The Delphi Effect-Kiss Me Deadly (2008)

Regie: Ron Oliver | 90 minuten | actie, thriller | Acteurs: Robert Gant, Shannen Doherty, John Rhys-Davies, Fraser Brown, Nathan Whitaker, Katherine Kennard, Alessandra Muir, Matthew Sunderland, Ian Roberts, Alastair Lumsden, Elizabeth Hawthorne, Coll Cooper, Helene Wong, Paul Ellis, Sheena Cooper

‘The Delphi Effect’ start in de tijd de Berlijnse Muur in Duitsland nog een voldongen feit was. Marta (Shannen Doherty) en Jacob (Robert Gant) zijn op een missie en wachten in de auto het goede moment af. Via een oortje hebben ze radiocontact met hun collega Jared, die zich in een nabijgelegen gebouw bevindt. Hun opdracht wordt enigszins vertraagd als twee Duitse legerofficieren hun auto opmerken en Jacob sommeren om weg te gaan. Nadat de mannen zijn verdwenen, verlaat Marta de auto om een informant op te halen. Maar de missie verloopt compleet anders dan de geheimagenten in gedachten hadden.

Enkele dagen later treffen de spionnen hun baas Yale (John Rhys-Davies) in een West-Berlijns café en krijgen een debriefing. Daarna volgt een slimme montage van echte nieuwsbeelden van historische gebeurtenissen zoals de val van de Berlijnse Muur, de aanslagen van 11 september en de gevolgen van de orkaan Katrina. ‘The Delphi Effect’ pakt vervolgens de draad van het eigenlijke verhaal weer op.

Jacob heeft zijn verleden als spion aan de wilgen gehangen en is nu een verdienstelijk modefotograaf in Italië. Hij leidt een burgerlijk leven en heeft een dochtertje Julia. Jacobs situatie verandert drastisch als hij een vaag telefoontje ontvangt van Marta. Ze meldt hem dat ze de trein neemt vanuit Zurich en staat diezelfde dag op het station in Milaan. Bij aankomst ziet Jacob meteen dat zijn voormalige collega op de hielen wordt gezeten door ongure types. Hij weet met haar te ontsnappen, dat gaat echter niet van harte. Marta strubbelt namelijk onderweg nog flink tegen omdat ze lijdt aan geheugenverlies.

‘The Delphi Effect’ pretendeert een film te zijn in de trant van de blockbuster ‘The Bourne Identity’ waarin spion Jason Bourne eveneens met zijn spionverleden wordt geconfronteerd. Deze films met elkaar vergelijken is sowieso een ongelijke strijd. Niet alleen vanwege het feit dat ‘The Delphi Effect’ een televisieproductie is en de makers daardoor minder budget tot hun beschikking hadden, maar de kwaliteit van het scenario is ook vele malen lager.

De dialogen werken namelijk eerder op de lachspieren dan op de zenuwen doordat typische cliché zinnen worden toegepast, zoals: “ze hadden ons kunnen doden” en “vertrouw niets of niemand”. Daarnaast is het een vreemde keuze van de scenarioschrijver dat Marta als eerste seksueel getinte herinneringen terugkrijgt. Het is eerder maf dan logisch. Een warrig fragment van de voorafgegane gebeurtenissen met de geheimzinnige dader in Zurich -zonder diens identiteit prijs te geven – was bijvoorbeeld beter op zijn plaats geweest. Waarschijnlijk was het de bedoeling om de kijkers te overtuigen van een erotische spanning tussen bepaalde personages, maar dat mislukt behoorlijk. Gelukkig geeft ‘The Delphi Effect’ niet gelijk het antwoord prijs voor Marta’s geheugenverlies. Dit raadsel prikkelt lichtelijk de nieuwsgierigheid. Helaas blijkt het motief van de slechteriken zeer oubollig.

De filmmakers proberen het zwakke scenario enigszins te verbloemen door montagetrucs. Spannende gebeurtenissen als Jacobs reddingsactie op het station van Milaan zijn verpakt in snelle beeldfragmenten. Deze foefjes zorgen niet voor extra spanning, maar bereiken juist het tegenovergestelde. Jammer genoeg bezit ‘The Delphi Effect’ ook geen cast die in staat is om het geheel op te krikken tot een aantrekkelijke spionagefilm ondanks spelers als John Rhys-Davies (‘The Lord of The Rings’) en Shannen Doherty (tv-serie “Beverly Hills 90210”).

Hoewel Rhys-Davies’ naam groot op de dvd prijkt, speelt de acteur nauwelijks een noemenswaardige rol. Hij is in enkele scènes te zien als Yale, de voormalige baas van Jacob en Marta. Toch benut hij de gegeven speelruimte sterk. Jammer dat de makers Rhys-Davies niet meer tijd gunden in ‘The Delphi Effect’. Hij laat namelijk beter spel zien dan bijvoorbeeld collega Shannen Doherty. Het lukt de Amerikaanse actrice niet om het personage Marta sympathiek te vertolken. Het lijkt alsof Doherty het spelen van een vrouw zonder herinneringen associeert met een soort houten klaas. Het voormalige tieneridool laat alleen in een paar vechtscènes je een glimp zien van haar pittige karakter die ze zoal toepaste als heks Prue in de televisieserie ‘Charmed’. Op die momenten is ze ook op haar best. Natuurlijk is Doherty onderdanig aan het script, maar haar spel is ronduit saai. Daarbij is de manier waarop ze de ‘waarom’ en ‘hoe’ vragen van Marta stelt, zeer storend.

Acteur Robert Gant (‘Queer as Folk’) steekt qua kwaliteit meer boven zijn vrouwelijke tegenspeelster uit. De acteur slaagt erin om de homofiele spion redelijk geloofwaardig neer te zetten als een stoere bink met een klein hartje, bijvoorbeeld op het moment als Jacob leert dat dochtertje Julia in de intrige betrokken is geraakt. Maar Gants spel is allesbehalve van hoog niveau, hij zal waarschijnlijk vooral op zijn atletische bouw zijn gecast dan op zijn acteerkunsten.

‘The Delphi Effect’ is meer een spionagefilm met een dikke knipoog dan een spannende actiethriller. Zo lijkt één van de slechteriken meer op een levende vogelverschrikker doordat hij wel heel veel waterperoxide voor zijn haarcoupe heeft gebruikt. Daarbij is de geheime dienst wel heel erg in rep en roer over het feit dat hun inactieve spion Jacob hen belt. ‘The Delphi Effect’ presenteert zich met veel poeha, maar de uitwerking had veel beter gekund. Het is een rolprent die je maar beter kunt vergeten…

Ans Wijngaarden