The Great Ecstasy of Robert Carmichael (2005)

Regie: Thomas Clay | 96 minuten | drama, horror | Acteurs: Nikki Albon, Zoey Campbell, Anne Devlin, Rob Dixon, Danny Dyer, Sam Gurney, Michael Howe, Ami Instone, Stuart Laing, Mick Larkin, Lesley Manville, Charles Mnene, Muriaf Salman, Donna Shilling, Daniel Spencer, Hilary Tones, Emma Vance, Miranda Wilson, Ryan Winsley   

Engeland lijkt wel het patent te hebben op troosteloze steden, troosteloze vergezichten en kansloze mensen. Maar elk mens heeft een kans en moet deze dan ook gebruiken. ‘The Great Ecstasy of Robert Carmichael’ gaat niet alleen over Robert Carmichael (Daniel Spencer) maar vooral ook over de stad waar hij woont. Newhaven is een vissersdorp. Beter, was een vissersdorp. Werkeloosheid en de weinige vis die gevangen wordt maken het stadje tot een deprimerend geheel.

Robert woont samen met zijn moeder Sarah (Lesley Manville), zit op school en speelt niet onverdienstelijk cello. Omdat hij veel talent heeft, wordt hem een grote toekomst toegedicht. Echter zijn vriend Joe is zojuist van school gestuurd, maar de twee hebben nog altijd contact. Joe handelt een beetje in drugs, maar pas als diens neef Larry uit het gevang komt gaat het echt mis.

Larry heeft meer dan alleen maar een beetje marihuana. Robert neemt de cocaïne, XTC en andere pillen graag tot zich. De wereld om hem heen interesseert hem niet zo. Het moment dat Larry de vriendenclub in contact brengt met de echte hard drug dealers is indrukwekkend en angstaanjagend tegelijk. Robert reageert daar koel op. Geen reactie, geen emotie. Deze emotieloze houding leidt uiteindelijk tot een gruwelijk climax.

De hele film speelt zich af tegen de achtergrond van de inval in Irak. Tony Blair is vaak op televisie. Dit gegeven geeft de film een bijzondere wending. Met lange scènes probeert regisseur Thomas Clay, voor wie dit de eerste langspeelfilm is (zijn debuut maakte hij in 2001 met ‘Motion’), de slome en ongeïnteresseerde houding van Robert te verbeelden. Dat lukt hem zonder meer, in feite is het gruwelijke eind van de film een opeenstapeling van feiten die je als kijker accepteert. Bizar.

Het indrukwekkende camerawerk van Giorgios Arvanitis is een grote bijdrage aan de onderliggende emotie van het de film. Eén lange scène binnen de huiskamer van een drugsdealer, waarin de camera een omtrekkende beweging maakt, uitzoomt en op bepaalde moment weer inzoomt, laat duidelijk zien dat er geen weg terug is voor Robert Carmichael.

Tel daarbij op het warme en eerlijke acteren, van alle acteurs, maakt ‘The Great Ectasy of Robert Carmichael’ tot een boeiende en realistische film.

‘The Great Ectasy Of Robert Carmichael’ is geen film waar je ‘even’ voor gaat zitten. De eerste dertig minuten worden er een aantal verhaallijnen geïntroduceerd die later in weer allemaal bij elkaar komen, en het is wel zaak je aandacht er bij te houden. Een fascinerend portret van een gemiddeld Engels visserdorp. Met Robert Carmichael als hoofddader.

Gerard de Bruijn