The Final Patient (2005)
Regie: Jerry Mainardi | 103 minuten | thriller | Acteurs: Matthew Borish, Guy Boyd, Jason Scott Campbell, Bill Cobbs, Desmond Confoy, Alex Feldman, Andrea Havens, John Benjamin Martin, Lizan Mitchell, Victor Velez, Cheryl Williams
Omdat de mens zich als een van de weinige wezens bewust is van zijn eigen sterfelijkheid, hebben zoektochten naar bronnen van eeuwige jeugd altijd al een belangrijke rol gespeeld in onze verhalende traditie. Ook ‘The Final Patient’ betreedt dit thematische pad, al hebben de scriptschrijvers Jerry Mainardi en Michael J. Mainardi wel een geheel eigen en vrij aparte draai aan het onderwerp gegeven.
Het verhaal draait om de bejaarde dokter Daniel Green, op het oog een vrij gewone man op leeftijd die zich voortbeweegt met een wandelstok en zich tevens bekommert om zijn zieke echtgenote. Maar schijn bedriegt. Wanneer een kind vast komt te zitten onder Greens tractor, blijkt dat de oude man in werkelijkheid oersterk is en het loodzware gevaarte met speels gemak kan optillen. Als de afgestudeerde, op doorreis zijnde medicijnenstudenten Willy en Cameron in een bar sterke verhalen horen over het tractorincident, worden ze nieuwsgierig. Omdat Willy een oude bekende is van dokter Green, besluit de oude man om de twee jongens uit te nodigen voor een diner bij hem thuis. Green maakt het tweetal deelgenoot van zijn geheimen en doet uit de doeken hoe het kan dat hij ondanks zijn respectabele leeftijd over ogenschijnlijk bovenmenselijke krachten beschikt. Maar in het huis van de oude dokter loeren ook duistere en gevaarlijke krachten die dodelijk kunnen uitpakken voor de nieuwsgierige, maar onwetende bezoekers.
Op basis van de hoes zou je verwachten dat ‘The Final Patient’ de zoveelste inspiratieloze horrorfilm is, weer een prent waarin horden tieners worden afgeslacht in de korenvelden of een angstaanjagende spookverschijning de inwoners van een oud en vervallen huis terroriseert. Maar in werkelijkheid is ‘The Final Patient’ een bedachtzame thriller die in een behoorlijk traag tempo toewerkt naar de uiteindelijke climax. De film wordt overduidelijk gedragen door veteraan Bill Cobbs, die met Daniel Green een complex en intrigerend karakter neerzet. In het begin komt Green over als een ongecompliceerde, goedaardige opa met een hart van goud. Maar achter die façade van uiterlijke onbezorgdheid schuilt een gekweld man, zo blijkt later. Vooral beklijvend zijn de scènes waarin Green in een haast onverlichte kamer, tijdens een nachtelijke megastorm waarin bliksem en donder de nachtelijke hemel teisteren, het geheim achter zijn haast bovennatuurlijke krachten aan zijn twee gasten onthult.
Wanhoop, waanzin, melancholie en intens verdriet, het zijn allemaal emoties die Cobbs vorm weet te geven door vrijwel alleen zijn stem en ogen te gebruiken. Een knap staaltje acteerwerk. Maar helaas is hij de enige acteur in deze prent die een hoog niveau weet te halen. De rest van de cast presteert op zijn best middelmatig, maar soms ook gewoon ver onder de maat. Sommige acteurs lijken gewoon willekeurig van straat geplukt te zijn. En zeker gedurende de eerste 45 minuten, als er relatief weinig gebeurt en de film grotendeels drijft op dialogen, is dat een groot probleem. Tussen de regels door bekritiseert ‘The Final Patient’ ook bepaalde leden van het hedendaagse artsengilde die alleen de paden der medische wetenschap opzoeken om snel rijk te worden. Green heeft het over givers en takers, terwijl het personage Cameron een duidelijke vertegenwoordiger is van de laatste groep. Hij heeft een medische studie gevolgd om plastisch chirurg te kunnen worden, puur om veel geld te verdienen en niet om mensen te helpen.
De opbouw naar de climax van ‘The Final Patient’ is bij vlagen heel aardig en spannend, maar de uiteindelijke ontknoping valt wat tegen en sluit helemaal niet aan bij het karakter van de rest van de film. Veel vragen blijven onbeantwoord, diverse losse eindjes worden slordig afgehandeld en bepaalde plotholes ondermijnen de geloofwaardigheid van het verhaal. Zonde, want op die manier draait een film die zeker de nodige potentie had uiteindelijk uit op een gemiddelde thriller die een allesbehalve onuitwisbare indruk maakt. Jammer ook voor Bill Cobbs, wiens optreden een beter script en bekwamere collega’s had verdiend. Constant laverend tussen goedmoedigheid en waanzin geeft de Hollywoodveteraan namelijk een puike acteershow weg.
Frank Heinen