The Good Night (2007)

Regie: Jake Paltrow | 93 minuten | drama | Acteurs: Martin Freeman, Simon Pegg, Penélope Cruz, Gwyneth Paltrow, Danny DeVito, Michael Gambon, Keith Allen, Steffan Boje, Sonia Doubell, Stephen Graham, Kate Harper, Juliana Kiehl, Bruno Lastra, Martino Lazzeri, Meredith MacNeill, Amber Sealey, Deva Bennett Skye, Joyce Springer, Finty Williams

Voor zijn debuutfilm pakte Jake Paltrow (broer van Gwyneth) het verstandig aan: hij hield het verhaal dat hij wilde vertellen simpel. Hoewel de film makkelijk geschaard kan worden in het rijtje ‘Eternal Sunshine of the Spotless Mind’, ‘The Science of Sleep’ en ‘Abre los ojos’, gaat Paltrow niet zo diep op de materie van lucide dromen in en blijft het eigenlijk bij een eenvoudige vertelling over man die zijn echte leven minder interessant vindt dan het leven dat hij leidt als hij droomt. De basis van ‘The Good Night’ is dus prima; Paltrow heeft er goed aan gedaan niet teveel hooi op zijn vork te nemen. Hij wordt bijgestaan door een aantal ervaren acteurs: ten eerste natuurlijk door zus Gwyneth, in de rol van Dora; Martin Freeman (‘The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy’, ‘Nightwatching’) als de opgebrande Gary, die zijn gloriejaren als gitarist van het succesvolle On the One steeds verder van zich af ziet glijden; Simon Pegg (‘Hot Fuzz’, ‘Shaun of the Dead’), eveneens voormalig On the One-lid, maar in tegenstelling tot zijn vriend Gary wel een geslaagde vervolgcarrière in de reclamewereld. En natuurlijk Ana, vertolkt door Penélope Cruz, als de beeldschone en verleidelijke vrouw van Gary’s letterlijke dromen. Een nadeel van deze cast is dat wanneer mensen Freeman en Pegg op de titelrol zien staan, de verwachting is dat ‘The Good Night’ een komedie is. Dat is het niet. Hoewel de prent wel een aantal grappige momenten telt, is het vooral een drama. Het is ook geen romantische film, integendeel zelfs.

Er zijn eigenlijk weinig personages om wie je iets kunt geven, Freemans Gary is de enige die nog enige sympathie op weet te brengen. Vriendin Dora lijkt wel uit de hel voortgekomen, ze weet haar egoïsme op alle mogelijke manieren toe te passen (“Ga je nog lang lezen? Ik moet morgen vroeg op!”; “Waarom ga je nu naar de wc, ik wil de badkamer gebruiken!”). Haar respect voor haar vriend is ver te zoeken en het is nauwelijks voor te stellen waarom Gary nog bij haar blijft. De obligate “I love you’s” die ze ’s avonds net na het leeslampje uitgeknipt is, uitbrengt, klinken al net zo leeg als de blik waarmee ze naar Gary kijkt. Peggs karakter Paul is een ongelofelijke bal, die prat gaat op zijn vrouwelijke veroveringen en het daarbij niet uitmaakt wiens hart hij daarbij vertrapt. Hij lijkt Gary’s enige vriend, maar ook het nut van deze vriendschap lijkt eerder ingegeven door gewoonte dan affectie. Wel subliem vertolkt door Pegg, leuk om te zien dat hij ook een volstrekt weerzinwekkend karakter neer kan zetten. Dan is er Ana, Gary’s droomvrouw, die in de mooiste scènes van de film verschijnt. Ana blijkt echt te bestaan en heet in het echt Melodia, maar de ontmoeting met haar loopt op een fiasco uit. Leuke rol voor Penélope Cruz die hier twee uiteenlopende types neer zet. De droomscènes zijn in zacht licht opgenomen, ze lijken bijna een schilderij; het contrast met het waken van Gary is overduidelijk. De droomscènes zijn bijzonder mooi geschoten en zouden in een David Lynch film niet misstaan. Danny DeVito speelt een grappige rol als droomgoeroe, die Gary helpt bij het toepassen van lucide dromen, een vorm van dromen waarbij je zelf zoveel mogelijk macht uitoefent op wat je droomt. De muziek die de film ondersteunt en ook een belangrijke rol heeft in het verhaal, is overigens prachtig.

Toch is Paltrows speelfilmdebuut niet geheel foutloos. Zo start de film met een documentaire-achtige scène, waarin een drietal mensen uit Gary’s leven in de verleden tijd over hem vertellen. Slechts één daarvan, Paul, komt in de film zelf terug, de andere twee insiders zijn Vivian Jesson, een ex-vriendin en Jarvis Cocker, frontman van de band Pulp, als zichzelf, en zij keren in de hele film nauwelijks terug. En wat de debuterende regisseur eigenlijk wil uitdragen met zijn film is ook niet duidelijk. Het einde van de film is namelijk onverwacht maar bitterzoet en laat je met gemengde gevoelens achter. Is het beter om met beide benen op de grond te blijven en je dromen te vergeten? Moet je gewoon alles uit je leven halen in plaats van apathisch te wachten tot het beter wordt? Of heeft lucide dromen de toekomst? Het is aan de kijker om de boodschap eruit te halen die hem past. ‘The Good Night’ is een film die niet iedereen zal aanspreken, maar Jake Paltrow is in ieder geval wel een naam om in de gaten te houden.

Monica Meijer