The Devil Dared Me To (2007)

Regie: Chris Stapp | 75 minuten | actie, komedie | Acteurs: Floyd Alexander-Hunt, Zach Baker, Andrew Beattie, Dominic Bowden, Phil Brough, Phillip Brough, Phoebe Falconer, Piers Graham, Ross Harper, Matt Heath, Nicholas Houltham, Tom Kane, Bonnie Soper, Chris Stapp, Josh Thomson, Ria Vandervis

De titel van deze film zou het idee kunnen wekken dat we hier te maken hebben met een horror fantasy, of op zijn minst een thriller, maar geen van beide is het geval. Hoewel, er vliegen toch wel wat ledematen in het rond en over wat bloedvergieten hier en daar doet men ook niet moeilijk.

Om de Nieuw-Zeelandse filmtraditie die Peter Jackson heeft ingezet in ere te houden konden de makers het niet nalaten slasher elementen in de film te verwerken. Dan krijg je dus een soort ‘Talladega Nights ‘ (2006) meets ‘Brain Dead’ (1992). Nee, zo erg is het ook weer niet, zo grappig trouwens ook niet. Nu de vergelijking toch is gemaakt: ‘Talladega Nights’ is scherper en ‘Brain Dead’ viezer. Het meest doet deze film nog denken aan ‘Hot Rod’ (2007), met het nieuwe Amerikaanse komische talent Andy Samberg, het onderwerp is vrijwel exact hetzelfde, gejat, zou je bijna zeggen. Maar wat de twee films het vooral gemeen hebben is dat ze niet echt leuk zijn.

Het gevaar dat bij een satire op de loer ligt, is dat de stijleigenschappen die je belachelijk wilt maken je eigen film onderuit halen, omdat je ze te graag namaakt, dat ligt nogal subtiel. Of het onderwerp dat je persifleert is alleen bekend bij echte kenners. Clichés die je juist onderuit wilt halen, beginnen dan je film te ondermijnen! Okay, een jongetje dat met zijn brommer de waterweg tussen het noorder- en zuidereiland van Nieuw Zeeland wil oversteken en vóór de schans al op zijn bek gaat, dat vindt men leuk. Toch ben je de grappen van de mislukte of halfmislukte stunts na een tijdje wel beu.

Het acteursensemble doet het aardig, maar individueel geen uitschieters. Zach Baker is sympathiek, maar mist de komische finesses die een Will Ferrell bij tijd en wijle briljant maken en die een matig verhaal kunnen compenseren, al moet, zoals gezegd, het soort humor je ook wel liggen. De toevoeging waar deze film op drijft zit hem in de overdreven en plastisch weergegeven ongelukken die het verhaal larderen, waarbij er hier en daar een arm of been eraan moet geloven. Dit had misschien zelfs meer overdreven en in your face gemogen, zoals in ‘Brain Dead’, om het echt grappig te maken, maar dat kan een budgetkwestie zijn geweest.

Als ‘The Devil Dared Me To’ gemeten moet worden aan de satires van Will Ferrell en andere goede persiflages zoals bijvoorbeeld ‘This is Spinal Tap’ (1984) van Rob Reiner, verliest het dik van beide. Houd je er niet van om films te beoordelen aan de hand van een vergelijking, dan nog valt hij af te rekenen op eenzijdige humor, een mager verhaaltje en net te weinig komisch talent. Nooit echt irritant, maar ook nooit echt geweldig.

Arjen Dijkstra