The Freshman (1925)

Regie: Fred C. Newmeyer, Sam Taylor | 76 minuten | komedie, familie, sport | Acteurs: Harold Lloyd, Jobyna Ralston, Brooks Benedict, James Anderson, Hazel Keener, Joseph Harrington, Pat Harmon

Harold Lamb kan niet wachten tot hij naar Tate University kan gaan. Hij heeft geld gespaard voor zijn levensonderhoud daar en een rare shuffle ingestudeerd om zich voor te stellen aan zijn medestudenten en docenten. Zijn ouders zijn bang dat hij vermalen zal worden in zijn nieuwe omgeving en hun vrees wordt bewaarheid. Alle ‘freshmen’ hebben last van de pesterijen van ouderejaars, maar Harold is wel een heel willig slachtoffer in zijn blinde ambitie een immens populaire, getapte gozer te worden. Meteen al de eerste dag wil hij voor wat mensen een ijsje kopen, maar ze zorgen ervoor dat een grote menigte zich bij hen aansluit en hij diep in zijn portemonnee moet graven.

De enige die zich zijn lot aan trekt, is Peggy (Jobyna Ralston), de dochter van zijn hospita die hij al eerder in de trein heeft ontmoet. Met lede ogen moet ze toezien hoe Harold achter zijn rug om belachelijk wordt gemaakt. Het ergste is wel dat hij denkt deel uit te maken van het football-team van de universiteit en zo een kans maakt om die status van populariteit te bereiken waar het hem allemaal om te doen is. Daarom laat hij zich gebruiken als levende pop om het team de kans te bieden het tackelen onder de knie te krijgen en treedt hij zonder morren op als ‘waterboy’. Iedereen, echt iedereen weet dat hij geen deel uitmaakt van het team en dat ook nooit zal doen, iedereen behalve Harold zelf die blijft geloven in een ster-optreden in een allesbeslissende wedstrijd.

Dit is ontegenzeggelijk een van de allerbeste films van Harold Lloyd. Het is een mooie, evenwichtige mix van kluchtigheid, goed doordachte grappen en een fraaie melancholische ondertoon. Harold verliest zich op een tenenkrommende manier in slijmerigheid, maar is vooral aandoenlijk in plaats van belachelijk en dat komt door de volstrekt integere manier waarop Harold Lloyd de hunkering van de hoofdpersoon laat voelen. Tegelijkertijd is het gevoel erbij te willen horen zo herkenbaar, dat de kijker zich gemakkelijk met die hunkering kan identificeren, zij het misschien niet met de al te fanatieke daadkracht van Harold.

Hilarisch is het feest dat Harold geeft om zo net zo geliefd te worden als zijn grote voorbeeld. Hij heeft zich daarvoor een smoking laten aanmeten, maar wilde daar niet teveel aan spenderen. De minder goede kleermaker (Joseph Harrington) die hij heeft ingehuurd lijdt aan duizelingen en heeft het kostuum niet op tijd af, maar dat niet alleen, hij heeft het kostuum slechts losjes in elkaar kunnen zetten. Als tegemoetkoming aan zijn nalatigheid, biedt hij aan om Harold naar het feest te begeleiden voor eventualiteiten. Het resultaat laat zich raden en is ontzettend grappig. De scènes in het volle stadion zijn spectaculair om te zien en de wedstrijd is erg spannend, ook al zie je de goede afloop van mijlenver aankomen, het verwachte einde komt toch als een beloning voor Harold, Peggy en de kijker.

Diana Tjin-A Cheong