The Fall (2006)

Regie: Tarsem Singh | 117 minuten | drama, avontuur, fantasie | Acteurs: Catinca Untaru, Justine Waddell, Lee Pace, Kim Uylenbroek, Aiden Lithgow, Sean Gilder, Ronald France, Andrew Roussouw, Grant Swanby, Emil Hostina, Robin Smith, Jeetu Verma, Leo Bill, Marcus Wesley, Ayesha Verman

Films als ‘The Fall’ zijn moeilijk in woorden te vatten, omdat die nooit de lading dekken van wat je te zien krijgt. De kleuren en vormen, de personages en hun motieven, de beeldcomposities en de muziek, alles draagt bij aan een sfeervol geheel waarin woorden slechts bijzaak zijn, althans, zo begint het.

In een soort zwart-witte videoclip worden we getrakteerd op Tarsem Singhs (in de credits ‘Tarsem’ genoemd) mysterieuze beeldtaal, die prachtig is, maar wel een film belooft die vertelt in poses en abstracties. Uiteindelijk blijkt deze openingsscène, die met elk shot mooier wordt, wel degelijk een verhaal te vertellen, over een stuntman en een paard. De film vervolgt iets verhalender en iets bescheidener in beeldpoëzie, zonder die helemaal op te geven, integendeel.

Waar de raamvertelling zich afspeelt in de soms trieste realiteit van een ziekenhuis in de jaren twintig, speelt het verhaal dat stuntman Roy aan zijn jonge vriendinnetje vertelt zich af in de wondere wereld van hun beider fantasie. En daarin is alles mogelijk! Net als in Del Toro’s ‘Pan’s Labyrinth’ raken realiteit en fantasie aan elkaar gespiegeld en vindt het kleine meisje in de fantasie een wereld die minstens zo onrechtvaardig is als de echte. En dan te bedenken dat Roy en zij hem zelf verzinnen!

Heel slim hebben Tarsem en zijn team van schrijvers de personages vrijheid gegeven alles bij elkaar te fantaseren. Hun geest neemt ons mee naar de mooiste plekjes die je maar kunt vinden in onder andere Engeland, Bali, India, China, Italië, Spanje, Tsjechië, zonder die landen overigens te benoemen. Overal waar maar een schitterende tuin, een uitgestrekte woestijn of een indrukwekkend Prince of Persia-achtig paleis te vinden is, staat een decor voor prachtige avonturen. Alleen al logistiek een niet geringe prestatie.

Bij sommige zaken in de ‘echte’ wereld kun je vraagtekens stellen, zoals het gegeven van zo’n klein meisje uit een zeer arm arbeidersgezin dat in een behoorlijk luxe ziekenhuis het herstel van haar gebroken armpje mag uitzitten. Roys persoonlijke tragedie blijft ook wat aan de oppervlakte hangen, maar dat geeft niet. Het is vooral de band tussen hem en het meisje die indruk maakt, met als hoogtepunt de strijd der geesten waar geen zwaard tegen opgewassen is: lukt het Alexandria Roys verhaal zo te beïnvloeden dat een goede afloop mogelijk is en Roy zijn gebroken hart overwint?

Na zijn vorige film ‘The Cell’ (2000) is Tarsem als filmer gegroeid. Hij toont zich wederom een romantische, beeldende filmer, zonder verhalende logica uit het oog te verliezen. Met iets meer diepgang en in een stijl die doet denken aan het spektakel van films als ‘Hero’ en ‘House of the Flying Daggers’ trakteert hij ons op bijna twee uur visueel genot. Gaatjes in het verhaal worden gecompenseerd door dromerige symboliek en een ontroerende band tussen twee mensen die elkaar hard nodig hebben.

Arjen Dijkstra

Waardering: 4.5

Bioscooprelease: 1 mei 2008