The Future (2011)

Regie: Miranda July | 91 minuten | drama | Acteurs: Miranda July, Hamish Linklater, David Warshofsky, Isabella Acres, Joe Putterlik

Sophie (Miranda July) en Jason (Hamish Linklater). Geliefden. Wat lijken ze veel op elkaar. Hun haar. Hun teint. Dat wat smalle gezicht. Als twee kanten van een medaille. Zo zitten ze ook tegenover elkaar op de bank, in het begin. Verscholen achter laptops. ‘The Future’, tevens geregisseerd en geschreven door Miranda July, keert telkens terug naar hun eenkamerappartementje. Die ruimte blijft onveranderd, al het andere golft mee met de tijd. Al beweert Jason dat hij die kan stoppen met een beweging van zijn hand. Ze adopteren een gekwetste straatkat. Noemen haar (of hem) Paw-Paw. Volgens de dierenarts heeft ze nog een half jaar te leven. Dat is te overzien. Daarna zal alles weer worden zoals het nu is, verklaren Jason en Sophie. Over een maand kunnen ze ‘m halen: “Wees op tijd, want de hokken zitten vol en we plegen euthanasie.”

Sophie geeft dansles aan kinderen. Ze praat, maar komt over als een pantomime pierrot… die er met haar bewegingen maar niet in slaagt de webcam te verleiden. Terwijl een wulpse collega van de dansschool zó tienduizend views haalt. Jason verleent anonieme bellers van huis uit eerste hulp bij computerproblemen, als medewerker van Horizicom. Ze zijn vijfendertig jaar oud: “Bijna veertig. Veertig is eigenlijk al vijftig, en we weten allemaal dat het daarna voorbij is.” Dus dit was hun leven, als ze niet uitkijken. “Wat zouden we doen als we over een maand zouden sterven?” In elk geval stellen ze hun prioriteiten bij. Ze besluiten dertig dagen lang hun eigen weg gaan. Hun roeping volgen, het leven betekenis geven. Maar wat als ze onderweg hun liefde voor elkaar vergeten? Ze spreken een signaal af, in de overtuiging dat het – later – een pavlovreactie teweegbrengt. Jason gooit het helpdeskbijltje erbij neer en sluit zich aan bij de Boom-voor-Boom-beweging. Hij gaat van deur tot deur: “Heeft u een moment voor vermindering van de opwarming van de aarde?” Sophie stort zich op een dansfilmpje. Een fysiek egodocument, een mijlpaal moet het worden. Maar ze kan niet loskomen van zichzelf om zichzelf uit te drukken. Via een telefoonnummer achterop een tekening leert ze Marshall (David Warshofksy) kennen. “Dit is een raar gesprek”, zegt hij haar. Ze gilt uit een raam in de hoop dat hij haar hoort. Het is een rare relatie die zich tussen hen ontwikkelt. Jason, intussen, koopt voor haar een haardroger van een andere oudere man, Joe (Joe Putterlik) Hij is zestig jaar getrouwd en schrijft schunnige limericks over de Kerstman. Hij vertelt Jason dat een relatie met de jaren mooier wordt. “Jullie zitten in het midden van het begin”, vertelt hij Jason. Tussen de zoektochten van Sophie en Jason door spreekt Paw-Paw: poes in afwachting van. Met een raspend, vervormd mirandajulystemmetje dat altijd wordt vergezeld door bezwerende muziek. Paw-Paw zet haar woorden kracht bij met verdacht menselijke bewegingen van haar pootjes. Eén voorpootje draagt een wit verband. Ze wacht, fantaseert, hoopt op dat moment, over dertig dagen.

‘The Future’ is na ‘Me and You and Everyone We Know’ de tweede lange film van beeldkunstenares Miranda July (echte achternaam: Grossinger). ‘The Future’ gebruikt de ruimte in tijd voor een onderzoek naar het verstrijken van die tijd. Of beter: naar de onontkoombare gevolgen daarvan voor je leven. Alles gebeurt, en gebeurt, en gebeurt: een roos is een roos is plotseling géén roos meer. Terwijl je er al die tijd naar keek. Je kunt de illusie hebben invloed op die verandering uit te oefenen of de tijd te kunnen stoppen, zoals Jason. Huilend naar de maan gaat hij in tegen de onbuigzaamheid van de toekomst, probeert hij een terugkeer naar het oude te bewerkstelligen. Hij belandt slechts in niemandsland. Sophie, op haar beurt, laat zich meeslepen. Een houding die evenmin bevredigt. Ze zoekt, doet en voelt en lijkt daar tegelijk maar een beduusde toeschouwer bij. Soms vind je haar terug op plekken waar ze overduidelijk niet thuishoort. In een saai aangeharkte huiskamer of in de armen van een ondernemer. Of is die kale buitenwijk misschien wel ‘haar plek’? Sophies leven leidt zich. Hét leven leidt zich – ‘The Future’ laat zien hoe twee mensen daarmee omgaan. Handelingen in ‘The Future’ voelen daarbij soms aan als nadrukkelijke overpeinzingen – welbewust tot stand gebracht, gekunsteld haast, maar evengoed ongrijpbaar. Personages staan in dienst van die overpeinzingen, schurken tegen de karikatuur aan. Dat kan hier en daar een deuk in je betrokkenheid slaan. Je kunt een punt bereiken waarop je twijfelt waarnaar je kijkt. Dat lijkt evenwel precies de bedoeling (zoals dat ook geldt voor films van David Lynch). Juist daar resoneert tenslotte de verwarring en verdwazing van het leven. De ene mens kan die slechts ondergaan, Miranda July klom er bovenuit en maakte er ‘The Future’ van.

Martijn Laman

Waardering: 3.5

Bioscooprelease: 1 september 2011
DVD-release: 10 januari 2012