The French Connection II (1975)

Regie: John Frankenheimer | 119 minuten | actie, drama, misdaad, thriller | Acteurs: Gene Hackman, Fernando Rey, Bernard Fresson, Jean-Pierre Castaldi, Charles Millot, Cathleen Nesbitt, Pierre Collet, Alexandre Fabre, Philippe Léotard, Jaques Dynam, Raoul Delfosse, Patrick Floersheim, André Penvern, Ed Lauter, Daniel Vérité, Ham-Chau Luong, Jean-Pierre Zola, Reine Prat, Samantha Llorens, Malek Kateb, Manu Pluton

Regisseur John Frankenheimer waagde zich aan de opvolger van het veel bejubelde ‘The French Connection’ uit 1971. De filmmaker, die in 2002 overleed, verplaatst de setting naar Marseille, geeft hoofdrolspeler Gene Hackman de vrije hand en produceert een mooie, spannende thriller. Ondergewaardeerde film, die meer erkenning verdient. Een hoop regisseurs waagden zich niet aan deel twee van ‘Connection’, die vele Oscars opleverde  in 1972 en Hackman sterrenstatus bracht. Frankenheimer (‘Ronin’) nam de uitdaging aan en verplaatste de jacht op Franse drugscriminelen van New York naar het mondaine Marseille, in Zuid-Frankrijk. Die andere omgeving is opvallend en werkt verfrissend. De nauwe straatjes, de haven en het mediterrane klimaat doen de film goed. Bovendien speelt de Franse havenstad een flinke rol in het tot wasdom komen van agent Doyle (Hackman).

Vergelijk je film met voetbal dan heeft Hackman (‘Unforgiven’) in ‘Connection II’ een vrije rol. De rasacteur geeft bij tijd en wijlen master classes in acteren. Met name het middenstuk van de film, wanneer Hackman op het politiebureau onder dwang afkickt van een ongewilde drugsverslaving, is om je vingers bij af te likken. Hackman neemt je mee in de wereld van een junk en zijn volledig onvoorspelbare gedrag; hij wordt woest, hij lacht, huilt en is onbetrouwbaar. Net als in deel één is Hackman weer even bot en direct. Hij heeft maar één doel en dat is om drugsbaron Charnier (Fernando Rey) in de kraag te vatten. Alles en iedereen moet ervoor wijken. Maar de gewezen New Yorker wordt ook met de minuut eenzamer in een stad waar hij niemand verstaat en de gevaren soms niet ziet aankomen.

‘Connection II’ bestaat uit een goed verhaal met karakters die zich daadwerkelijk ontwikkelen. Het personage van Hackman domineert, waardoor de Franse drugsbende enigszins ondersneeuwt. De drugsdealers schuwen het geweld en marteltechnieken niet. Wanneer Rey doorkrijgt dat ‘Popeye’ Doyle hem tot in Marseille is gevolgd, heeft de drugskoning een bizarre verrassing in petto. Hackman wacht een intrigerende, persoonlijke strijd met het spul waar hij jaren tegen vocht. Gedwongen toegediende shots heroïne maken van Hackman een zwakkeling. Met de Franse hoofdcommissaris (Bernard Fresson) ligt hij steeds overhoop, totdat beide elkaar het leven redden. Beide heren zijn professionals, maar ook verdraaid eigenwijs: levert leuke scènes op!

Regisseur Frankenheimer hanteert voorts frequent de handcamera, waardoor je het idee krijgt naar een documentaire te kijken. Bij achtervolgingen in de achterbuurten van Marseille of door het drukke stadscentrum levert dit mooie, realistische plaatjes op. De algehele indruk van ‘Connection II’ is grimmig. Veel scènes spelen zich in de avond of ’s nachts af. De methodes van zowel politie als drugsdealers zijn onorthodox. Wellicht begrijpelijk als je bedenkt hoe zeer ze elkaar naar het leven staan. Een minimum aan muziek ondersteunt de grauw aandoende film. Zachte tromboneklanken, violen en paukengeroffel creeëren extra spanning. Al met al is ‘Connection II’ een waardige opvolger van de Oscar-winnende voorganger. Regisseur Frankenheimer neemt je mee naar de krochten van Marseille en zet zijn kaarten op hoofdrolspeler Hackman, die hem niet teleurstelt. Hackman is de hoofdattractie als de botte, maar eerlijke ‘Popeye’ Doyle. Goede film, die je zeker eens moet zien.

Robbert Bitter