar een nieuw thuis te vinden, het liefst nog voor de kerstdagen. Maatschappelijk werkster Patricia Addison (Madeleine Stowe) gaat naarstig op zoek, maar een pleeggezin vinden is niet eenvoudig. Tot die tijd besluit ze het meisje zelf in huis te nemen. Dat zorgt voor de nodige afleiding in haar verwoeste huwelijk met Mark (James Remar), die sinds de dood van hun zoon Sean, twee jaar eerder, zijn toevlucht zoekt in zijn werk. De aanwezigheid van de kleine Emily in huis zorgt niet alleen voor een frisse wind, maar ook voor hernieuwd inzicht in hun relatie.

Rouwverwerking is het belangrijkste thema in ‘The Christmas Hope’. Om dit geloofwaardig over te laten komen, zijn degelijke acteurs nodig en die heeft regisseur Norma Bailey met Stowe en Remar in huis. Gelukkig maar, want als dit plot door minder bekwame acteurs gedragen had moeten worden, had het vast een potsierlijk melodrama geworden. Dankzij Stowe en Remar krijgen de relatieproblemen tussen de Addisons, als gevolg van het overlijden van hun zoon, voldoende diepgang dat we oprecht met hen kunnen meeleven. Om tot het interessante gedeelte van de film te komen, moet je je eerst door een mierzoete opening heen zien te werken. Ook het einde, dat je lang van tevoren aan ziet komen (zoals dat meestal gaat bij kerstfilms), valt zwaar. Maar het middengedeelte houdt deze film toch overeind. ‘The Christmas Hope’ heeft het geluk dat Stowe en Remar zulke betrouwbare acteurs zijn, want van de bijrolacteurs hoeft de film het niet te hebben. Devon Weigel is veel te zoetsappig Amerikaans en Ian Ziering (die een arts speelt die Sean destijds probeerde te redden) kan proberen wat hij wil, hij zal nooit een geloofwaardig acteur worden. Dan komt de kleine Tori Barban heel wat beter voor de dag.

Als kerstfilm is het onderliggende thema van ‘The Christmas Hope’ eigenlijk te serieus. Bovendien ontbreekt de magie die van sommige films (‘It’s a Wonderful Life’ uit 1947 en ‘Miracle on 34th Street’ uit 1947 bijvoorbeeld) een klassieker maakt. Had regisseur Norma Bailey zich uitsluitend toegespitst op de rouwverwerking en de relatie tussen Patricia en Mark, dan was dit ongetwijfeld een (veel) betere film geworden. Het kerstjasje waarin het verhaal nu gegoten is, werkt als een storende factor en leidt af van hetgeen dat daadwerkelijk interessant is. Wie diep graaft, ontdekt onder alle kerstballen, dennenbomen en gekleurde pakjes een integer persoonlijk drama dat de moeite waard is. Helaas raakt het verhaal van het echtpaar Addison te veel ondergesneeuwd (in dit geval letterlijk). Zonde.

Patricia Smagge

Waardering: 2.5