The Corpse Vanishes – The Case of the Missing Brides (1942)

Regie: Wallace Fox | 63 minuten | horror, science fiction | Acteurs: Bela Lugosi, Luana Walters, Tristram Coffin, Elizabeth Russell, Minerva Urecal, Angelo Rossitto, Joan Barclay, Kenneth Harlan, Gwen Kenyon, Vince Barnett, Frank Moran, George Eldredge

Deze film uit 1942 is van Monogram Pictures en is een ‘mad scientist’ verhaal. Een van die films waarin een getikte geleerde een ras van supermensen wil creëren, uit dood materiaal een levend wezen scheppen of andere vergelijkbare dubieuze motieven als drijfveer heeft. In ‘The Corpse Vanishes’ wil de doorgeslagen geleerde Dr. Lorenz de jeugd en schoonheid van zijn eigen verouderende en ziekelijke vrouw behouden door haar te injecteren met vloeistoffen uit de lichamen van jonge vrouwen.

In alle pseudo-wetenschappelijkheid een weliswaar aardig idee, maar al gauw valt de twijfelachtigheid op waarmee de perikelen daaromheen zijn uitgewerkt. Lorenz die naast zijn medische wanpraktijken ook een bedwelmende orchidee heeft weten te kweken? Zijn bizarre handlangers? De manieren waarop hij de bedwelmde bruiden ontvoert? Waarom maakt Lorenz trouwens niet op wat makkelijker manieren ook andere slachtoffers, temeer daar hij dat op een later tijdstip wel doet? Deze en andere vragen en vaagheden doen, evenals verdere te ver gezochte ontwikkelingen in dit verhaal, de geloofwaardigheid van het hele verhaal geen goed en doen de opzet ervan als vrij onzinnig overkomen. Ook komt de uitwerking van de verschillende verhaallijnen her en der nogal warrig en onlogisch over. Op het gebied van horror komt, ondanks dat Lorenz praktijken kwaadaardig genoeg zijn, ‘The Corpse Vanishes’ niet altijd helemaal tot zijn recht. De opzet komt daarvoor te twijfelachtig over. Daarbij komt nog dat Lorenz’ handelingen zich herhaaldelijk buiten beeld voltrekken of meerdere malen worden gesuggereerd.

De minpunten in deze film worden wellicht ook veroorzaakt door het lage budget dat voor deze productie ter beschikking stond. Des te opvallender is daardoor toch de duistere sfeer die geslaagd wordt opgeroepen en vastgehouden. Met name in het landhuis van de getikte Lorenz zijn er meer dan genoeg zaken om de aandacht vast te houden. Geheime gangen, een verborgen laboratorium waar zich onfrisse praktijken afspelen, kerkers en doodskisten, opduikende en verdwijnende gestaltes, schrikeffecten, achtervolgingen, confrontaties van diverse aard, narrow escapes, slachtoffers die op wrede wijze worden gemaakt door de sinistere Lorenz en zijn gevoelloze vrouw… Met een ondersteunend effectief gebruik van schaduwen en licht en donker en nachtelijke opnamen zijn het attributen en ontwikkelingen die effectief in beeld worden gebracht en die de horrorfan zal weten te waarderen. Tegen de achtergrond van redelijk geslaagde decors valt er over sfeer en spanning in elk geval niet al te veel te klagen.

Verder komen, ondanks de geslaagde sfeer die in deze productie aanwezig is, er wel de nodige scènes en uitspraken in voor die op zijn zachtst gezegd niet bijster overtuigend overkomen en eerder op de lachspieren werken dan dat ze eng of beklemmend zijn. Lorenz die een auto in brand zet om een lijk te kunnen stelen, Lorenz die in een auto voor lijk speelt om de politie te misleiden, Lorenz die een van zijn handlangers met een zweep afrost, Lorenz en zijn vrouw die beiden in doodskisten slapen omdat ‘… I find a coffin much more comfortable than a bed… many people do so, my dear… is it so strange that I accept one while waiting for my eternal rest?…’. Het zijn scènes en uitspraken die ongetwijfeld met enge en sfeerverhogende bedoelingen zijn opgenomen, maar meestal vaag en onbedoeld humoristisch overkomen. Het lijkt opnieuw van een niet al te grote professionaliteit bij de makers van deze film te getuigen, maar het draagt wel eens te meer bij aan het vermaak dat er voor een beetje welwillend kijker aan te beleven valt.

Als de gewetenloze Dr. Lorenz zien we horrorveteraan Bela Lugosi opduiken. Lugosi’s talenten komen weer duidelijk tot uiting in een rol die hem op het lijf lijkt te zijn geschreven. Zijn kwaadaardige gezichtsuitdrukkingen, het onverholen genoegen dat hij uitstraalt tijdens het uitvoeren van zijn wanpraktijken, zijn overduidelijke schijnheiligheid bij het ontkennen van de beschuldigingen aan zijn adres… het draagt effectief bij aan Lorenz’ boosaardige uitstraling en de fans van Lugosi kunnen er hun lol weer mee op. Hoewel het verdere acteerwerk her en der wel voor wat verbetering vatbaar is leveren Elizabeth Russell en Luana Walters aardig werk af als Lorenz’ al even gewetenloze echtgenote en de journaliste Patricia Hunter. Opvallende optredens van Lorenz’ handlangers tenslotte, hoewel die grotendeels ook in het verhaal lijken te zijn opgenomen door hun niet bepaald alledaagse verschijningen. Al met al maakt het bovenstaande ‘The Corpse Vanishes’ tot een in kwalitatief opzicht niet al te hoogstaand horrorwerkje, maar voor de liefhebbers van B-horrorfilms is het meer dan de moeite waard.

Frans Buitendijk